'Ηλε μ’, διαβάτε τ’ ουρανού κι αψιμοφορτωμένε,
ολημερίς ακοίμηγος, χαρεντερίεις τον κόσμον,
κι όντες σουμών’ να βασιλεύ’ς, σα θαλασσάκρια πέραν,
τα κόσμια όλια θλίφκουνταν, ψυχομαχεί ημέρα.
Ήλε μ’, που πας και βασιλεύ’ς και κρύφκεσαι τη νύχταν;
Που πας κι απονεγκάσκεσαι και κείσαι και κοιμάσαι;
Ση θάλασσας τον πέλαγον, για σα ραχιοπιδέβας;
Και ποιος ξύν’ κρύον νερόν ση κάρδιας ίσ’ τη βρούλαν;
Ο ήλεν χαμογέλασεν, επελογέθεν κι είπεν:
Νιά θάλασσας, νιά πέλαγα και νια ραχιοπιδέβας.
Εγώ πουθέν ’κι κρύφκουμαι, εγώ πουθέν’ ’κι χάμαι.
Ακοίμηγος κι ανάπαγος κι ουρανοστρατοκόπος,
την πλάσ’ ξαν τριγυλίσκουμαι, τα κόσμια ανασταίνω
κι όντες παρανεγκάσκουμαι, πάω και βασιλεύω.
Κι η Δύση τ’ απιδέβαστον, ατέ τ’ εμόν η Μάνα,
καλόγνωμος ’κοδέσπενα, νυχτοσυντροφεμέντσα,
χαλία στρών’ σην απαντή μ’, απάτετα παρχάρια,
δεξιά-ζερβιά τρεχούμενα, νερά κατενοδάκρυα
κι eγώ καλοδεχούμενος ση Μάνας την εγκάλιαν,
με τ’ ατεινές το φίλεμαν, νυχτοσκουντουλιγμένον,
κοιμούμαι κι αναπάγουμαι,
μωρολαλασεμένος.
Ήλιε, διαβάτη τ’ ουρανού με τις φωτιές στην πλάτη,
ακούραστος ολημερίς,
χαρά στον κόσμο δίνεις
μόν’ στα πελάγη σαν βουτάς και πας να βασιλέψεις,
ο κόσμος καταθλίβεται, ψυχομαχεί η μέρα.
Ήλιε, που πας και χάνεσαι και κρύβεσαι τη νύχτα;
Που πας και ξεκουράζεσαι και πέφτεις και κοιμάσαι;
Μη στα πελάγη τα βαθιά, μη στα βουνά από πίσω;
Και ποιος με δροσερό νερό την κάψα σου τη σβήνει;
Ο Ήλιος χαμογέλασε, απελογήθη κι είπε:
Μηδέ πελάγη και βουνά, μηδέ χαμός κανένας.
Εγώ ποτέ δεν κρύβομαι, ποτέ δεν ξεστρατίζω.
Οδοιπορώ ολημερίς, ουρανοστρατοκόπος,
όλη την πλάση τριγυρνώ, ζωή στον κόσμο δίνω
κι όταν παρακουράζομαι, πάω και βασιλεύω.
Κι η Δύση πέρα-μακρυά, πούναι δίκιά μου Μάνα,
’κοδέσποινα κι αρχόντισσα, πόχει τη νύχτα ταίρι,
χαλιά μου στρώνει, να διαβώ, λιβάδια μυρωμένα,
δεξιά-ζερβά
τρεχούμενα, δροσόνερα καθάρια
κι εγώ
καλοδεχούμενος στην αγκαλιά της Μάνας,
με το γλυκό της
το φιλί, το μοσχομυρισμένο,
χαϊδολογιέμαι σα
μωρό και πέφτω και κοιμάμαι!...
"Τα Τραγούδια του Ποντιακού λαού"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου