Στα τέλη του 1966 έρχεται στην Καλαμαριά ένας κύριος και ζητά την οικογένεια της Χρυσάννας Χρυσοπούλου-Μιχαηλίδου. Τον στέλνουν στον Νίκο Μιχαηλίδη, γιο της Χρυσάννας.
«Ονομάζομαι Γεώργιος Χρυσόπουλος. Είμαι γιος του Σωτήρη Χρυσόπουλου, γεννημένος στο Σοχούμ και γυρεύω τη θεία Χρυσάννα, αδελφή του πατέρα μου, ή τα παιδιά της», λέει στον Νίκο.
Ο Νίκος, κάπως δύσπιστος στην αρχή, τον καλεί να περάσει στο σπίτι του να πουν περισσότερα. Με τη συζήτηση, καταλαβαίνει ο Νίκος ότι, πράγματι, έχει μπροστά του τον πρώτο του ξάδερφο, ο οποίος, μάλιστα, έχει μαζί του και του δείχνει μερικές φωτογραφίες. Η μία είναι αυτή που τους είχε στείλει η Χρυσάνθη το 1927 από τον γάμο της Όλγας. Συγκινημένος ο Νίκος, ζητά να μάθει, γιατί τόσα χρόνια δεν είχαν κανένα νέο τους. Ο Γιώργος Χρυσόπουλος, ο χαμένος ξάδερφος, αφηγείται στον Νίκο την ιστορία της οικογένειάς του.
Μετά το 1930, άρχισαν οι εξαναγκαστικές μετακινήσεις των πληθυσμών στη Σοβιετική Ένωση. Τότε εκτοπίστηκαν, κυρίως, οι λαοί των παραλίων των παρευξείνιων περιοχών και του Καύκασου. Όσοι ειδοποιήθηκαν νωρίς, ετοίμασαν τα χαρτιά τους και έφυγαν. Έτσι έφυγαν πολλοί δικοί μας, με προορισμό την Ελλάδα. Πολλοί, όμως, δεν τα κατάφεραν, μεταφέρθηκαν στα βάθη της Ασίας και σκορπίστηκαν σε διάφορες δημοκρατίες, ανάμεσα σε λαούς διαφορετικών φυλών, γλώσσας και θρησκείας.
Οι γονείς μου και εγώ, μικρό παιδί τότε, βρεθήκαμε στην άλλη άκρη του Καζακστάν, πέρα από την Αλμα Ατα, κοντά στα σύνορα με την Κίνα. Καινούργια πατρίδα, καινούργια ζωή, εκεί παντρεύτηκα, έκανα οικογένεια, έχω δύο γιους, εκεί αναπαύονται οι γονείς μου. τώρα δουλεύω οδηγός σε πούλμαν. Έτσι μπόρεσα και ήρθα. Η θεία μου η Χρυσάννα ζεί; Η ξαδέρφη μου, η Όλγα; Τα άλλα αδέρφια του πατέρα μου; ξαδέρφια άλλα έχω;
- Σιγά σιγά θα τα μάθεις όλα του απαντά ο Νίκος.
Εκείνες τις ημέρες συναντήθηκε και με άλλους συγγενείς που ζούσαν στην Καλαμαριά και δεν ήταν λίγοι αυτοί που τον αγκάλιασαν και έκλαψαν μαζί του. Η μεγάλη του, όμως, λαχτάρα ήταν να δει την Όλγα, που τη φωτογραφία της είχε πάντα μαζί του.
-Την επόμενη φορά που θα έρθω, θα πάω στην Αθήνα να τη βρω. θέλω να τη δω οπωσδήποτε, της χρωστάω μερικά φιλιά από τα φιλιά που έδινε ο πατέρας μου σε αυτήν τη φωτογραφία.
Αρχές του καλοκαιριού του 1997, ο Νίκος Μιχαηλίδης κατέβηκε στην Αθήνα να δει την κόρη του Βέτα και την αδερφή του Όλγα. Τις διηγήθηκε όλα όσα έγιναν στη συνάντησή του με τον αναπάντεχα ευρεθέντα αγνοούμενο ξάδερφό τους.
-Θα περιμένω να τον δω και εγώ ... Έει, μάνα, να έσ’νε ασ’ έναν μερέαν και να έλεπες, είπε και δάκρυσε η Όλγα, που, ήδη, πλησίαζε τα ενενήντα.
Δεν τον είδε, όμως, ούτε η Όλγα τον ξάδερφό της. Τον Οκτώβριο του 1997 έφυγε από αυτόν τον κόσμο, που τόσο την πίκρανε. Όταν ξανάρθε ο Γιώργος Χρυσόπουλος από το Καζακστάν, προσκύνησε και έκλαψε στον τάφο της στην Καλαμαριά.
Κάποια μέλη της οικογένεις του Γιώργου Χρυσόπουλου, εγγόνια του Σωτήρη από την Κρώμνη της Τραπεζούντας ζουν ακόμη και σήμερα στο Καζακστάν, στην καρδιά της Ασίας, στη σκιά των παρυφών των Ιμαλαΐων.
Ελισάβετ Λκριτίδου-Κύπαρλη
Εκπαιδευτικός και συγγραφέας
Ο Νίκος, κάπως δύσπιστος στην αρχή, τον καλεί να περάσει στο σπίτι του να πουν περισσότερα. Με τη συζήτηση, καταλαβαίνει ο Νίκος ότι, πράγματι, έχει μπροστά του τον πρώτο του ξάδερφο, ο οποίος, μάλιστα, έχει μαζί του και του δείχνει μερικές φωτογραφίες. Η μία είναι αυτή που τους είχε στείλει η Χρυσάνθη το 1927 από τον γάμο της Όλγας. Συγκινημένος ο Νίκος, ζητά να μάθει, γιατί τόσα χρόνια δεν είχαν κανένα νέο τους. Ο Γιώργος Χρυσόπουλος, ο χαμένος ξάδερφος, αφηγείται στον Νίκο την ιστορία της οικογένειάς του.
Μετά το 1930, άρχισαν οι εξαναγκαστικές μετακινήσεις των πληθυσμών στη Σοβιετική Ένωση. Τότε εκτοπίστηκαν, κυρίως, οι λαοί των παραλίων των παρευξείνιων περιοχών και του Καύκασου. Όσοι ειδοποιήθηκαν νωρίς, ετοίμασαν τα χαρτιά τους και έφυγαν. Έτσι έφυγαν πολλοί δικοί μας, με προορισμό την Ελλάδα. Πολλοί, όμως, δεν τα κατάφεραν, μεταφέρθηκαν στα βάθη της Ασίας και σκορπίστηκαν σε διάφορες δημοκρατίες, ανάμεσα σε λαούς διαφορετικών φυλών, γλώσσας και θρησκείας.
Οι γονείς μου και εγώ, μικρό παιδί τότε, βρεθήκαμε στην άλλη άκρη του Καζακστάν, πέρα από την Αλμα Ατα, κοντά στα σύνορα με την Κίνα. Καινούργια πατρίδα, καινούργια ζωή, εκεί παντρεύτηκα, έκανα οικογένεια, έχω δύο γιους, εκεί αναπαύονται οι γονείς μου. τώρα δουλεύω οδηγός σε πούλμαν. Έτσι μπόρεσα και ήρθα. Η θεία μου η Χρυσάννα ζεί; Η ξαδέρφη μου, η Όλγα; Τα άλλα αδέρφια του πατέρα μου; ξαδέρφια άλλα έχω;
- Σιγά σιγά θα τα μάθεις όλα του απαντά ο Νίκος.
Εκείνες τις ημέρες συναντήθηκε και με άλλους συγγενείς που ζούσαν στην Καλαμαριά και δεν ήταν λίγοι αυτοί που τον αγκάλιασαν και έκλαψαν μαζί του. Η μεγάλη του, όμως, λαχτάρα ήταν να δει την Όλγα, που τη φωτογραφία της είχε πάντα μαζί του.
-Την επόμενη φορά που θα έρθω, θα πάω στην Αθήνα να τη βρω. θέλω να τη δω οπωσδήποτε, της χρωστάω μερικά φιλιά από τα φιλιά που έδινε ο πατέρας μου σε αυτήν τη φωτογραφία.
Αρχές του καλοκαιριού του 1997, ο Νίκος Μιχαηλίδης κατέβηκε στην Αθήνα να δει την κόρη του Βέτα και την αδερφή του Όλγα. Τις διηγήθηκε όλα όσα έγιναν στη συνάντησή του με τον αναπάντεχα ευρεθέντα αγνοούμενο ξάδερφό τους.
-Θα περιμένω να τον δω και εγώ ... Έει, μάνα, να έσ’νε ασ’ έναν μερέαν και να έλεπες, είπε και δάκρυσε η Όλγα, που, ήδη, πλησίαζε τα ενενήντα.
Δεν τον είδε, όμως, ούτε η Όλγα τον ξάδερφό της. Τον Οκτώβριο του 1997 έφυγε από αυτόν τον κόσμο, που τόσο την πίκρανε. Όταν ξανάρθε ο Γιώργος Χρυσόπουλος από το Καζακστάν, προσκύνησε και έκλαψε στον τάφο της στην Καλαμαριά.
Κάποια μέλη της οικογένεις του Γιώργου Χρυσόπουλου, εγγόνια του Σωτήρη από την Κρώμνη της Τραπεζούντας ζουν ακόμη και σήμερα στο Καζακστάν, στην καρδιά της Ασίας, στη σκιά των παρυφών των Ιμαλαΐων.
Εκπαιδευτικός και συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου