Προσευχή του Φρανσουά Βιγιόν

Ως που η Γη στριφογυρίζει, ως που ο Ήλιος τη ζωή ακολουθεί, 

Κύριε, δώσε στον καθένα, αυτά που ποθεί:

στον σοφό δώσε μυαλό, στον ονειροπαρμένο δώσε τα ονειρεμένα,

στον άτυχο δώσε λεφτά… Και μην ξεχάσεις εμένα.

Ως που η Γη στριφογυρίζει, Κύριε! Η δύναμη Σου να αγιάσει!

Δώσε σ’ αυτόν που επιζητάει την εξουσία να την παραχορτάσει,

δώσε στον ποιητή τον εμπνευσμένο μια χρυσή πένα.

Στον Κάιν δώσε μετάνοια… Και μην ξεχάσεις εμένα.

Πιστεύω είσαι δίκαιος ρίχνοντας μας στον αγώνα τον άνισο,

όπως πιστεύει ο νεκρός στρατιώτης πως είναι στον παράδεισο,

όπως πιστεύει το κάθε αφτί τον κάθε Σου λόγο τον άηχο,

όπως πιστεύουμε στο πεπρωμένο μας το άτυχο.

Ω! Ποιητή του Κόσμου, είμαι κι εγώ απ’ τα δικά Σου γονίδια.

Ως που η Γη στριφογυρίζει, που είναι παράξενο και για την ίδια,

μάζεψέ μας όλους στου ορίζοντα την αρένα,

δώσε από λίγο στον καθένα… Και μην ξεχάσεις εμένα.

Μπουλάτ  Οκουτζάβα

Mετάφραση 

Γ. Σοϊλεμεζίδης