Ποιον χρονίαν έτον ’κι θυμούμαι. Μικρόν κορίτσ’ εμ’νε, όντες εροθύμεσα να τρώω ταζέα νοχούτα. Η φιλενάδα μ’, η Σταθΐα τη Ορφανίδη, είπε ’με, πως η θεία η Ναζή τη Κοπαλά έσπειρεν νοχούτα σο λαζουδοχώραφον ατ’ς, σιμά σα ρίζας τη λαζουδίων. Επέρα την απόφασην να εμπαίνω σο χωράφ’ν ατ’ς και κλέφτω νοχούτα, έναν Κερεκήν ημέραν.
Ενούντσα πως τον έξεργον οι χωρέτ’ βαρέα ’κι πάνε σα χωράφι ’τουν. Εγώ ζατί πάντα άμον αερικόν έμ’νε και τα δουλείας ιμ’ οπίσ’ ’κι εφήνα. Εσέβα απέσ’ σο χωράφ’ και πάω σ’ αυλάκι κούπα-κούπα άμον κάτα και τερώ σα ρίζας του λαζουδίων και νοχούτα πουδέν ’κι ελέπω. Επήγα εξέβα ας σ’ άλλο την άκραν τη χωραφί’ κι εκρεμίγα απάν’ ση θείαν τη Ναζην π’ εκάθουτον απάν’ σα χώματα κι εχώριζεν φασούλα. Ατόσον εχπαράγα, όντες είδα ’τεν, το νεφέσ’ ιμ’ εκόπεν. Εντράπα κι εχάθα. Εκείνε πα εχπαράεν, ντ’ εξέβα έμπρα τ’ ς αναχάπαρα, κι ερώτεσε ’με:
—Νούλα, αν’ πας για κά’;
Ο ήλον εκατακεφαλάεν απαγκαικά σα ραχομύτα τη Τσάλ Νταγ, το χωρίον εφώταζεν κι εγώ έμπρα μ’ ’κι έλεπα. Τ’ ομμάτα μ’ εσκοτείνεψαν ας σην εντροπή μ’. Χώμαν έφαγα και ’κι ελάλεσα.
—Εθαρρώ ατόσον παχυτσίμιδος 'κ' είσαι, ρίζα μ’. ’Κι εξέρτς ντο ’κι εμπαίνομε ση χώρας τα χωράφα; Εσύ πα κλέφ’ς; Έκιτι, δάσκαλε! είπεν η θεία η Ναζή κι εσ’κώθεν ας σο χώμαν.
Να εσκΐουτον η γη και έμπαινα, γιοκ ’κι θα έλεγα. Σκατόν να έτρωγα καλλιον θα έτον και ση χώρας το χωράφ’ να μη έμπαινα. Κάποτε, ελύεν η γλώσσα μ’ και είπα:
- Θεία, εγώ κλέφτρα 'κ' είμαι, άμα εροθύμεσα πολλά τα ταζέα νοχούτα. Επήγα να παίρω ξερά νοχούτα και πουδέν σα πακάλικα ’κι εύρα ... Σο καπαέτ’ ιμ’ μη απομέντς. Συχώρα ’με και τη μάνα μ’ τιδέν μη λες, θα σκοτών ’με.
Έτσουξέ ’με η θεία και ειπεν:
-Μη τυραννΐεσαι, ρίζα μ’. Εγώ τη μάνα σ’ τιδέν ’κι θα λέω. Έλα ατώρα μετ’ εμέν’ ας τοπλαεύομε αούτα τα χορτάρα και παίρομ’ ατα και πάμε σ’ οσπίτ’ ιμ’.
Η θεία εθέρ’σεν έπεγι πλυμοχόρταρα ντ’ εφύ-τρωσαν σο τερμόν τη χωράφι’ ατ’ς. Θα εποίνεν μετ’ εκείνα πλυμΐα τα χτήνα τ’ς το χειμωγκόν.
-Ναι, θεία, είπα, και ετάλεψα σα χορτάρα να κατενίζω την εντροπή μ’.
Ετοπλάεψαμε τα χορτάρα, εποίκαμε έμορφα σελεκόπα, εφορτώθαμε κι επήγαμε σ’ οσπίτ’ν ατ’ς. Η θεία η Ναζή εδώκε 'με καραμέλας, εθαρρώ ατώρα εν , και ειπεν:
—Εγώ εξέρω πως εσύ πισογούλαινα 'κ' είσαι, άμα εθέλεσες να παίρτς το τάτ’ ας σα νοχούτα. Μη τυραννΐεσαι. Κλέφτρα ’κ’ είσαι. Εγώ νοχούτα ’κ’ έχω.
Εχάρα κι εχάθα. Έρπαξα τα καραμέλας ας σα χέρα τη θείας τη Ναζής κι εέμ’νε άνεμος ...
Δέσποινα Πεϊμανίδου- Πολυχρονίδου
Αγνωστες λέξεις (από τη σύνταξη)
ταζέα και ταζένα (ταζέν’, από την περσική λέξη τάζε) = νωπός, πρόσφατος,
νοχούτα, τα = ρεβίθια (νοχούτ’ από την τουρκική λέξη νοχούντ)
τάτ’ (και τάτιν ή ντατ, άγνωστης προέλευσης λέξη) = γεύση φαγώσιμου.
Άγνωστες λέξεις (από τη συγγραφέα)
νεφέσ' = αναπνοή,
παχυτσίμιδος = χοντροκέφαλος,
πισογούλαινα = λαίμαργη
Ενούντσα πως τον έξεργον οι χωρέτ’ βαρέα ’κι πάνε σα χωράφι ’τουν. Εγώ ζατί πάντα άμον αερικόν έμ’νε και τα δουλείας ιμ’ οπίσ’ ’κι εφήνα. Εσέβα απέσ’ σο χωράφ’ και πάω σ’ αυλάκι κούπα-κούπα άμον κάτα και τερώ σα ρίζας του λαζουδίων και νοχούτα πουδέν ’κι ελέπω. Επήγα εξέβα ας σ’ άλλο την άκραν τη χωραφί’ κι εκρεμίγα απάν’ ση θείαν τη Ναζην π’ εκάθουτον απάν’ σα χώματα κι εχώριζεν φασούλα. Ατόσον εχπαράγα, όντες είδα ’τεν, το νεφέσ’ ιμ’ εκόπεν. Εντράπα κι εχάθα. Εκείνε πα εχπαράεν, ντ’ εξέβα έμπρα τ’ ς αναχάπαρα, κι ερώτεσε ’με:
Ο ήλον εκατακεφαλάεν απαγκαικά σα ραχομύτα τη Τσάλ Νταγ, το χωρίον εφώταζεν κι εγώ έμπρα μ’ ’κι έλεπα. Τ’ ομμάτα μ’ εσκοτείνεψαν ας σην εντροπή μ’. Χώμαν έφαγα και ’κι ελάλεσα.
—Εθαρρώ ατόσον παχυτσίμιδος 'κ' είσαι, ρίζα μ’. ’Κι εξέρτς ντο ’κι εμπαίνομε ση χώρας τα χωράφα; Εσύ πα κλέφ’ς; Έκιτι, δάσκαλε! είπεν η θεία η Ναζή κι εσ’κώθεν ας σο χώμαν.
Να εσκΐουτον η γη και έμπαινα, γιοκ ’κι θα έλεγα. Σκατόν να έτρωγα καλλιον θα έτον και ση χώρας το χωράφ’ να μη έμπαινα. Κάποτε, ελύεν η γλώσσα μ’ και είπα:
- Θεία, εγώ κλέφτρα 'κ' είμαι, άμα εροθύμεσα πολλά τα ταζέα νοχούτα. Επήγα να παίρω ξερά νοχούτα και πουδέν σα πακάλικα ’κι εύρα ... Σο καπαέτ’ ιμ’ μη απομέντς. Συχώρα ’με και τη μάνα μ’ τιδέν μη λες, θα σκοτών ’με.
Έτσουξέ ’με η θεία και ειπεν:
-Μη τυραννΐεσαι, ρίζα μ’. Εγώ τη μάνα σ’ τιδέν ’κι θα λέω. Έλα ατώρα μετ’ εμέν’ ας τοπλαεύομε αούτα τα χορτάρα και παίρομ’ ατα και πάμε σ’ οσπίτ’ ιμ’.
Η θεία εθέρ’σεν έπεγι πλυμοχόρταρα ντ’ εφύ-τρωσαν σο τερμόν τη χωράφι’ ατ’ς. Θα εποίνεν μετ’ εκείνα πλυμΐα τα χτήνα τ’ς το χειμωγκόν.
-Ναι, θεία, είπα, και ετάλεψα σα χορτάρα να κατενίζω την εντροπή μ’.
Ετοπλάεψαμε τα χορτάρα, εποίκαμε έμορφα σελεκόπα, εφορτώθαμε κι επήγαμε σ’ οσπίτ’ν ατ’ς. Η θεία η Ναζή εδώκε 'με καραμέλας, εθαρρώ ατώρα εν , και ειπεν:
—Εγώ εξέρω πως εσύ πισογούλαινα 'κ' είσαι, άμα εθέλεσες να παίρτς το τάτ’ ας σα νοχούτα. Μη τυραννΐεσαι. Κλέφτρα ’κ’ είσαι. Εγώ νοχούτα ’κ’ έχω.
Εχάρα κι εχάθα. Έρπαξα τα καραμέλας ας σα χέρα τη θείας τη Ναζής κι εέμ’νε άνεμος ...
Αγνωστες λέξεις (από τη σύνταξη)
ταζέα και ταζένα (ταζέν’, από την περσική λέξη τάζε) = νωπός, πρόσφατος,
νοχούτα, τα = ρεβίθια (νοχούτ’ από την τουρκική λέξη νοχούντ)
τάτ’ (και τάτιν ή ντατ, άγνωστης προέλευσης λέξη) = γεύση φαγώσιμου.
Άγνωστες λέξεις (από τη συγγραφέα)
νεφέσ' = αναπνοή,
παχυτσίμιδος = χοντροκέφαλος,
πισογούλαινα = λαίμαργη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου