«Επιστολές του Γιάννη» (απόσπασμα, 1911)

ΧΙΟΝΙΑ ...Έξω χιονίζει τώρα που γράφω. Ο άσπρος μανδύας σκεπάζει την Φύσιν και σκύβουν όλα στο αγκάλιασμα του χειμώνα.

Να τα χιόνια! Μυριάδες, αμέτρητες, γεμίζουν την ατμόσφαιρα και με τον παράξενο χορό χαμηλώνουν και πέφτουν απαλά στην γη που γίνεται ολόλευκη.

Πώς σπαρταρά κάτι μέσα μου! Κάτι τραβά τα πού­πουλα εκείνα του ουρανού μέσα εις την καρδιά και τες σκέψεις μου.

Νίκος  Καπετανίδης με συναδέλφους τραπεζικούς.
(Πρώτος καθισμένος  αριστερά)

Πέφτουν, όλο πέφτουν, σιγά, ώμορφα απαλά... Από το παραθύρι μου σεριανώ τον χρόνο αυτό. Εκεί κάτω οι στέγες και τα δένδρα ασπρίσανε, ο κήπος μου αφήνει ολόλευκα ογκώματα και σεριανώ με γέ­λιο, με χαρά!

Κάτι όμως σπαρταρά μέσα μου. Μην είναι η θρη­σκεία μου στην Φύσιν, μην είναι το υπόκωφον τρα­γούδι της μαυρίλλας που χαρίσθηκε στο βήμα μου το πλάνο;

Πέφτουν τα χιόνια, ακόμα πέφτουν εκεί έξω.

Έλα της αγάπης μου εικόνα ωραία στο δωμάτιό μου το μισοφωτισμένο. Κρύψε την σκιά σου στην σκια των μεγάλων περτέδων (μπερντέδων) και κάθισε δίπλα στην πεκόνια (μπιγκόνια, καλλωπιστικό φυτό) που φυλάττω εδώ από το κρύο του χειμώνα.

Ω της αγάπης μου εικόνα ωραία!

Προσευχήσου στο ωραίον αυτό απόκρυφον του χειμώνα, σιγοπλάνεσε την ματιά σου την αγγελική στο χορό των νιφάδων, την πλεξίδα σου άφισε να ξαπλωθή στον ωραίο σου λαιμό και ρόφα από εδ'πω, πολύ βαθειά, την αγάπη μου ολάκερη, ωραία της αγάπης μου εικόνα!

Ε! τα θυμάσαι τα χρόνια εκείνα; Παιδάκια ακόμα, μια μέρα στο χωριό,πώς παίζαμε έξω με το κρύο, με τα χιόνια; Δεν κρυόναμε, το χιόνι μας ήταν τόσο ζεστό. Η αδελφική αγάπη που ξεθύμαινε σε βώλους από χιόνια και όχι από φιλιά.

Αν τα θυμάσαι τα χρόνια εκείνα... Μεγάλη τώρα εσύ, ξένη, σοβαρή, σιωπηλή. Και φλογιασμένος εγώ από τον έρωτα, σκυφτός από το σκληρό πέρασμα των χρόνων, εδώ στο παραθύρι σεριανώ έξω το χιόνι που πέφτει, ακόμα πέφτει.

Να πλημμυριση θέλω το δωμάτιό μου το νεκρικό από την ευωδίαν του χνούδου σου, το πρόσωπό σου αυτό να καθρεφτίζεται θέλω στην νεκρική και άψυ­χη του δωματίου μου συντροφιά.

... Έλα να χτίσουμε το παλάτι το ώμορφο που μας έλεγε στο χωριό μια νύχτα η γρηά. Την αγάπη μου θέσε για θέμελο και για θόλο του πύργου μας του ώμορφου την μορφή σου, αγάπη μου, ας βλέπω εκεί υψηλά.

Εις τον κήπο μας τον μεγάλο οι λεμονιές θα σκύ­βουν, σαν τώρα, από το χιόνι, τα τρελλά πουλιά θα τραγοδούν από το παραθύρι έξω την αγάπη μας, και το χιόνι πειο ήσυχο, πειο απαλό θα σωριασθή κάτω στην γη.

Και συ εις τον πύργο τον ώμορφο, βασίλισσα, πλανεύτρα του νου μου, κανδύλα των στοχασμών μου.

Στες μαύρες νύχτες του χειμώνα στο σαλονάκι μας το πλούσιο θα πλανεθούμε στης αγάπης μας τον κή­πο. Η μαύρη νύχτα θα περνά αδιάφορη και το χιόνι θα καταβή πειο ώμορφο τώρα, πειο λαχταριστό.

Ω της αγάπης μου ωραία εικόνα!

... Έξω χιονίζει τώρα που γράφω. Ο άσπρος μαν­δύας σκεπάζει την Φύσιν και πέρα, ώς τες άκρες των βουνών, το άσπρο θάμβωμα πλανά αλλού τες σκέψεις μου.

Σπύρος  Φωτεινός
 (Ψευδώνυμο του Νίκου Καπετανίδη).









Σ.Σ.  Προσπαθήσαμε να μην κάνουμε επεμβάσεις στο αρχικό κείμενο , αφού πρόκειται για ένα είδος απομνημονευμάτων, τα οποία δεν μεταβάλλονται "επ' ουδενί λόγω"...