Νομική έννοια - Νομικός όρος του εγκλήματος της γενοκτονίας

 Από την άποψη του διεθνούς δικαίου ως γενοκτονία νοείται: Η ολική ή μερική καταστροφή ομάδας (εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή θρησκευτι­κής) με πρόθεση, είτε με φόνους, είτε με σωματικές βλάβες, στειρώσεις, αναγκαστική μεταφορά παιδιών από μία ομάδα σε άλλη. O όρος παρουσιάσθηκε ιδιαίτερα έντονα στη διάρκεια του Β' Παγκό­σμιου Πολέμου και ιδίως με την προσπάθεια των Ναζί, για την εξολόθρευση του εβραϊκού γένους.

Το νομικό δεδικασμένο της γενοκτονίας των Εβραίων απόκτησε τη δικαστική εγκυρότητά του με τις δίκες της Νυρεμβέργης, όπου δικάστηκε, από ειδικό δικαστήριο των νικητριών δυνάμεων η ηγεσία της ναζιστικής Γερμανίας, στα χρόνια 1945-1949.

Η Δίκη της  Νυρεμβέργης

Τα στοιχεία για τη δίκη και την καταδίκη των εγκληματιών πολέμου στηρίχθηκαν κυρίως στο υλικό που παρουσίασαν η “Επιτροπή ερεύνης εγκλημάτων πολέμου και εγκληματιών”, με έδρα την Βαρσοβία, και το “Διεθνές Κέντρο σύγχρονων εβραϊκών τεχνών”, με έδρα το Παρίσι και το Τελ Αβίβ.

Με τη Σύμβαση της Ρώμης της 9/12/1948, που κυρώθηκε και από την Ελλάδα με τον ν.δ. 3091/1954 “περί κυρώσεως της Συμβάσεως διά την Πρόληψιν και Καταστολήν του Εγκλήματος της Γενοκτονίας από 9/12/1948”, θεωρείται πλέον ότι η ανθρωπότητα εξοπλίστηκε με τη δύναμη δικαίου, ώστε να είναι σε θέση να αμυνθεί εναντίον κάθε αδικοπραγίας.

Οι έννοιες περί γενοκτονίας, η πρόληψη και η τιμωρία της, είναι νοητές και αποτελούν δείγματα μόνο προηγμένων αντιλήψεων για τη ζωή και τη συμπεριφορά του ανθρωπίνου γένους στη σύγχρονη κοινωνία μας. Και η Τουρκία έδειξε και δείχνει πως οι έννοιες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν της είναι οικείες. Τώρα τι σημαίνει για το σύγχρονο κόσμο η θέσπιση κανόνων δικαίου για την τήρηση της διεθνούς έννομης τάξης, καθώς και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι εύκολο να κατανοηθεί.

Με τα διάφορα διοικητικά, εποπτικά και προληπτικά όργανα που διαθέτει ο Ο.Η.Ε. (για τον ΟΗΕ, ίδρυση, σκοποί, όργανα, αρμοδιότητες, βλ, Κωνσιαντόπουλου Δ., Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Θεσσαλονίκη 1968), επιτυγχάνεται η ultima ratio των διατάξεων που ήδη θεσπίστηκαν, διότι έτσι μπορούν τουλάχιστον τα όργανα του Ο.Η.Ε. να επισημαίνουν και να αποφασίζουν σχετικά με τη διαπίστωση, αν συντελέστηκε ή όχι το έγκλημα της γενοκτονίας και στην συνέχεια να αποφασίζουν την επιβολή των απαραίτητων μέτρων. Δυστυχώς στη διεθνή πρακτική η χρήση κατασταλτικών μέτρων και σήμερα ακόμη είναι τις περισσότερες φορές ανέφικτη. Έτσι οι αυθαίρετες πράξεις των διαφό­ρων κρατών μελών έναντι άλλων κρατών μελών του Ο.Η.Ε., αλλά και άλλων ομάδων, παραμένουν ατιμώρητες με αποτέλεσμα να διακρίνουμε και στην εποχή μας αυθαίρετες πράξεις που είναι contra στη διεθνή έννομη τάξη. 

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών, για λόγους προληπτικούς, αποφασίζει την αποστολή ένοπλων ειρηνευτικών ομάδων (κυανόκρανων σε πολεμικές ζώνες μεταξύ αντιμαχόμενων παρατάξεων) για να αποφευχθούν οι αιτίες που προκαλούν τις συγκρούσεις, όπως γίνεται αυτό στην Κύπρο, τη Γάζα, τη σύρραξη Ιράν-Ιράκ, τη Σομαλία, τη Γιουγκοσλαβία (Βοσνία) και άλλες χώρες.

Εξάλλου η ιστορία μας διδάσκει πως λίγο ή πολύ ολόκληρος ο τουρκικός λαός έχει εγκληματίσει με εγκλήματα που στρέφονταν κατά της ανθρωπότη­τας (contra humanum), και αυτό πρέπει να αποτελεί γνώμονα σε κάθε διαπραγμάτευση, σε κάθε διάλογο με τους εκπροσώπους του λαού αυτού, δηλ. τους ηγέτες του.

Οι έννοιες του Τουρκισμού-Τουρανισμού δεν συμβιβάζονται με τα αν­θρώπινα δικαιώματα. Ο Τουρανισμός δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη μειονο­τικών εθνοτήτων. Κι αν υπάρχουν, επιδιώκει την αφομοίωση τους a la manu military, δηλ. με τη βία και τον καταναγκασμό. Η Ευρώπη και η ανθρωπότητα δεν πρέπει να περιμένουν από την Τουρκία την τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο στη χώρα αυτή θα υπάρχει και θα κυριαρχεί ο Τουρανισμός, που ταυτίζεται απόλυτα με τον Τουρκισμό, τον επεκτατισμό και τον ρατσισμό.

Βέβαια και ο Ισλαμισμός δεν ανέχεται την ανεξιθρησκεία, αλλά βέβαια ανέχεται αλλοεθνείς λαούς, αρκεί μόνο αυτοί να ασπάζονται τον Ισλαμισμό. Συνεπώς όπου Τουράν εκεί δεν υπάρχει σεβασμός ατομικών δικαιωμάτων. Όπου Τουράν εκεί υπάρχουν εστίες δημιουργίας εγκλημάτων γενοκτονίας και τούτο επειδή δεν ανέχεται αλλογενείς και αλλοεθνείς μειονότητες.

1910

Το ίδιο ίσχυε και με τα μαρξιστικά, τα κομμουνιστικά καθεστώτα, που δεν ανέχονταν άλλες κοσμοθεωρίες πλην της δικής τους και τα οποία όμως μπροστά στα έκπληκτα μάτια της ανθρωπότητας κατέρρευσαν αναίμακτα και ειρηνικά, ακριβώς για το λόγο ότι στα καθεστώτα αυτά αγνοήθηκαν εντελώς τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και τα δικαιώματα των μειονοτι­κών εθνοτήτων, όπως των Ελλήνων της τέως ΕΣΣΔ (1.500.000), των Καλμούχων, των Τατάρων, των Τούρκων, καθώς και των Γερμανών του Βόλγα κ.ά.

Όμως τελειώνοντας τους προβληματισμούς με το μέλλον του Τουρανισμού-Τουρκισμού, φαίνεται πως τις ιδέες αυτές δεν τις υποστήριξαν και δεν τις υποστηρίζουν οι μεγάλες μάζες του τουρκικού πληθυσμού. Η υποστήριξη περιορίζεται κυρίως σε μια ελίτ, που κυβερνά τη χώρα αυτή, σε αντίθεση με τις κατώτερες μάζες, που είναι αγράμματες και αναλφάβητες, και πέρα από αυτά, τα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα της χώρας αυτής δεν αντιμετωπίσθηκαν από την τάξη που κυβερνά αυτή τη χώρα και που ασκεί επιρροή στη ζωή της.

Ήδη βρισκόμαστε στο κατώφλι για την είσοδο στον 21ο αιώνα. Κοσμογονικά γεγονότα, όπως η διάλυση των αυτοκρατοριών των τέως Σοβιέτ του Στάλιν και της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, η αύξηση της επιθετικότητας και του επεκτατισμού της Τουρκίας, είναι δεδομένα.

Η ιστορία των σχέσεων των δύο λαών και ιδίως των δύο κρατών, δηλ. Ελλάδας και Τουρκίας, μας διδάσκει πως η τουρκική πολιτική δεν αντιλαμ­βάνεται την αρχή της διαλλακτικότητας και της τήρησης των κανόνων καλής γειτονίας και των κανόνων του διεθνούς δικαίου για την τήρηση των συμφωνηθέντων. 

Η παραβίαση των διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάνης, σχεδόν στο σύνολό της, από την τουρκική μόνο πλευρά, δείχνει το βάσιμο του ισχυρισμού αυτού. Όμως γεννάται το ερώτημα: Τι θα γίνει τέλος πάντων με το δύστροπο και κακόπιστο αυτό γείτονα; 

Έως πότε θα παραβιάζει τον εναέριο χώρο της Ελλάδας και θα μας λέει ότι φταίμε εμείς γι’ αυτό; 

'Εως πότε θα διεκδικεί εδάφη στη Θράκη και την Κύπρο, καθώς και δικαιώματα στο Αιγαίο; Έως πότε θα παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των μειο­νοτικών εθνοτήτων και των θρησκευτικών ελευθεριών στα εδάφη που ασκεί εξουσία; 

Και η απάντηση δεν είναι άλλη παρά μόνο η χρήση της σκληρής γλώσσας των σκληρών μέτρων, κάθε φορά που η συμπεριφορά του γείτονα αυτού θα εκτραχύνεται και ο ίδιος θα εκτραχηλίζεται. Και η πολιτική αυτή της σκληρής αντιπαράθεσης θα συνεχίζεται μέχρις ότου το κοσμοθεωρητικό πιστεύω, δηλαδή η θεωρία του Τουρανισμού και Παντουρκισμού, με άλλα λόγια το υποστήριγμα αυτό των Τούρκων, θα υποχωρήσει κάτω από την πίεση της διεθνούς έννομης τάξης, σε πίστωση και όφελος των διαφόρων εθνοτήτων που ζουν τόσο στον περίγυρο της χώρας αυτής, αλλά άλλο τόσο και προς όφελος των μειονοτικών εθνοτήτων, που ζουν μέσα στην ίδια την Τουρκία, όπως Κούρδων, Αρμενίων, Ελλήνων, Περσών, Γεωργιανών, Ερυθρίνων, Λαζών, Αλεβήδων, Αράβων κ.λ,π.

Ακρογωνιαίο λίθο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής αποτελεί η εξέ­λιξη της Τουρκίας σε μεγάλη δύναμη της περιοχής, που συνεπάγεται την αναβίωση του “αυτοκρατορικού συνδρόμου”.

Είναι προφανές ωστόσο ότι η “Μεγάλη Τουρκία” δεν μπορεί να επιτευ­χθεί προτού η Άγκυρα αποδεσμευτεί από τους περιορισμούς που της είχαν τεθεί με τη συνθήκη της Λωζάνης, τόσο στο Αιγαίο και στην Κύπρο, όσο και στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Οι τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας εντάσσονται στα πλαίσια της τουρκικής “Με­γάλης Ιδέας”. Η Τουρκία χρησιμοποίησε το τουρκοκυπριακό στοιχείο ως στρατηγική μειονότητα για την προώθηση των επεκτατικών της σχεδίων στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου1 .

Το ίδιο μοντέλο επιδιώκει να εφαρμόσει σήμερα και στο χώρο της Δυτικής Θράκης, όπου έχουν ενεργοποιηθεί πάμπολλες παντουρκικές οργα­νώσεις. Εκμεταλλευόμενοι το φιλελεύθερο πολιτικό κλίμα που επικρατεί στη χώρα μας, καθώς και την ανικανότητα της αθηνοκεντρικής πολιτικής, οι Τούρκοι επιδιώκουν να τουρκοποιήσουν το εθνολογικά ανομοιογενές μουσουλμανικό στοιχείο της περιοχής.

Για την προπαγάνδιση της ενσωμάτωσης της Δυτικής Θράκης στην Τουρκία, κυκλοφορεί σήμερα στην Κωνσταντινούπολη η εφημερίδα  Yeni Bati  Trakya  (Νέα Δυτική Θράκη). Στους ελληνικής υπηκοότητας μουσουλ­μάνους που σπουδάζουν στην Τουρκία, η εφημερίδα αυτή διανέμεται δω­ρεάν. Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τεύχος της Yeni Bati  Trakya   (Απρίλης 1989). Πρόκειται για μια ολόκληρη σελίδα με λόγια του Κεμάλ του έτους 1921 για τη Δυτ. Θράκη, στοιχειοθετημένα με κεφαλαία γράμματα: “Οι ομοεθνείς μας στη Δυτική Θράκη πρέπει να κάνουν υπομονή και να μη χάσουν το θάρρος και την ταυτότητά τους. Πρέπει ακόμη να εργαστούν στην κατεύθυνση μιας αυτοδιοίκησης της περιοχής. Το επόμενο βήμα θα είναι η ενσωμάτωση με τη Μητέρα Πατρίδα”. Ολόκληρη σελίδα αναγράφει μόνο τα παραπάνω λόγια!!!

Οι δηλώσεις του νέου Τούρκου Προέδρου Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ σχετικά με τη μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης αλλά και οι κατά καιρούς λεονταρισμοί της πρωθυπουργού Τσιλέρ διέλυσαν και τις οποιεσδήποτε αμφιβολίες μας για τη στάση της νέας τουρκικής πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα. “Η Τουρκία”, είπε ο Τούρκος τέως πρωθυπουργός και σημε­ρινός Πρόεδρος αναφερόμενος στη μουσουλμανική μειονότητα της Δυτ. Θράκης, “δεν θα παραμείνει θεατής στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η μειονότητα”. Οι κυβερνήσεις λοιπόν αλλάζουν στην Τουρκία αλλά η πολιτική του επεκτατισμού παραμένει ίδια. Οι ελπίδες από ελληνικής πλευράς ότι μια “καλύτερη” τουρκική κυβέρνηση θα λειτουργούσε θετικά στην κατεύθυνση μείωσης των τριβών, αποδείχθησαν ανεδαφικές. Ας μη γελιόμαστε. Στην Τουρκία υπάρχει ένα πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο, μια επικυρίαρχη ελίτ, που προωθεί τα επεκτατικά της σχέδια, που καταπνίγει τα δικαιώματα των δεκάδων και δεκάδων μειονοτήτων της και δεν πρόκειται να εγκαταλεί­ψει αυτή τη φασιστική τακτική καμιά “νέα” ή “καλύτερη” τουρκική κυβέρ­νηση. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να συντριβεί ο τουρκικός εθνικισμός, όπου αυτός εκδηλώνεται σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων, από μία νέα αντεπιθετική, διεκδικητική εθνική στρατηγική από πλευράς της Ελλάδος και του ίδιου του τουρκικού λαού.

Σε ολόκληρο τον κόσμο έγινε πλέον αντιληπτό ότι οι προηγούμενοι δύο αιώνες ήσαν οι αιώνες της ανεξαρτησίας των λαών από τις εξαρτήσεις και τα καθεστώτα δουλείας, καθώς και της αναγνώρισης των ανθρωπίνων δι­καιωμάτων αλλά και της θέσπισης των κανόνων δικαίου κατά των εγκλημά­των γενοκτονίας.

 Ο επερχόμενος αιώνας κατά αναμφισβήτητο τεκμήριο presumptio juris et de jure, θα είναι ο αιώνας της αναγνώρισης των μειονο­τικών εθνοτήτων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Αχιλλέας  Ανθεμίδης

1. Οι δηλώσεις του Τούρκου Υπουργού προεδρίας Γιλτιρίμ Ακτουνά, ότι η συνθήκη της Λωζάνης δεν χρειάζεται πλέον, αυτό το νόημα έχουν.