-Γράψε κάτι για την εφημερίδα, μου λένε τα μέλη της συντακτικής.
-Τι να γράψω, ρε παιδιά;
-Κάτι για το σχολείο.
-Πάλι για το σχολείο!
-Γράψε, τότε, κάτι άλλο, ό,τι θέλεις.
Κι εγώ κάθισα να γράψω κάτι. Και σκέφτομαι ότι όλοι πρέπει να γράψουν κάτι. Όλοι όσοι μπορούν, από εμάς τους παλιούς, να χειριστούν το μολύβι.
Και δεν είμαστε πολλοί. Γιατί, τότε, δεν πήγαιναν όλα τα παιδιά στο σχολείο! Ιδιαίτερα η γενιά μας - η γενιά του ’40 - που πέρασε τα παιδικά της χρόνια μέσα στον εμφύλιο πόλεμο, μεγάλωσε την εποχή του ψυχρού πολέμου και ανδρώθηκε την εποχή της μετανάστευσης. Πρέπει να μιλήσουμε, για να μάθουν οι νεότεροι την ιστορία της μικρής, φτωχής και ηρωικής γειτονιάς μας.
Πριν από τριάντα πέντε χρόνια, τα παιδιά της γειτονιάς μας δεν χόρταιναν φαγητό και παιχνίδι, δεν είχαν σχολείο, στα σπίτια δεν υπήρχε ρεύμα, ραδιόφωνο, τηλεόραση και οι δρόμοι ήταν γεμάτοι λάσπες.
Στην παραλία πήγαιναν για μπάνιο μόνον κάθε Κυριακή, με τα πόδια ή με το κάρο. Στον σταθμό των τρένων πουλούσαν τσιγάρα, σοκολάτες, σουβλάκια, κουλούρια και νερό (!), για να βγάλουν πέντε δραχμές τη μέρα, που τις έδιναν στους γονείς, γιατί τις είχαν απόλυτη ανάγκη. Δούλευαν σκληρά στα καπνά, τα οποία πουλούσαν είκοσι δραχμές το κιλό - αν δεν τα έκαιγαν ως σκάρτα - και με τα λεφτά που έπαιρναν, ξεχρέωναν τον μπακάλη — τον Αλέξη, τον Καλλίστρατο ή τον Χαράλαμπο - και δεν έμενε δραχμή για άλλα έξοδα. Κι έτσι, όταν άνοιξε ο δρόμος της μετανάστευσης, για τη Γερμανία και την Αμερική, τα καλύτερα παιδιά της γειτονιάς μας έφυγαν, για να βρουν καλύτερη τύχη στα ξένα σκλαβοπάζαρα.
Αλλά ο λαός δεν αφέθηκε στη μοίρα, που άλλοι αποφάσιζαν γι’ αυτόν. Με τους μακρόχρονους αγώνες του και με πολλή δουλειά, μπόρεσε να λύσει τα βασικά του προβλήματα, έτσι ώστε να υπάρχει στη συνέχεια ένα υποφερτό βιοτικό επίπεδο, να ζουν και να μορφώνονται καλύτερα οι νέοι.
Στους αγώνες αυτούς, τους κοινωνικούς και πολιτικούς, έχει και η γειτονιά μας το μεγάλο μερτικό της, από τη γερμανική κατοχή μέχρι σήμερα.
Όμως, πολλά πρέπει ακόμη να γίνουν, γιαυτό ο αγώνας συνεχίζεται. Και αυτόν τον αγώνα πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι νέοι και να πάρουν μέρος σε αυτόν, για να πετύχουν μια κοινωνία ακόμη πιο καλή, για τους ίδιους και για τα παιδιά τους.
Γιάννης Γρηγοριάδης
Μαθηματικός
Κατερίνη
Γράφτηκε το 1985
*Φωτογραφία από το εκπληκτικό βιβλίο του Παρασκευά Καλπακτσόγλου "Το σπίτι μου, η γειτονιά μου, η πόλη μου", που αναφέρεται στην πόλη της Κατερίνης της περιόδου 1955-65.
-Τι να γράψω, ρε παιδιά;
-Κάτι για το σχολείο.
-Πάλι για το σχολείο!
-Γράψε, τότε, κάτι άλλο, ό,τι θέλεις.
Κι εγώ κάθισα να γράψω κάτι. Και σκέφτομαι ότι όλοι πρέπει να γράψουν κάτι. Όλοι όσοι μπορούν, από εμάς τους παλιούς, να χειριστούν το μολύβι.
Και δεν είμαστε πολλοί. Γιατί, τότε, δεν πήγαιναν όλα τα παιδιά στο σχολείο! Ιδιαίτερα η γενιά μας - η γενιά του ’40 - που πέρασε τα παιδικά της χρόνια μέσα στον εμφύλιο πόλεμο, μεγάλωσε την εποχή του ψυχρού πολέμου και ανδρώθηκε την εποχή της μετανάστευσης. Πρέπει να μιλήσουμε, για να μάθουν οι νεότεροι την ιστορία της μικρής, φτωχής και ηρωικής γειτονιάς μας.
 |
| *Η πλατεία Σιντριβανίου Κατερίνης το 1957. Στο γιαπί της εικόνας σήμερα στεγάζεται το Φαρμακείο Κατσαμάγκα. |
Στην παραλία πήγαιναν για μπάνιο μόνον κάθε Κυριακή, με τα πόδια ή με το κάρο. Στον σταθμό των τρένων πουλούσαν τσιγάρα, σοκολάτες, σουβλάκια, κουλούρια και νερό (!), για να βγάλουν πέντε δραχμές τη μέρα, που τις έδιναν στους γονείς, γιατί τις είχαν απόλυτη ανάγκη. Δούλευαν σκληρά στα καπνά, τα οποία πουλούσαν είκοσι δραχμές το κιλό - αν δεν τα έκαιγαν ως σκάρτα - και με τα λεφτά που έπαιρναν, ξεχρέωναν τον μπακάλη — τον Αλέξη, τον Καλλίστρατο ή τον Χαράλαμπο - και δεν έμενε δραχμή για άλλα έξοδα. Κι έτσι, όταν άνοιξε ο δρόμος της μετανάστευσης, για τη Γερμανία και την Αμερική, τα καλύτερα παιδιά της γειτονιάς μας έφυγαν, για να βρουν καλύτερη τύχη στα ξένα σκλαβοπάζαρα.
Αλλά ο λαός δεν αφέθηκε στη μοίρα, που άλλοι αποφάσιζαν γι’ αυτόν. Με τους μακρόχρονους αγώνες του και με πολλή δουλειά, μπόρεσε να λύσει τα βασικά του προβλήματα, έτσι ώστε να υπάρχει στη συνέχεια ένα υποφερτό βιοτικό επίπεδο, να ζουν και να μορφώνονται καλύτερα οι νέοι.
Στους αγώνες αυτούς, τους κοινωνικούς και πολιτικούς, έχει και η γειτονιά μας το μεγάλο μερτικό της, από τη γερμανική κατοχή μέχρι σήμερα.
Όμως, πολλά πρέπει ακόμη να γίνουν, γιαυτό ο αγώνας συνεχίζεται. Και αυτόν τον αγώνα πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι νέοι και να πάρουν μέρος σε αυτόν, για να πετύχουν μια κοινωνία ακόμη πιο καλή, για τους ίδιους και για τα παιδιά τους.
Μαθηματικός
Κατερίνη
Γράφτηκε το 1985
*Φωτογραφία από το εκπληκτικό βιβλίο του Παρασκευά Καλπακτσόγλου "Το σπίτι μου, η γειτονιά μου, η πόλη μου", που αναφέρεται στην πόλη της Κατερίνης της περιόδου 1955-65.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου