Στην α' περίοδο του πολέμου (1914 - 1918) κύριος και αποκλειστικός σκοπός των ανταρτικών ομάδων ήταν:
α) Η αυτοπροστασία των φυγόστρατων και των καταδιωκόμενων για οποιοδήποτε λόγο από τις καταπιέσεις των Τούρκων.
β) Η προστασία των χωριών και των αθώων γυναικόπαιδων και λοιπών αμάχων από τους διωγμούς και
γ) Η εκδίκηση και τιμωρία των Τούρκων εκείνων που για οποιοδήποτε λόγο αυθαιρετούσαν και προέβαιναν σε εγκληματικές εναντίον τους πράξεις.
Στη β' περίοδο (μετά τη σύναψη της ανακωχής - 1918 - και την απόβαση των Ελλήνων στη Σμύρνη) εκτός των τριών προηγούμενων σκοπών προστίθεται και ο εθνικός σκοπός, της δημιουργίας, δηλαδή ανεξάρτητης δημοκρατίας του Πόντου και πάντα μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων που υπήρχαν κατά περιοχές.
Ο ανταρτικός αγώνας των Ελλήνων του Πόντου υπήρξε πραγματική τιτανομαχία, αληθινή εποποιία. Παρόλα αυτά όμως δεν είχε καρποφόρα αποτελέσματα. Οι κυριότεροι λόγοι, για τους οποίους η έκβαση του αγώνα αυτού δεν μπορούσε να είναι καρποφόρα είναι οι εξής:
α) Δεν είχαν οι αντάρτες ενιαία διοίκηση και δεν συντόνιζαν τις ενέργειές τους κατά περιοχές.
β) Δεν είχαν κατάλληλο οπλισμό και τον απαραίτητο ανεφοδιασμό.
γ) Δεν είχαν την απαραίτητη τροφοδοσία, εφόσον οι κάτοικοι των ελληνικών χωριών είχαν εξοριστεί.
δ) Δεν μπορούσαν να έχουν ευελιξία κινήσεων, αφού τους ακολουθούσαν κατά βήμα τα γυναικόπαιδα που προστάτευαν μαζί με τις οικογένειές τους και
ε) Και το κυριότερο: δεν είχαν καμιά ανταπόκριση από το επίσημο ελληνικό κράτος, το οποίο, ενώ συναισθηματικά τους επαινούσε με πομπώδεις φράσεις, στην ουσία δεν έκαμε τίποτε, για να τους ενισχύσει, γεγονός που θα είχε σημαντικές επιπτώσεις στο μικρασιατικό πόλεμο με το άνοιγμα ενός δευτέρου μετώπου στα νώτα του Κεμάλ, με αποτέλεσμα να αποφευχθεί η μικρασιατική καταστροφή.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ιερότητα του αγώνα των Ελλήνων ανταρτών, αφού πολεμούσαν για τα ιερά και όσια της φυλής. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι τα βίαια μέτρα των Τούρκων θα είχαν αποφευχθεί αν οι πατέρες μας υπάκουαν στις διαταγές τους και δεν έβγαιναν στα βουνά, αν τηρούσαν «πολιτική των μειδιαμάτων».
Η αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική και τούτο διότι πρώτοι οι Τούρκοι «ήρξαντο χειρών αδίκων», αναγκάζοντας τους Έλληνες να καταφύγουν στα βουνά, για να σωθούν, αντιμετωπίζοντας το δίλημμα ζωής και θανάτου.
Χρήστος Ανδρεάδης
Απόσπασμα από την εισήγηση του στο Β' Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού
31 Ιούλη-7 Αυγούστου 1988 στη Θεσσαλονίκη
α) Η αυτοπροστασία των φυγόστρατων και των καταδιωκόμενων για οποιοδήποτε λόγο από τις καταπιέσεις των Τούρκων.
β) Η προστασία των χωριών και των αθώων γυναικόπαιδων και λοιπών αμάχων από τους διωγμούς και
γ) Η εκδίκηση και τιμωρία των Τούρκων εκείνων που για οποιοδήποτε λόγο αυθαιρετούσαν και προέβαιναν σε εγκληματικές εναντίον τους πράξεις.
Στη β' περίοδο (μετά τη σύναψη της ανακωχής - 1918 - και την απόβαση των Ελλήνων στη Σμύρνη) εκτός των τριών προηγούμενων σκοπών προστίθεται και ο εθνικός σκοπός, της δημιουργίας, δηλαδή ανεξάρτητης δημοκρατίας του Πόντου και πάντα μέσα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων που υπήρχαν κατά περιοχές.
α) Δεν είχαν οι αντάρτες ενιαία διοίκηση και δεν συντόνιζαν τις ενέργειές τους κατά περιοχές.
β) Δεν είχαν κατάλληλο οπλισμό και τον απαραίτητο ανεφοδιασμό.
γ) Δεν είχαν την απαραίτητη τροφοδοσία, εφόσον οι κάτοικοι των ελληνικών χωριών είχαν εξοριστεί.
δ) Δεν μπορούσαν να έχουν ευελιξία κινήσεων, αφού τους ακολουθούσαν κατά βήμα τα γυναικόπαιδα που προστάτευαν μαζί με τις οικογένειές τους και
ε) Και το κυριότερο: δεν είχαν καμιά ανταπόκριση από το επίσημο ελληνικό κράτος, το οποίο, ενώ συναισθηματικά τους επαινούσε με πομπώδεις φράσεις, στην ουσία δεν έκαμε τίποτε, για να τους ενισχύσει, γεγονός που θα είχε σημαντικές επιπτώσεις στο μικρασιατικό πόλεμο με το άνοιγμα ενός δευτέρου μετώπου στα νώτα του Κεμάλ, με αποτέλεσμα να αποφευχθεί η μικρασιατική καταστροφή.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ιερότητα του αγώνα των Ελλήνων ανταρτών, αφού πολεμούσαν για τα ιερά και όσια της φυλής. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι τα βίαια μέτρα των Τούρκων θα είχαν αποφευχθεί αν οι πατέρες μας υπάκουαν στις διαταγές τους και δεν έβγαιναν στα βουνά, αν τηρούσαν «πολιτική των μειδιαμάτων».
Η αλήθεια, όμως, είναι διαφορετική και τούτο διότι πρώτοι οι Τούρκοι «ήρξαντο χειρών αδίκων», αναγκάζοντας τους Έλληνες να καταφύγουν στα βουνά, για να σωθούν, αντιμετωπίζοντας το δίλημμα ζωής και θανάτου.
Χρήστος Ανδρεάδης
Απόσπασμα από την εισήγηση του στο Β' Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού
31 Ιούλη-7 Αυγούστου 1988 στη Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου