Η αδικία

Μακάριος ο άκακος και πράος στιχουργός, 

που έχει λιγοστή χολή και άφθονες αισθήσεις, 

ειλικρινά κι ολόψυχα τον αγαπούν, 

οι οπαδοί της λυρικής ποίησης.

Και η συμπάθεια του κόσμου ζωηρή

επιτυχίας βέβαιης αποτελεί κριτήριο.

Αυτός δεν ξέρει τι είναι αμφιβολία, 

που είναι του λαμπρού πνεύματος, το μαρτύριο.

Εκείνος αγαπά την ψυχική γαλήνη,

και απεχθάνεται τη σάτιρα την κακομοίρα,

πάνω σε πλήθος σταθερά κυριαρχεί, 

με την νανουριστική του λύρα.

Θαυμάζοντας τη διάνοια του τη μεγάλη,

δεν τον κακολογούν, και δεν τον καυτηριάζουν,

αντίθετα οι σύγχρονοι γι’ αυτόν, 

ακόμα κι όταν ζει, ανδριάντα του ετοιμάζουν.

Όμως δεν έχει έλεος η μοίρα για εκείνον, 

που τ’ αληθινό του το δαιμόνιο, 

τρόμος και στηλιτευτής έγινε 

του όχλου των παθών και πλανών των αιώνιων.

Με μίσος την καρδιά του τρέφοντας, 

και με την σάτιρα οπλίζοντας τα χείλια, 

το δρόμο δύσκολο και επικίνδυνο κρατά,

με τη διώκτριά του λύρα.

Πίσω του έπονται οι διασυρμοί,

όμως αυτός αρπάζει ήχους επιδοκιμασίας,

όχι στη γλυκερή βοή εγκωμίων, 

αλλά μέσα σε άγριες κραυγές κακίας.

Πιστεύοντας με πάθος άσβηστο, 

σ’ όνειρο αποστολής ευγενικής, 

εκείνος κήρυξε αγάπη και ομόνοια

με λόγο ρυθμικό της άρνησης της εχθρικής.

Και κάθε λέξη των στίχων του

δημιουργεί αμείλικτους εχθρούς, 

απ’ έξυπνα και κούφια όντα

Πρόθυμους να προσβάλλουν, μοχθηρούς.

μόνο όταν το φέρετρο θα δουν, 

όπου νεκρός πια σιωπούσε, 

τότε θα καταλάβουν, πόσα έκανε 

και πως μισώντας αγαπούσε.

Νικολάι Νεκράσοφ
Την ημέρα του θανάτου του  Γκόγκολ
21 Φλεβάρη 1852

Γεννήθηκε το 1821 στο Νεμίροφ της περιφέρειας Παντόλσκαγια και πέθανε το 1877 στην Αγία Πετρούπολη. Ήταν ποιητής, συγγραφέας αλλά και εκδότης. Από το 1847 έως το 1866 διηύθυνε το λογοτεχνικό και κοινωνικοπολιτικό περιοδικό Σαβρεμένικ (σημαίνει «Σύγχρονο») και από το 1868 έγινε συντάκτης του περιοδικού Ατιέτσεστβενιε Ζαπίσκι («Πατριωτικές αναμνήσεις»). Συγκαταλέγεται στους επαναστάτες-δημοκράτες. 

 Συγκαταλέγεται στους επαναστάτες που διεκδικούσαν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. 

Μετάφραση

 Γ. Σοϊλεμεζίδης