Εύρεν τα λίρας ατ.

Συμεών Λιανίδης ...ο εγγονός!!!

O Συμιόντς τη Λιαν (Συμεών Λιανίδης) είχε μεγάλη αγάπη στα γράμματα. Το ότι δεν μπόρεσε να μορφωθεί όσο ήθελε, και ήθελε πολύ, αυτή η ανικανοποίητη δυνατή έφεσή του στη μόρφωση στάθηκε το μόνο σύννεφο που σκίαζε την οικονομική και οικογενειακή ευτυχία του.

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν και το γεγονός που ούτε ο γιος ο Φωκίων ούτε τα εγγόνια του έδειξαν αγάπη στη μόρφωση.

Οι εγγονές του, η μεγάλη, η Όλγα, και η δεύτερη η Κίτσα (η Κυριακή), ήταν καλές μαθήτριες στο Παρθεναγωγείο στην Τραπεζούντα, όμως αυτές ήταν κορίτσια και η μόρφωση των κοριτσιών την εποχή εκείνη το πολύ-πολύ να έφτανε στο Παρθεναγωγείο και πέραν ου. Μερικά, ίσως, μαθήματα κεντητών στη "Μέριμνα" και τέλος. 

Ο μεγάλος εγγονός, ο Περικλής, δεν μάθαινε κι αυτός, κι  έγινε λυριτζής, κι ο μικρότερος, ο Θεόφιλος, προσπαθούσε ο καημένος αλλά δεν τα κατάφερνε στα γράμματα.

Μα οι μεγάλοι πόθοι κι όταν μάλιστα είναι δυνατές βιωματικές παρορμήσεις, είτε έτσι είτε αλλιώς βρίσκουν κάποια διέξοδο στην πραγμάτωσή τους.

Κι ο Συμιόντς βρήκε τη διέξοδο να σταθεί Μαικήνας (σ.σ. προστάτης) των νέων της Σαντάς που ποθούσαν τη μόρφωση.

Έτσι, ούτε λίγο ούτε πολύ, ανάλαβε με χαρά τα έξοδα σπουδών ενός Σανταίου νέου, του Πιστοφίδη, που ήθελε να πάει, μετά το Φροντιστήριο της Τραπεζούντος, στο Παρίσι να σπουδάσει Μεταλλειολογία.

Ξέρουμε πως οι παλιοί μας ήταν μεταλλωρύχοι.

"Οι παλαιοί έμουν έσαν ματεντζήδες", λέει η παράδοση.

Και "το ταμάρ’ εσύρ’ νεν", η κληρονομικότητα ωθούσε τον Πιστοφίδη στη Μεταλλειολογία. Τώρα γιατί ήθελε να σπουδάσει στο Παρίσι κι όχι στην Αθήνα, αυτό το ήξερε εκείνος.

Πήγε λοιπόν ο Πιστοφίδης και ο Συμιών έστελνε τακτικά τα χρήματα.

Τα χρόνια όμως περνούσαν κι ο Πιστοφίδης δεν έπαιρνε πτυχίο.

Μια μέρα λοιπόν που κάθονταν οι γέροντες του χωριού στη λιακάδα, έξω απ’ "το αργαστέρ”' τη Συμιών και συζητούσαν, η συζήτηση έφτασε και στην... Παρισινή Μεταλλειολογία.

Ένας γέροντας ανασηκώνοντας το φέσι του είπε, τάχα χαριτολογώντας:

- Μέτα, ακείνος ο Πιστόφς ακομάν το χαρτίν’ ατ’ κ’ επαίρεν; Πότε θα τελέν’ και θα ευρίκ’ τα μεταλλεία σην Σαντάν, να ίνταν οι Σαντέτ’ ξαν, άμον ντο έσαν, ματεντζήδες και να πλουταίνομε και να μη πάμε σα ξενητείας.

- Μέτα, είπεν είνας άλλος γέρος "μασχαρευτά και τσαχεφτά" "αστεία και πονηρά", ο Πιστόφς ποίος είπεν ντο ’κι εύρεν μεταλλείον; Εκείνος, έξυπνος εν. Εύρεν και καλλοεύρεν το μεταλλείον τη Συμιών, εύρεν τα λίρας ατ.

Είπεν κι οι γεροντάδες ελύαν σα γέλ’ τα.

Ο Συμιόντς λαλίαν ’κι έβγαλεν. Έξερεν ντ’ επήνεν. Κι’ αργώς και με τα χρόνια ο Πιστοφίδης επέρεν το δίπλωμαν ατ’ κι’ εέντον μεταλλειολόγος.

Αλλά τα εγγόνια του, όπως είπαμε, και ούτε κι ο γιος του, δεν έμαθαν γράμματα δυστυχώς.

Και ο μεν Περικλής έγινε και έμεινε λυριτζής και χάθηκε νέος, ενώ ο Θεόφιλος κατέληξε τσαγκάρης..