Στη Σαντά εφαρμόζονταν πρακτικοί τρόποι θεραπείας για τις περισσότερες αρρώστιες. Στην ενορία Ζουρνατσάντων κατέβαινε ένα τρανόν ορμίν (μεγάλο ρυάκι) και κινούσε δύο συνεχόμενους αλευρόμυλους, που ανήκαν μάλλον στο Λάζαρο Ακριβόπουλο.
Στο δρόμο για το Κωφολίβαδο υπήρχε ένα πέτρινο γεφυράκι με πέντε μέτρα μήκος και δύο μέτρα πλάτος, στο κάτω μέρος έχτισαν ένα πέτρινο ημικυκλικό τοίχο και σχημάτισαν μια τεχνική λίμνη.
Όταν κάποιος κρυολογούσε, οι συγγενείς τον πήγαιναν εκεί, τον έγδυναν και αφού έσπαγαν τον πάγο που σχηματιζόταν στην επιφάνεια της λίμνης, τον πετούσαν για λίγα λεπτά στο παγωμένο νερό. Ύστερα τον έβγαζαν, τον σκούπιζαν καλά, τον έντυναν και τον βοηθούσαν να τρέξει μια μικρή ανηφόρα όλο στροφές που οδηγούσε στο Κωφολίβαδο, μέχρι ένα ορόσημο που είχαν τοποθετήσει. Ίδρωνε όπως ήταν, τον πήγαιναν σπίτι, του έβαζαν στεγνά ρούχα και τον βοηθούσαν να ξαπλώσει. Την άλλη μέρα έπαιζαν μαζί του χιονιές.
Για την θεραπεία της πλευρίτιδας, έχτιζαν μέσα στο σπίτι μια καμπίνα σαν σκοπιά. Το δάπεδο ήτα πλακοστρωμένο και από κάτω είχε εστία. Η πόρτα είχε ένα παραθυράκι. Άναβαν φωτιά κάτω από το δάπεδο, και όταν oι πλάκες είχαν ζεσταθεί αρκετά, έβαζαν μέσα τον άρρωστο και έκλειναν την πόρτα, αφήνοντας το παραθυράκι ανοιχτό. Ο άρρωστος κρατιόταν από μια οριζόντια λαβή και σήκωνε μια το ένα πόδι και μια άλλο, για να μην καίγεται. Ο ιδρώτας του που έπεφτε στις ζεστές πλάκες εξατμιζόταν και έφευγε από το ανοιχτό παράθυρο. Βγαίνοντας έξω, ήταν πια εντελώς υγιής.
Για την ελονοσία, υπήρχε διαφορετικός τρόπος θεραπείας. 'Αναβαν το τζάκι και όταν ζεσταινόταν καλά, το καθάριζαν από τις στάχτες και το σκέπαζαν με δαφνόφυλλα. Στο μεταξύ έσφαζαν ένα μοσχάρι και το έγδερναν. Τύλιγαν τον άρρωστο ,γυμνό, με το δέρμα του ζώου και τον έβαζαν να καθίσει μέσα στο τζάκι πάνω στα δαφνόφυλλα. Για να εμποδίσουν την αφυδάτωση, που μπορούσε να προκληθεί από τον συνεχή ιδρώτα, του έδιναν γάλα και βούτυρο. Όταν πια είχε κρυώσει το τζάκι, ο άρρωστος είχε θεραπευτεί.
Ευθύμιος Σισμανίδης
"Ενθυμήσεις από τη Σαντά"
Στο δρόμο για το Κωφολίβαδο υπήρχε ένα πέτρινο γεφυράκι με πέντε μέτρα μήκος και δύο μέτρα πλάτος, στο κάτω μέρος έχτισαν ένα πέτρινο ημικυκλικό τοίχο και σχημάτισαν μια τεχνική λίμνη.
Για την θεραπεία της πλευρίτιδας, έχτιζαν μέσα στο σπίτι μια καμπίνα σαν σκοπιά. Το δάπεδο ήτα πλακοστρωμένο και από κάτω είχε εστία. Η πόρτα είχε ένα παραθυράκι. Άναβαν φωτιά κάτω από το δάπεδο, και όταν oι πλάκες είχαν ζεσταθεί αρκετά, έβαζαν μέσα τον άρρωστο και έκλειναν την πόρτα, αφήνοντας το παραθυράκι ανοιχτό. Ο άρρωστος κρατιόταν από μια οριζόντια λαβή και σήκωνε μια το ένα πόδι και μια άλλο, για να μην καίγεται. Ο ιδρώτας του που έπεφτε στις ζεστές πλάκες εξατμιζόταν και έφευγε από το ανοιχτό παράθυρο. Βγαίνοντας έξω, ήταν πια εντελώς υγιής.
Για την ελονοσία, υπήρχε διαφορετικός τρόπος θεραπείας. 'Αναβαν το τζάκι και όταν ζεσταινόταν καλά, το καθάριζαν από τις στάχτες και το σκέπαζαν με δαφνόφυλλα. Στο μεταξύ έσφαζαν ένα μοσχάρι και το έγδερναν. Τύλιγαν τον άρρωστο ,γυμνό, με το δέρμα του ζώου και τον έβαζαν να καθίσει μέσα στο τζάκι πάνω στα δαφνόφυλλα. Για να εμποδίσουν την αφυδάτωση, που μπορούσε να προκληθεί από τον συνεχή ιδρώτα, του έδιναν γάλα και βούτυρο. Όταν πια είχε κρυώσει το τζάκι, ο άρρωστος είχε θεραπευτεί.
Ευθύμιος Σισμανίδης
"Ενθυμήσεις από τη Σαντά"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου