Η ζωή των εργαζομένων προσφύγων

Η ζωή των εργαζομένων, κατά τα πρώ­τα χρόνια της εγκατάστασης των προσφύ­γων στην Ελλάδα είχε μόνον υποχρεώσεις, δίχως κανένα δικαίωμα, χωρίς καμία προ­στασία, δίχως κοινωνικές ασφαλίσεις, χωρίς επιδόματα ανεργίας, δίχως άδειες, δίχως δώρα και ένα σωρό «ευεργετήματα», που «απολαμβάνει» ο σημερινός εργαζόμενος και επομένως δεν πρέπει να παραπονιέται κανένας, ύστερα από τόσες «απολαβές» που έχει σήμερα ο εργαζόμενος. Ένα τέτοιο συμπέ­ρασμα είναι τελείως λαθεμένο, (σημείωση σύνταξης: Πού να φανταζόταν το 1993 ο Ευτύχιος Γιαρένης ότι το 2017 οι εργαζόμενοι θα έχαναν όλα τα «ευεργετή­ματα» και θα ζούσαν τις ίδιες, περίπου, καταστάσεις του 1922-1923!).

1917...Πριν την πυρκαγιά

«Η εξαθλίωση των εργαζομένων στην καπιταλιστι­κή κοινωνία είναι απόλυτη, είπε ο Καρλ Μαρξ. Να λέμε και κανένα τσιτάτο, να μην μας λένε και ντιπ κατά ντιπ αγράμματους, Ε, ρε φουκαρά, μπάρμπα Μαρξ!... Τα προβλήματα υπάρχουν και σήμερα και μάλιστα ίσως και πιο οξυμένα. Φυσικά, άλλα τότε, άλλα σήμε­ρα, ωστόσο επιτακτική ανάγκη είναι να βρουν τη λύση τους.  Τώρα, οι ανάγκες έχουν περισσέψει, ακολουθούν την πρόοδο, την εξέλιξη.

Μπορεί σήμερα ο εργαζόμενος να παίρνει αυτά που παίρνει, να ζει όπως ζει, όμως η ψαλίδα με τη ζωή που κάνει, με τη ζωή του εργοδότη του, άνοιξε τελείως ανισόμερα. Σήμερα η εκμετάλλευση των ερ­γαζομένων από τους εργοδότες είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι ήταν παλιά.

Σήμερα, αν διαβάσετε τον ετήσιο ισολο­γισμό των επιχειρήσεων και δείτε τα κέρδη τους, που δημοσιεύονται στον καθημερινό τύπο κάθε χρόνο, θα φρίξετε.

Δεν υπήρχαν τότε τέτοιοι επιχειρηματίες, ούτε και τέτοια κολοσσιαία κέρδη υπήρχαν. Τότε, τα αφεντικά ζούσαν, βέβαια, καλύτε­ρα από εμάς (αυτοί δεν πεινούσαν), όμως δεν είχαμε τόσο μεγάλη διαφορά, όπως σήμερα. Από αυτό βγαί­νει ότι σήμερα ο βαθμός εκμετάλλευσης είναι απείρως υψηλότερος. Π.χ., τότε εμείς μπορεί να πηγαίναμε μια εκδρομούλα ως το Μπαχτσέ Τσιφλίκι και τα αφεντι­κά να πήγαιναν ως την Αθήνα (όχι, βέβαια όλοι, πολύ λίγοι). Τώρα γνωρίζω πολλούς που κάνουν τον γύρο του κόσμου, ξοδεύοντας χιλιάδες δολάρια για κάθε τους ταξίδι. Και να σκεφτεί κανείς ότι το επίσημο συ­νάλλαγμα που δικαιούται ο κάθε Έλληνας πολίτης για ολόκληρο τον χρόνο είναι πεντακόσια δολάρια.

 Ευτύχιος Γιαρένης

Eπιχειρηματίας. Έζησε χρόνια εξόριστος, μετά τον εμφύλιο (1946-1949). Το 1958 εκλέχθηκε βουλευτής με την ΕΛΑ. Έγραψε το βιβλίο «Αυτούς που δέρνει ο άνεμος - Μια ιστορία απανθρωπιάς του ανθρώπου», που εκδόθηκε το 1993. Στο βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται πολλές πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη Θεσσαλονίκη, κατά την περίοδο εγκατάστασης των προσφύγων (1922- 1923), καθώς και πολλές ώριμες σκέψεις του για τη ζωή.