Η ξεχασμένη επέ­τειος ενός λαού που δεν γνώρισε την ιστορία του.

«Όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν»

....Οι εν τοις πράγμασι, οι πρώην φοροεισπράκτορες της Στερεάς και της Πελοποννήσου, είχαν κλειστεί στα αρχοντικά τους, πίσω από ψηλές μάντρες και πάντα φυλασσόμενοι. Με έδρα την Ύδρα και τη Μάνη, απαίτησαν την κεφαλή του Κυβερνήτη επί πίνακι, και όταν η Αγγλία έδωσε το πράσινο φως, τελείωσαν και οι ελπίδες των Ελλήνων.

Ήταν Κυριακή, 9 Οκτωβρη 1831 (27 Σεπτεμβρη, με το παλιό ημερολό­γιο), όταν μια σφαίρα βρήκε το κεφάλι του ανθρώπου που δημιούργησε, έσωσε πολλαπλά και στερέωσε την ελληνική επανάσταση και κατά συνέπεια το νέο ελληνικό κράτος.

Εκείνο το πρωινό, οι κάτοικοι του Ναυπλίου έζησαν αυτό που είναι καταδικασμένη κάθε γενιά αυτού του τόπου να ζει έστω και μια φορά. Τη διάψευση των κόπων και των πόθων τους. Την προδοσία. Εκείνο το πρωινό σηματοδοτεί τις απαρχές της εθνικής μας κατάθλιψης.

Σαράντα μέρες έμεινε η ταριχευμένη σωρός του Κυβερνήτη στην πρωτεύ­ουσα, για να την επισκεφθούν από κάθε σημείο της γης όπου ανθούσε ο ελληνισμός. Σε έξι μήνες όμως, ο Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς και ο Αυγουστίνος Καποδίστριας είχαν νικηθεί.

Οι παλιοί φοροσυλλέκτες των Τούρκων και οι αρβανίτες αρχηγοί πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Ήταν οι Ζαΐμηδες, οι Κουντουριώτηδες, οι Μιαούληδες, οι Μαυρομιχάληδες, οι Λόντοι, οι Μαυροκορδάτοι, οι Κωλέττηδες, και σήμερα είναι οι Παπανδρέου, οι Καραμανλήδες, οι Μητσοτάκηδες.

Στα 186 χρόνια που πέρασαν από τότε, είχαν 2 βασικές μέριμνες.

Η πρώτη ήταν να κρατούν την εξουσία και τα έσοδα του κράτους στα χέρια τους, όπως και επί τουρκο­κρατίας.

Η δεύτερη ήταν να θολώσουν, μέσω των πανεπιστημίων που ίδρυσαν και των σχολικών βιβλίων, την αλήθεια για την ίδρυση του ελληνικού κρά­τους. Η αλήθεια όμως είναι ότι εκείνη η μέρα, η 9η Οκτωβρη του 1831, ήταν η ημέρα που παραδοθήκαμε στους ξένους τοκογλύφους και στους ντόπιους κοτσαμπάσηδες. 

Είναι η ξεχασμένη επέ­τειος ενός λαού που δεν γνώρισε την ιστορία του.