Η καλομάνα μ’

Η καλομάνα μ’ έρχεται σον ύπνο μ’ κάθαν βράδον

και κρούει σο νου μ’ ντο έσυραν επεκεί αδά όνταν έρθαν

Πούλοπο μ’, λέει με, πού είσαι, ενέσπαλες τη γιάγια σ’;

Με τα χάταλα ντο έσυρα σα στράτας όνταν έρθα,

γιασίρα τη γιασιρί’ ερούξαμ’ σην Ελλάδαν,

τεάμον σην πατρίδαν εμουν ατείν εμάς θ’ ετσούζ’ναν.

Ατείν ξαν, απαδά κιακεί εσύρνανε μας πάντα,

Πρόσφυγες

μουατσίρ’ σα στράτας απαγκέσ’,

ους να εκαλοκάτσαμε σην Κολχικήν μερέαν.

Για τ’ εμάς τόπον ’κ’ είχανε, άμον Χριστού γιασίρα,

μίαν αδά και μίαν ακεί, για τ’ εμάς μέρος 'κ' έτον.

Χίλα ευλοΐας είχαμε, οσπίτα και κεπία,

παρχάρα κατενά νερά, κρενία και ορμία,

ζα, αλμεγάδα, πρόατα, γομάτα τα μαντρία με ούλα τα εχειάδας,

κι αναχάπαρα εγένουμνες εχτάτσ’ και περισάνοι σ’ Ελλάδας τα κεσάδας.

Γιάγια γλυκέα, λέγ’ ατεν, γιάγια, ξάι μη κομπούσαι, 

καμίαν ’κι ανασπάλλω εγώ, εκείνα κι ανασπάλκουν,

ση κάρδας-ι-μ’ τα φύλλα απέσ’ βαθέα ειν’ κρυμμένα,

κι όνταν εγώ νουνιζ’ ατα, κλαίω άμον εσέναν.

Ποιον έναν ν’ αναστορώ, ποιον έναν να λέγω, 

ατσάπαν τ’ εμετέρ’, εκεί π’ επέμναν, αναπάουν;

Τ’ ομμάτα επέμναν ανοιχτά, τ’ ωτία αφουκρούνταν,

άλλ’ άθαφτοι σα στράτας απαγκέσ’, τα χέρα απλωμένα,

κι άλλ’ ση θάλασσαν απέσ’, σο κύμαν τ’ αγρεμένον,

 χωρίς κερίν και θυμίαμαν, χωρίς ποπά ευλοΐαν.

Ανθούλα Πολιτίδου- Λαζαρίδου