Δίστιχα για τη ζωή της παρχαρομάνας

Παρχαρομάνες σον παρχάρ’, καλά δουλείας ποίστεν, 

όντες τρώτεν το θόγαλαν, το μερτικό μ’ αφήστεν.

Σαντά

Λέγνε, να παρχαρεύ’ν άτεν, ν’ εφτάγν’ άτεν ρομάναν,

 να παίρνε, παν’, κρεμίζν’ άτεν απέσ’ σ’ άγρια τ’ ορμάνια.

Αφκά σ’ αλάτ’ μη κάθεσαι, στάζνε τ’ αλατοκλάδια,

 χυμίγ’ και τον κατέφορον κι έλα-έμπα σην εγκάλια μ’.

Τ’ ορμία εμοιρολόγαναν, τ’ αρνόπο μ’ ετραγώδνεν 

και με την τραγωδίαν άτ’ς, έλα Σιχούνα εφώνεν.

Θέλνε τα χτήνια σο γιατάχ’, οι παρχαρέτ’ ν’ αλμέγνε,

 θα έρχουνταν και ν’ οι τσοπάν’, τραγωδίας να λέγνε.

Παρχαρομάνα εποίκε σε κι εγέντ’ς λαλασαρία, 

εσέγκες με και σην σεβτάν, τερείς με κρύα-κρύα.

Παρχαρομάνα εποίκε σε κι εγέντ’ς λαλασαρία,

 βάλ’τς και την τάπλαν ζαρωτά, παλαλών’τς τα παιδία.

Ασόν παρχάρ’ έχ’ κι έρχεται εγάπη μ’ γάλια-γάλια,

 το φίλεμαν άτ’ς εν γλυκύν, εγκάλια τ’ς μέλ’ και γάλαν.

Σαντά

Η κάλη μ’ παρχαρεύκεται σα ψηλά τα ραχία

 και με το κρενίν κατηβάζ’ το γάλαν σα χωρία.

Η κόρ’ επήεν σον παρχάρ’, να γίνεται ρομάνα

 και για τ’ ατέν θά γίνουμαι και κυνηγός σ’ ορμάνια.

Αρ όντες πας και σον παρχάρ’, κάθκα απέσ’ σην άμμον,

 τοι παρχαρέτας δέβασον κι εσύ εμέν ανάμνον.

Ακείν’ το πέραν το ραχίν, πότε θα πρασινίζει,

 θα παίρ’ τ’ αρνί μ’ τα πρόγατα, εκές να πάει βοσκίζει.

Εσύ εχπάστες σον παρχάρ’, εμέν γιατί ’κ’ ελάλνες,

άλλο καλλίον ντο ’κ’ έρθα, τ’ εμόν την ψήν θ’ εβγάλνες.

Η παρχαρέτσα εφάεισ’ εμέ, βούτορον με το μέλι,

 τα μαντζιρκά ντ’ εδέκε με, φορτώνε έναν καμέλι.

Τραπεζουντέικα κόρτσοπα και με τα φουλιρία

έρχουνταν, παρχαρεύκουνταν σαψηλά τα ραχία.

Σαντά

Απάν σον Κοχρακόλιθον έπεσες εκοιμέθες,

η δείσα έρθεν κι εσκέπασεν, ρίζα μ', εσύ 'κ' εγράθες;