Παρ’ όλον τον πόθον προς επάνοδον εις τον ειρηνικόν βίον δεν είναι δυνατόν να δεχθή η Ελλάς να επιβληθή εκ νέου η Τουρκική διοίκησις εις τα αποσπασθέντα δια της συνθήκης των Σεβρών τμήματα της Μ. Ασίας. Από την εκ της Τουρκικής κατακτήσεως τέφραν εβλάστησεν, εκεί και ανθεί Ελληνική ζωή παράγουσα πλούτον, κτίζουσα πόλεις, εξαπλώνουσα τα φώτα, δημιουργούσα πολιτισμόν, ζωή η οποία ενσαρκώνεται εις εκατομμυρίων ανθρωπίνων υπάρξεων εχουσών την πλέον ισχυράν εθνικήν συνείδησιν και θέλησιν. Καί όλα αυτά υπό την σκληράν πίεσιν και τον κατατρεγμόν του πλέον βαρβάρου κατακτητού. Ένεκα τούτου γίνεται φανερόν εις ποίας εθνότητος πεδίον δράσεως δια λόγους και γεωγραφικούς και φυλετικούς ανήκουν αναγκαίως τα μέρη εκείνα όπως άλλως τε και η ιστορία των το μαρτυρεί, ενώ ουδέν αποδεικνύουν τοπικαί μικραί αλλοεθνείς πλειοψηφίαι, οίτινες και εγενήθησαν από την πλέον καταστρεπτικήν κατάκτησιν και διατηρούνται χάρις εις αυτήν.
Την ελληνικήν λοιπόν αυτήν ζωήν δεν είναι δυνατόν να παραδώσωμεν εις τους Τούρκους πάλιν. μετά τριών ετών ελεύθερον βίον, ακόμη και δια λόγους μόνον φιλανθρωπίας.
Οι Τούρκοι εστάθησαν ανίκανοι να δημιουργήσουν ιδικόν των ανώτερον πολιτισμόν ή να δεχθούν τον πολιτισμόν των εθνών που κατέκτησαν. Την επιβολήν των έπ' αυτών εστήριξαν διαρκώς εις την πλέον ωμήν βίαν. εις την παρεμπόδισιν της προκοπής των υποδούλων, των οποίων κάθε οικονομική, εθνική και πνευματική ανύψωσις επνίγετο και πνίγεται πάντοτε εις το αίμα και την αρπαγήν.
Τί λοιπόν περιμένει τον Ελληνισμόν της Μ. Ασίας παραδιδόμενον εκ νέου εις τους Τούρκους, το γνωριζομεν. Και αν το παλαιόν μαρτυρολόγιον του Γένους κείται μακράν εις την μνήμην μας βοούν οι διωγμοί, αι σφαγαί, τα βασανιστήρια, και αι αρπαγαί, αι από του 1913 κατά των ομοεθνών μας, διαπραττόμεναι συστηματικώς εις την Μ. Ασίαν και Θράκην κατ' επιταγήν αυτού του κράτους όπως πάντοτε, καθώς και η επίσης τραγική τύχη των Αρμενίων. Δεν είμεθα απλοϊκοί τόσον δια να πιστεύομεν εις προστασίας μειοψηφιών, εμπιστευμένας εις οιασδήποτε αρχάς. εντός περιβάλλοντος τουρκικής διοικήσεως.
Δια τους ίδιους λόγους εις τους οποίους προστίθεται και αύξησις των κινδύνων της ασφαλείας του Κράτους και της διατηρήσεως της ειρήνης, αμεσώτερον απειλουμένας από μεγαλυτέραν εκ νέου εξάπλωσιν των Τούρκων εις την Θράκην δεν είναι δυνατόν να δεχθή η Ελλάς ούτε συζήτησιν περί οιασδήποτε υποχωρήσεώς μας εις την Θράκην.
Προς περιφρούρησιν των νομίμων αυτών εθνικών μας αξιώσεων έχομεν ανάγκην της αμερίστου συνδρομής των παλαιών προστατών φίλων και συμμάχων της Ελλάδος. Τίποτε δεν χωρίζει το Εθνος από αυτούς. Εάν ευρέθησαν εις το παρελθόν Κυβερνήσεις επιβληθείσαι εις τον τόπον εναντίον τής λαϊκής θελήσεως. οίτινες ήμπόδισαν επί τινα χρόνον την Ελλάδα να συνεχίση την πατροπαράδοτον πολιτικήν της, ο Ελληνισμός όμως μετά δύο πολέμους και μιαν εξαντλητικήν επιστράτευσιν έκαμε μίαν επανάστασιν δια να αναμειχθή εις τον πόλεμον παρά το πλευρόν των παλαιών του φίλων και έθεσεν όλας του τας δυνάμεις εις τον κοινόν υπέρ του δικαίου αγώνα, τον οποίον και συνεχίζει ακόμα με υπερτάτας θυσίας.
Προς περιφρούρησιν των νομίμων αυτών εθνικών μας αξιώσεων έχομεν ανάγκην της αμερίστου συνδρομής των παλαιών προστατών φίλων και συμμάχων της Ελλάδος. Τίποτε δεν χωρίζει το Εθνος από αυτούς. Εάν ευρέθησαν εις το παρελθόν Κυβερνήσεις επιβληθείσαι εις τον τόπον εναντίον τής λαϊκής θελήσεως. οίτινες ήμπόδισαν επί τινα χρόνον την Ελλάδα να συνεχίση την πατροπαράδοτον πολιτικήν της, ο Ελληνισμός όμως μετά δύο πολέμους και μιαν εξαντλητικήν επιστράτευσιν έκαμε μίαν επανάστασιν δια να αναμειχθή εις τον πόλεμον παρά το πλευρόν των παλαιών του φίλων και έθεσεν όλας του τας δυνάμεις εις τον κοινόν υπέρ του δικαίου αγώνα, τον οποίον και συνεχίζει ακόμα με υπερτάτας θυσίας.
Καα αφού εκ μέρους των συμμάχων προβάλλεται δυσπιστία προς ημάς, Ένεκα του τρόπου καθ’ ον το δυναστικόν ζήτημα και η αποκατάστασις της Ελλάδος, εις την συμμαχικήν της θέσιν κατ’ άλλον τρόπον απεδείχθη πλέον περιτράνως αδύνατος, επιβάλλεται να διαμορφωθή τοιουτοτρόπως το δυναστικόν καθεστώς, ώστε να ανακτηθή πλήρως η εμπιστοσύνη των συμμάχων.
Είναι ψεύδος ότι τούτο αποτελεί οπωσδήποτε επέμβασιν εις την διακυβέρνησίν του τόπου, μείωσιν της αυτοτελείας του. Έφ’ όσον το Έθνος έχη ανάγκην της συνδρομής των συμμάχων Δυνάμεων και είναι αποφασισμένον μαζί τους να βαδίζη εις το μέλλον, όπως και εις το παρελθόν, αυτό τούτο το Έθνος ορμώμενον από την επίγνωσιν των υπερτάτων συμφερόντων του ελευθέρως και αυτοπροαιρέτως θα εκδηλώση κατά τρόπον αποκλείοντα κάθε αμφισβήτησιν και δισταγμόν την τοιαύτην ειλικρινή του πρόθεσιν.
Αν όμως παρ’ όλας τας επισωρευομένας συμφοράς εξακολουθήση η κυβέρνησις αδιαφορούσα δια την έκπτωσιν της Ελλάδος από την συμμαχικήν της θέσιν, να τάσση το προσωπικόν βασιλικών συμφέρον υπεράνω της γενικής σωτηρίας θα γενικευθή η πεποίθησις ήτις ήρχισε να ριζοβολή άφ’ ότου προ ολίγων ετών εματαιώθη η θέλησις του Έθνους προς κανονισμόν της Εξωτερικής του πολιτικής, συμφώνως προς τας παραδόσεις τα αισθήματα και τα συμφέροντα του, ότι ο θεσμός της βασιλείας, τον οποίον εδέχθη και διατηρεί ο Ελληνικός λαός όπως τον έχη πρόμαχον των εθνικών δικαίων, εθνικόν συνεκτικόν κρίκον και σύμβολον, είναι πρόξενος εθνικών συμφορών συντελεί όχι εις την συνοχήν, αλλά εις την διάσπασιν του Έθνους. Σύμφωνα δε με την πεποίθησιν αυτήν το βλέπομεν καθαρά θα ρυθμίση όπως είναι φυσικόν τήν δράσιν του τό Έθνος άξιον και σεβασμού μεγαλυτέρου και τύχης καλυτέρας.
Το «Δημοκρατικό Μανιφέστο» συντάχθηκε από τον ίδιο τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου και αποτελεί άμεση αντανάκλαση των ιδεών του. Τον Ιούνη του 1922 δικάζονταν και καταδικάζονταν σε τριετή φυλάκιση ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου και oι συνυπογράφοντες(σ.σ. Γ. ΒΗΛΑΡΑΣ, Σ. ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ, Π. ΚΑΡΑΠΑΝΟΣ, Κ. ΜΕΛΑΣ, Δ. ΠΑΖΗΣ, ΘΡ. ΠΕΤΙΜΕΖΑΣ )το «Δημοκρατικό Μανιφέστο».
Η δίκη έγινε στο Κακουργιοδικείο Λαμίας. Ο κοτζαμπασισμός φίμωσε έτσι κάθε φιλελεύθερη φωνή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου