Είνας γαρή είχεν έναν μικρόν λαλαχάρκον χάταλον, Σάκη έλεγαν άτο. Ατό το παιδόπον ατ’ς ένα ξάι μονότροπον έτονε. Με το ίδε και τιδέν εντούνεν κα τα τσακούτσα. Εγαραλάιζεν, έσκωνεν τον κόσμον σο ποδάρ. Ούλ’ εχπαράουσαν, εσύρναν τα γιακάδας άτουν.
Μώσε, ντο θα ’ίνεται ατέ η γαρή με τ’ ατό το χάταλον; Όλεν η γειτονία κι όλεν η μαχαλά εσκούσαν σο ποδάρ’.
Πάντα εποίνεν ήνταν εθέλνεν ο Σάκης, πάντα όπως εθέλνεν ο Σάκης και πάντα παραπονεμένος άμον τον κλαμένον τον Μάρτ’.
Επουγαλεύτεν η γαρή. Όθεν έστεκεν, το παράπονον ατ’ς ατό έτον. Εμπροστά πα έλεεν άτο κι οπίσ’ πα. Ενούντσεν, επενούντσεν, ούλα ντ’ ενούντσεν εποίκεν, άμαν ο Σάκης κι άλλο χειρ’ είνουσον.
Έναν ημέραν κάτ’ εντώκεν σο νουν ατ’ς. Με τ’ ατό, είπεν, ημπορεί διορθών’ ατον, ησυχάζω εγώ πα κι ατός πα τουρουλεύ’.
Ενούντσεν, άλλο ’κι θα λέω τα ιδιοτροπίας ατ' αδά κι ακεί και εμπροστά. Μαναχόν θα κουρφίζ’ ατον, θα τερώ ντο θα ’ίνεται. Θεού πολλά καλά. Τσ’ εξέρ’, πάσκιμ κιαμ χουλανεύ’.
Άρ’ έλλαξεν τη γαϊτάν. Ήντσαν έρχουσον σ’ εκεινέτερα ή όθεν ευρίουσον η μάνα τ’ και έτον και ο Σάκης, εκαικά εκούρφιζεν ατον. Ο Σάκης πα έκ’σεν όσα έκ’σεν και τ’ άλλα πα επαρέξεν.
Σην αρχήν εδέχτεν ατα κι άμον έλλαξεν πα. Άλλο κ’ εποίνεν παλαλά. Ολίον πα ετράνυνεν, άμον ερχίνεσεν να χουλανεύ’. Πε, πε η μάνα τ’, ατός πα εσούμωσεν να ινανεύ’ ντο έντον καλός.
Η μάνα τ’ πα, άμον ντ’ ετέρεσεν ισάζ’ και πάει, αρτούκ έσκωσεν τη χαμελέτες το ποδάρ’. Επαρεδέβασεν άτο. Τα κουρφίας επέναν κι έρχουσαν άμον τσίρα. Ατόσον και πολλά εχάρεν.
Μώσε, είπεν απέσ’ ατ’ς, αβούτο έτον το γιατρικόν τη Σάκη και 'κ' έξερνα το κι άλλο εμπροστά.
Η κουρφία σην κουρφίαν απάν, επαρεδέβασεν άτο. Το χάταλον πιλιά εγάνεψεν άτο.
Έναν ημέραν έρθεν ο ταής ατ’ σ’ εκεινέτερα. Ασού είπαν ντο είπαν, έρθεν και σον παιδάν καικά θα λέει και τ’ εκεινού τα κιτίσα. Επέρεν τιζάν και κουρφίζ’ τον Σάκην. Επαρεδέβασεν άτο. Ο παιδάς ευχαριστέθεν ντο εκούρφιξεν ατον η μάνα τ', επήεν κ’ έρθεν, εκαμάρωσεν, εχάρεν, εγέλασεν το κατσίν ατ’, άμαν απ’ υστερναίας επέρεν ατον. Εγροίκ’σεν τ’ ημψά ασ’ ατά τα κουρφίας 'κ' είναι αληθινά. Άμον κάτ’ αγνον έρθεν ατον. Κάτ’ θα λέει και ’κ’ επορεί. Ετέρεσεν γιάνα γιάνα τη μάναν ατ’ κι επεκεί, αναχάπαρα και ση μέσεν απέσ’ λέει:
«Μάνα, πολλά μη σύρτς τ’ ουράδι μ’, θα κόφκεται».
Αρ' έπαρτο και δέβα.
Ανθούλα Λαζαρίδου- Πολιτίδου
ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ (Από την σύνταξη)
Εγαραλάιζεν= φώναζε δυνατά
εχπαράουσαν= τρόμαζαν
Επουγαλεύτεν(τ)=κουράστηκε
ενούντσεν= σκέφτηκε
εντώκεν= χτύπησε
κουρφίζ' ατο=θα τον παινεύω
χουλανεύ=έρθει στα λογικά του, λογικεύει
αρτούκ (τ) =λοιπόν, έτσι
χαμελέτες = μύλος
πιλιά (τ) = ακόμα
ινανεύ (τ) = πιστεύει
ταής (τ) = θείος
γιαν (τ) =πλάι
σύρτς= τραβάς
Μώσε, ντο θα ’ίνεται ατέ η γαρή με τ’ ατό το χάταλον; Όλεν η γειτονία κι όλεν η μαχαλά εσκούσαν σο ποδάρ’.
Επουγαλεύτεν η γαρή. Όθεν έστεκεν, το παράπονον ατ’ς ατό έτον. Εμπροστά πα έλεεν άτο κι οπίσ’ πα. Ενούντσεν, επενούντσεν, ούλα ντ’ ενούντσεν εποίκεν, άμαν ο Σάκης κι άλλο χειρ’ είνουσον.
Έναν ημέραν κάτ’ εντώκεν σο νουν ατ’ς. Με τ’ ατό, είπεν, ημπορεί διορθών’ ατον, ησυχάζω εγώ πα κι ατός πα τουρουλεύ’.
Ενούντσεν, άλλο ’κι θα λέω τα ιδιοτροπίας ατ' αδά κι ακεί και εμπροστά. Μαναχόν θα κουρφίζ’ ατον, θα τερώ ντο θα ’ίνεται. Θεού πολλά καλά. Τσ’ εξέρ’, πάσκιμ κιαμ χουλανεύ’.
Άρ’ έλλαξεν τη γαϊτάν. Ήντσαν έρχουσον σ’ εκεινέτερα ή όθεν ευρίουσον η μάνα τ’ και έτον και ο Σάκης, εκαικά εκούρφιζεν ατον. Ο Σάκης πα έκ’σεν όσα έκ’σεν και τ’ άλλα πα επαρέξεν.
Σην αρχήν εδέχτεν ατα κι άμον έλλαξεν πα. Άλλο κ’ εποίνεν παλαλά. Ολίον πα ετράνυνεν, άμον ερχίνεσεν να χουλανεύ’. Πε, πε η μάνα τ’, ατός πα εσούμωσεν να ινανεύ’ ντο έντον καλός.
Η μάνα τ’ πα, άμον ντ’ ετέρεσεν ισάζ’ και πάει, αρτούκ έσκωσεν τη χαμελέτες το ποδάρ’. Επαρεδέβασεν άτο. Τα κουρφίας επέναν κι έρχουσαν άμον τσίρα. Ατόσον και πολλά εχάρεν.
Μώσε, είπεν απέσ’ ατ’ς, αβούτο έτον το γιατρικόν τη Σάκη και 'κ' έξερνα το κι άλλο εμπροστά.
 |
| Χαμελέτε τη Πιστόφ |
Έναν ημέραν έρθεν ο ταής ατ’ σ’ εκεινέτερα. Ασού είπαν ντο είπαν, έρθεν και σον παιδάν καικά θα λέει και τ’ εκεινού τα κιτίσα. Επέρεν τιζάν και κουρφίζ’ τον Σάκην. Επαρεδέβασεν άτο. Ο παιδάς ευχαριστέθεν ντο εκούρφιξεν ατον η μάνα τ', επήεν κ’ έρθεν, εκαμάρωσεν, εχάρεν, εγέλασεν το κατσίν ατ’, άμαν απ’ υστερναίας επέρεν ατον. Εγροίκ’σεν τ’ ημψά ασ’ ατά τα κουρφίας 'κ' είναι αληθινά. Άμον κάτ’ αγνον έρθεν ατον. Κάτ’ θα λέει και ’κ’ επορεί. Ετέρεσεν γιάνα γιάνα τη μάναν ατ’ κι επεκεί, αναχάπαρα και ση μέσεν απέσ’ λέει:
«Μάνα, πολλά μη σύρτς τ’ ουράδι μ’, θα κόφκεται».
Αρ' έπαρτο και δέβα.
Ανθούλα Λαζαρίδου- Πολιτίδου
ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ (Από την σύνταξη)
Εγαραλάιζεν= φώναζε δυνατά
εχπαράουσαν= τρόμαζαν
Επουγαλεύτεν(τ)=κουράστηκε
ενούντσεν= σκέφτηκε
εντώκεν= χτύπησε
κουρφίζ' ατο=θα τον παινεύω
χουλανεύ=έρθει στα λογικά του, λογικεύει
αρτούκ (τ) =λοιπόν, έτσι
χαμελέτες = μύλος
πιλιά (τ) = ακόμα
ινανεύ (τ) = πιστεύει
ταής (τ) = θείος
γιαν (τ) =πλάι
σύρτς= τραβάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου