 |
| Σανταίοι Β' γενιάς |
Αγαπώ εγώ τη ζωήν ντ’ εχάρτσεν μας η φύση,
θέλω και τα νεότητα μ’ να κλώσκουνταν οπίσ’-ι.
Κρίμαν που τα νεότητα σε λίγα χρόνα φεύ’νε
χαρούμενα, πολύτιμα, όλοι ατά ζελεύ’νε.
Νύχταν κ’ ημέραν δούλευα κι όλια εκαταφέρνα,
καμίαν τα γεράματα εγώ σο νού μ’ ’κ’ εφέρνα.
Ετράνυνα τα παίδια μ’ κι ύστερα τα εγγόνια μ’,
ζατί ξάι ’κ’ εγροίξα το ντ’ επέρασαν τα χρόνα μ’.
Η ζωή έμορφος έν' κι αλίγορα δαβαίνει
και ’κι προφτάντς να χαίρεσαι, έρχεται και τελαίνει.
Κάπως να έτον ο κόσμον, αλλομίαν να εζήνα,
ατόσα λάθη σην ζωήν άλλο ’κι θα εποίνα.
Πολύτιμη είσαι ζωή, τρανόν έν’ το χατήρι σ’
σα τελευταία έγροιξα εγώ το μεκατήρι σ’.
Ζελεύω σας, ψηλά ραχιά, πάντα χλωροφοράτε
Δαβαίν’νε χρόνα και καιροί, καμίαν ’κι γεράτε.
Χριστίνα Τζαβαρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου