Ο Fallmerayer παρουσιάζει σωρεία στοιχείων, που αποδεικνύουν ότι η Τραπεζούντα του Πόντου, σαν Μητρόπολη, ίδρυσε πολλές άλλες πολιτείες με το όνομα της σε διάφορες περιοχές, ακόμη και στον ελλαδικό χώρο.
Η άποψη ότι ο Πόντος αποικίζεται για πρώτη φορά από Έλληνες τον 8ο π.Χ. αιώνα δεν αποδεικνύεται ορθή. Είναι αλήθεια, ότι την εποχή εκείνη εγκαταστάθηκαν σε περιοχές του Πόντου Έλληνες, πρώτα από τη Μίλητο και έπειτα από άλλες περιοχές του ελλαδικού χώρου. Μιλήσιοι «ιδρύουν» τη Σινώπη, Σινωπαίοι την Κερασούντα, τα Κοτύωρα και την Τραπεζούντα.
Αθηναίοι «ιδρύουν» ύστερα την Αμισό, τη σημερινή Σαμψούντα κλπ.
Αλλά εδώ επισημαίνει ο Fallmerayer μια σύγχυση, που επικρατεί στη σκέψη των συγγραφέων αναφορικά με τους όρους «εποικισμός» και «αποικισμός». Οι όροι έχουν εννοιολογική συγγένεια, όμως και διαφέρουν μεταξύ τους.
O«άποικος» με την εγκατάσταση του σ' έναν τόπο εκτοπίζει τους γηγενείς, με την έννοια ότι ασκεί αυτός πια την εξουσία εκεί.
Ο «έποικος» δημιουργεί μια «παροικία» και συχνά επανδρώνει τον τόπο, όπως ακριβώς γίνεται με το ιωνικό στοιχείο, που κυριαρχεί στον Πόντο. Αλλά και χωρίς να παίξουμε με τις λέξεις, όπως κι αν ονομάσουμε τους Έλληνες, που από τον 8ο π.Χ. αιώνα και έπειτα αποικίζουν ή εποικίζουν τον Πόντο, ένα συμπέρασμα βγαίνει έμμεσα από την ιστορία τούτη:
Οι μεταβαίνοντες την εποχή αυτή στον Πόντο Έλληνες συναντούν εκεί φιλικό περιβάλλον. Οι διαμάχες και συγκρούσεις γίνονται σε άλλο επίπεδο και εξ αιτίας της μη κατά ενιαίο τρόπο πολιτειακής οργάνωσης του Πόντου, όπως σημειώνουμε παρακάτω.
Ο «έποικος» δημιουργεί μια «παροικία» και συχνά επανδρώνει τον τόπο, όπως ακριβώς γίνεται με το ιωνικό στοιχείο, που κυριαρχεί στον Πόντο. Αλλά και χωρίς να παίξουμε με τις λέξεις, όπως κι αν ονομάσουμε τους Έλληνες, που από τον 8ο π.Χ. αιώνα και έπειτα αποικίζουν ή εποικίζουν τον Πόντο, ένα συμπέρασμα βγαίνει έμμεσα από την ιστορία τούτη:
Οι μεταβαίνοντες την εποχή αυτή στον Πόντο Έλληνες συναντούν εκεί φιλικό περιβάλλον. Οι διαμάχες και συγκρούσεις γίνονται σε άλλο επίπεδο και εξ αιτίας της μη κατά ενιαίο τρόπο πολιτειακής οργάνωσης του Πόντου, όπως σημειώνουμε παρακάτω.
O Μ. Αλέξανδρος, κατά την εκστρατεία του προς ανατολάς, περνάει από τον Πόντο. Θαυμάζει, καθώς λέγεται, τις εκεί ποντιάδες αμαζόνες για το κάλλος και την ευψυχία τους.
Από σχετικά ποντιακά έθιμα, τραγούδια και χορούς, αποδεικνύεται ότι η διάβαση του μακεδόνα στρατηλάτη από τον Πόντο έχει αφήσει εκεί ανεξίτηλα ίχνη της θρυλικής μορφής και εκπολιτιστικής αποστολής του.
Το 301 π.Χ. ιδρύεται το Βασίλειο των Μιθριδατών στον Πόντο με πρωτεύουσα την Τραπεζούντα, που καταλύεται από τους Ρωμαίους το 66 ή 64 π.Χ.
Κατά τη ρωμαϊκή εποχή ο Πόντος είναι επαρχία του ρωμαϊκού κράτους. Στη βυζαντινή περίοδο αποτελεί «θέμα» της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ούτε η ρωμαϊκή εξουσία ούτε και εκείνη του Βυζαντίου είναι τόσο αισθητή στη χώρα του Πόντου, εξ αιτίας κυρίως του απομακρυσμένου του εδάφους. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και επί τουρκοκρατίας.
Κρίσιμο γεγονός για την ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού αποτελεί η ίδρυση της αυτοκρατορίας των Κομνηνών με πρωτεύουσα την Τραπεζούντα το 1204, που γίνεται με αφορμή την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το ίδιο έτος. Την αυτοκρατορία της Τραπεζούντας ιδρύει ο Αλέξιος Α' Κομνηνός.
Ο βίος της διαρκεί 257 χρόνια. Καταλύεται από τους Τούρκους 8 χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης ήτοι το 1461. Ο Δαυίδ είναι ο τελευταίος αυτοκράτορας. Το κράτος αυτό του Πόντου στέκει φωτεινό και μαχητικό προπύργιο ελληνισμού στο χώρο της Ανατολής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου