Δίστιχα για το θερισμό

Θερισμός στη Σαντά

Σ0 χωράφ’ απέσ’ έστεκες κι εθέριζες χορτάρια,

 τη καγανί σ’ το χτύπεμαν μαεύ’ τα παλληκάρια.

Σον Άϊ-Ηλίαν αφκακές θερίζ’ τ’ εμόν τ’ αρνόπον

 και ντ’ έμορφα και νόστιμα κρατεί το καγανόπον.

Όντες κρούς τον σνέφορον, το σελέκ’ φορτωμέν’τσα,

άλλο ’κ’ είδαν τ’ ομμάτοπα μ’ αοίκ’ σαν φωταγμέντσαν.

Αρνί μ’ τα λιβαδία σου εγώ θα κερεντίζω,

χωρίς εσέν τρυγόνα μου, πως θα καλοκαρίζω;

Ρίζα μ’, έλ’ ας θερίζομε αδά σα μεσοράχια,

εφτάγω το σελέκοπο σ’ και σύρ’ άτο ση ράχια σ’.

Έλ’ αρνί μ’ ας θερίζομε σα ψηλά τα ραχία,

 μακρά-μακρά μη στέκομε, σύρομε μαναχίαν.

Θέρτσον και δεματίασον, θ’ ερχουμαι, πενταδιάζω,

’κί ξέρω άπ’ όθεν θα διαβαίν’τς, την στράτα σ’ να οριάζω

Προφήτης Ηλίας  Πινιατάντων

Ακείνε τσ’ εν που πορπατεί σ’ 'Αϊ-Ηλία το ρακάν -ι,

η κάλη μ’ έν, σο θέρος πάει, κρατεί και το καγάν’ -ι.

Εσέν ’κι πρέπ’ σε δούλεμαν, εσέν ’κι πρέπ’ σε θέρος,

εσέν ιγεύ’ τ’ αγκάλιασμαν σ’ έναν ισίζκον μέρος.

Η τρυγόνα μ’ εθέριζεν σ’ oρμίν κιάν τα χορτάρια,

εγράσταν τα τσιαρούχοπα τ’ς, πορπατεί με τ’ ορτάρια.

Θερίστ’ αργάτ’, θερίστ’ αργάτ’, θα σπάζω την κοσάραν

 κι αν ’κι τελείται το χωράφ’, θα σπάζω την κασκάραν.