Γυναικίζ' παρχαρόπουλον

Παρχαρομάνα ελάλεσεν, θ’ εφτάει χαράν και γάμον,

 παντρεύ’ τo παρχαρόπουλον, ση δείσαν μαθεμένον. 

Λαλεί, λαλεί το Κρεπεγάδ’, τα Δώδεκα Παρχάρια.

Τ’ οψίκ’ έρθεν κι εσκέπασεν τ’ Αε-Σερή τ’ ομάλια.

Εφτά ημέρας φαγοπότ’, εφτά ημέρας γάμος

κι άλλα εφτά εκράτεσεν τη σύντεκνου η παρέβγα.

Τον νέγαμον χαρίζν’ άτον πρόγατα αλμεγάδια,

την νένυφον χαρίζν’ άτεν χαλκά και χαλκοπούλια,

ν’ αλμέει απέσ’ τα πρόγατα και να κολίζ’ τα γάλτα,

να πλύνει άτα κάθαν πουρνόν, να λάμπ’ν άμον τον ήλεν. 

Παρχαρομάνα ελάλεσεν και λέει χίλια κουρφίας,

χαλάλ’ να ειν’ τα έξοδα, χαλάλ’ να εν ο κόπον,

χαλάλ’ να εν το νέγκασμαν κι η ανακατωσία.

Η νύφε προκομέντσα εν, τη παρχαρί  η χάρη

κι ο νέγαμον παλλήκαρος, βαρύς και προκομένος,

πλερώθα σα μουράτια μου κι ατώρ’ ας  αποθάνω.

Σην δέβαν απάν’ θάψτε με κι εμέναν ξάι μη κλαίτε,

όλ’ που διαβαίν’ κι αντιδιαβαίν’, για τ’ εμέναν να λέγνε.

★ ★★

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ
δείσα = ομίχλη, υγρασία,
οψίκ’ = γαμήλια πομπή,
αλμεγάδια = τα ζώα που  αρμέγονται,
κολίζ’ = πήζει,
κουρφίας = παινέματα, καυχησιολογίες,
νέγκασμαν = κούραση, ταλαιπωρία.

 Τσοπανόπουλο παντρεύεται

Παρχαρομάνα διαλαλεί: Χαρά και γάμο κάνει!

Ο γιόκας της παντρεύεται, το ταίρι της ομίχλης.

Την Κρύα Βρύση προσκαλεί κι όλα τα βοσκοτόπια,

και οι πλαγιές τ’ Αι-Σωρού γεμίσανε με κόσμο.

Εφτά μέρες γλεντοκοπούν, στον γάμο τρων’ και πίνουν

και του κουμπάρου η προπομπή κράτησε άλλες τόσες.

Στον νιόγαμπρο χαρίζουνε γαλάριες προβατίνες,

στη νιόνυφη χαρίζουνε καζάνια και κουβάδες,

ν’ αρμέξει αυτή τα πρόβατα, τα γάλατα να πήξει,

πλένει τα σκεύη τον πουρνό και λάμπουν σαν τον ήλιο.

 Παρχαρομάνα διαλαλεί και λέει και καυχιέται,

χαλάλι ας παν’ τα έξοδα, χαλάλι νάναι ο κόπος,

χαλάλι νάναι η κούραση κι όλες οι δυσκολίες.

Νύφη έκανα παντάξια, του παρχαριού  η χάρη

κι ο νιόγαμπρος είν’ άξιος, βαρύς και προκομένος,

οι πόθοι μου γινήκανε και τώρα ας πεθάνω.

Στο διάβα δίπλα θάψτε με, καθόλου μη με κλαίτε

κι όσοι διαβούν κι αντιδιαβούν, για μένα να μιλανε.