Δίστιχα της ξενιτιάς

Ο ήλον εβασίλεψεν και μάνα τη λάμπαν άψον

 εγώ θα φεύω ’ς σο στρατόν εσύ καθ’ κά και κλάψον.

Η ξενιτεία κι ο θάνατον και τα δύο πα έναν είναι

 κι εζύαξαν κι ετέρεσαν η ξενιτεία βαρύν εν’.

Κόρη μ’, έβγα ’ς σο παραθύρ' την τραγωδία μ’ άκ’σον

 Πουρνά θα φεύω ’ς σο στρατόν εσύ καθ’κά και κλάψον. 

Εμέν' μάνα 'κ' εγέννεσεν κι εμέν’ κύρης 'κ' εποίκεν 

Εμέν' κορόνα ξέρασεν’ ς σην ξενιτάν εφέκεν.

Τον ξενιτεμένον τον άνθρωπον βαρέα μ' ερωτάτε

 σκούται και ’ς σα μεσάνυχτα φορεί να πάει να χά’ται.

 Η κεμετζέ μ’ κοκκύμελον, τα κόρδας μεταξένια 

όλ’ αγαπούν τα συγγενά κι εγώ αγαπώ τα ξένα.

Πουλί μ’, θα φεύω’ς σα μακρά, αρνί μ’, θα ξενιτεύω

 κι ατά τα κόκκινα τα μάγουλα σ’ πώς θα φιλώ και φεύω;

 Τη ξενιτείας το νερόν πικρόν ’κι ποτισκάται 

πη πίν’ άτο μαραίνεται, πη νίφκεται σολεύει.

Εφτά χρόνα ’ς σην ξενιτάν και δύο  ’ς σα ραχία

 ν’αϊλλοί εμέν’ ντο έσυρα ’ς σα χόνα σα βρεχία.

Η ξενιτά βαρύν γομάρ’ ετσόκεψεν ’ς σ’ωμία μ'

 φορτούμαι άτο ’κι σώζω άτο παίρ’μεν από καρδίας.

 Ραχία ντο πρασινίζετεν ποτάμα ντο βογγάτεν

 έρ’ται και περάν' το αρνί μ’ και ν' απ’ εσάς φογάται.

 Μάνα, σταυρόν ’κι θα ευρήκ’ς  ’ς έρημον το ταφόπο μ’

 ερώτα τ’ αγριοχόρταρα να δείκν’νε σς τον τόπον.

Έλα, πουλί μ’, ας σα μακρά έλα ας σην ξενιτιάν 

έλα περ'μέν’τσεν έναν ψήν πονεμ'ένον καρδίαν.

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

Άψον = άναψε
πουρνά = αύριο
ξέρασεν =έκανε εμετό,
ξενιτάν = ξενιτιά
 Βαρέα = δυσάρεστα
 φορεί= ντύνεται
χά’ται = να εξαφανιστεί
 κοκκύμελον = δαμασκηνιά
 ποτισκάται = δεν πίνεται
σολεύει = ωχριά
 βρεχία = βροχές
 γομάρ’ = φορτίο
περ’μέν’τσεν = περιμένει
 ψήν = ψυχή