Δίστιχα για τη ζωή του τσοπανόπουλου.

Είναι όμορφη ή ζωή του τσοπανόπουλου πάνω στα γραφικά βουνά του Πόντου. Παλεύει με τα στοιχεία της φύσης και καταξιώνει τη λεβεντιά του. 

Τα χιόνια ελύγαν σα ραχιά και ν’ οι τσοπάν’ συρίζνε,

τρώγνε, πίνε και χαίρουνταν, τιδέν πα ’κι νουνίζνε.

Τσοπάνος με τα πρόγατα λάσκεται τα ραχία,

 πίνει τα κρύα τα νερά και σύρ’ την μαναχίαν.

Τσοπάνος με τα πρόγατα λάσκουμαι τα γιαζία,

με τα πουλία τη Θεού  εφτάγω συντροφίαν.

Ακεί πέραν σ’ ορμάνια κιάν ορίαζες τ’ αρνία σ’,

’κ’ εχόρταζα ν’ ακούω άτο, αρνί μ’, την τραγωδία σ’.

Τα στράτας ίσ’ ορίαζα απισκέσ’ σ’ ορμανόπα,

 έμπρια ’πέγναν  τα πρόγατα και ν’ από πίσ’ τ’ αρνόπα.

Τα ζώπα μ’ καλορίαστα και τα νερόπα κρύα,

σαν τσιάντα μ’ τυρίν και ψωμίν, τρυγόνα μ’ φά και πία.

Θα πάω, εβγαίνω σα ψηλά και τ’ έμορφα ραχία,

 ν’ ακούω τσοπάν’ σύριγμαν και γαβαλί λαλίαν.

Τσοπάνος σα ψηλά ραχιά, τραγωδώ και συρίζω,

 κι άμον ντό έρται ο Μοθοπώρ’τς, οπίσ’ ξάν θα γυρίζω.

Τσοπάνε μ’ ποδεδίζω σε, κατήβα ασά ραχία,

κανείται εσέν ντ’ εντώκανε χαλάζια και βρεχία.

Τσοπάνε μ’ και τα πρόγατα σ’, τσοπάνε μ’ και τ’ αρνόπα σ’,

ατά εγροικούν την χαρά σ’, εξέρνε ασά τερτόπα σ’.

Τ’ ορμάνια κι όλια εφύλλωσαν, να σάν τ’ ορμανοπούλια,

 να σαν που εχ’ τ’ αρνόπον άτ’ αφκακές σα καφούλια.

Επαίρ’ άτεν και ν’ έφυγα, εξέβα απάν’ σ’ αλάτια,

 αν επορείτεν παίδια, από πίσ’ ίμ ελάτεν.

Όλια τη ραχί’ τα νερά εξέρ’τς άπ’ έναν-έναν,

κλείσκεσαι κα να πίν’τς άτα κι αρωθυμάς εμένα.

Σα ράχια-ράχια λάσκουμαι, μένω σα καλυβόπα

και σα πουλία τη Θεού λέγω και τα τερτόπα μ’.

Τσοπάνε μ’ και τα πρόγατα σ’, όλια κωδωνομένα,

 άφ’ς άτα ας βόσκουν σο ραχίν και έλα με τ’ εμένα.

Άς είχα χίλια πρόγατα και πεντακόσια αρνόπα

 κι ας είχα και την κάλη μου σα ψηλά τα ραχιόπα.

Τσοπάνος σα ψηλά ραχιά, τα πρόγατα μ’ οριάζω,

όντες κρούει και τ’ αρνί μ’ σο νού μ’, βαρέα αναστενάζω.

Τσοπάνος σα ψηλά ραχιά, παίζω το γαβαλόπο μ’,

 μανάχος με τα πρόγατα, μακρά ασό γιαβρόπο μ’.

Εχιόντσεν και ’κι λιμενεύ’ και ’κ’ επορεί να έρται,

τα κουσούρια όλια τ’ εμά, τ’ αρνί μ’ τιδέν μη λέτεν.

Άς  αρχινά και τραγωδεί ο καρίπ’ς, ο τσοπάνον,

 σο γάμον που ’κ’ ευρίεται και ξάι ’κι πάει σον πάλλον.

Εγώ είμαι ραχιόπουλον, σην δύσαν μαθεμένον,

σ’ έναν έμορφον κορτσόπον είμαι σουμαδεμένον.

Ο τσοπάνον ερρώστεσεν κι εκούιξεν μανίτσα μ’,

εχάθανε τα πρόγατα μ’, ας κλαίει η τρυγονίτσα μ’.