Ο Χειμωγκός

Αρ’ έρθεν και ο χειμωγκός, το κρύον και τα χόνα

χονίζ', φυσά και βουρκανίζ’ και τα νερά παγών’νε

κι όλεν τη (γ)ης ο πρόσωπον σάβανα ετυλίεν

τα δεντρά 'καμακούλωσαν, τ’ οσπίτα εσκεπάαν.

τα στράτας ετζουπώθανε, τα κοτζορρύμα 'κρύφταν

και τα ποτάμα 'τούλωσαν κ' οι βοετοί εκόπαν.

Τον ουρανόν εσκέπασαν πυκνά και μαύρα λίβα,

μακρύν', χαλκύν', καραμουτών τον κόσμον φοβερίζει, 

ήλες πουδέν 'κι φαίνεται η ημέρα δί και παίρει,

τα νύχτας εμεγάλωσαν. τα παρακάθα γίν’ταν,

τα ζα εσέβαν σο μαντρίν κι ανθρώπ’ ση χουλασέαν,

και τα πουλόπα τη Θεού εκρύφταν σα τρυπία,

η γη θαρείς επάγωσεν και η ζωή εχάθεν!

Άγρα θερία μαναχόν, τ'ομμάτα ’τουν γυαλίζ’νε,

 λάσκουν σα χόνα απισκέσ' κι ας σο λιμόν ουρνούνταν. 

Τ' οσπίτα εκλειδώθανε, εφτίαν τα φωτίας,

 κάθετ’ ο γέρον σο γαλίν και μετρά το τεζπίχ'ν ατ',

κάθετ' η γραία σο μιντέρ' και πιθηκιάζ' τ' αδράχτ' ν ατ 'ς, 

κάθουνταν κι οσπιτανοί ολόερα ση σάγκαν, 

χεροδουλεύ’νε οι τρανοί κ'οι νέοι παρακαδεύ’νε».

Ποίημα του Δ.Κ. Παπαδόπουλου(Σταυριώτη)

Από το βιβλίο της Έλσας Γαλανίδου- Μπαλφούσια

Ποντιακή Λαογραφία

(Οι 4 εποχές και οι μήνες της)