Η ελληνικότητα της Θράκης και του Αιγαίου είναι η εγγύηση για την τουρκικότητα της Μικράς Ασίας

Για να υπάρχει ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή, τα πάντα θα πρέπει να ερμηνεύονται όπως επιβάλει η Συνθήκη της Λοζάννης και όχι όπως επιβάλει η λογική. Τι λέει λοιπόν αυτή η περίφημη Συνθήκη της Λοζάννης; Ότι η Θράκη είναι κεφάλαιο «ανταλλαγής». Νομικά ήταν «ακατοίκητη» πριν την παράδοσή της στην Ελλάδα, όπως νομικά ήταν «ακατοίκητη» και η Μικρά Ασία ή ο Πόντος πριν την παράδοσή τους στην Τουρκία. Νομικά, δηλαδή, η Θράκη δεν ήταν πατρίδα κανενός, ώστε από αυτό το στοιχείο να έλκει και η ίδια την «ταυτότητά» της. Δεν ήταν πατρίδα καμίας ελληνικής πλειονότητας και δεν μπορεί κάποιο μέρος της να διεκδικηθεί ως πατρίδα από καμία τουρκική μειονότητα.

Ελληνική, δηλαδή, δεν είναι η Θράκη, επειδή η πλειονότητα των κατοίκων της ήταν κάποτε —ή είναι σήμερα— Έλληνες. Ελληνική είναι, γιατί ανήκει νόμιμα στην Ελλάδα. Θα ήταν ελληνική, ακόμα και αν η πλειονότητα των κατοίκων της ήταν Τούρκοι. Ακόμα και Κινέζοι να ήταν οι κάτοικοί της, πάλι ελληνική θα ήταν. Γιατί; Γιατί δόθηκε ως κεφάλαιο «αντιπαροχής» στους Έλληνες και στην Ελλάδα.

Οι Τούρκοι πήραν ελληνικό κεφάλαιο στη Μικρά Ασία και έδωσαν ως «αντιπαροχή» κεφάλαιο στην Ευρώπη. Έγινε ανταλλαγή κεφαλαίου και συμφωνήθηκε από τους άμεσα συμβεβλημένους στη Συνθήκη ότι …όλοι όσοι βρίσκονται ή θα βρίσκονται ποτέ να κατοικούν νόμιμα πάνω στη Θράκη, να δηλωθούν Έλληνες. Νόμιμοι θα είναι μόνον αν δηλώνουν Έλληνες …ό,τι και να ήταν εθνικά προηγουμένως …ό,τι και να πίστευαν θρησκευτικά.

Η Αθήνα να πάψει να είναι ελληνική, η Θράκη θα παραμείνει τέτοια. Γιατί; Γιατί το κεφάλαιο είναι άψυχο. Έχει ιδιοκτήτη και αυτός δεν αλλάζει αν δεν το θέλει ο ίδιος. Ακατοίκητο να μείνει και να ρημάξει, δεν αλλάζει ο τίτλος ιδιοκτησίας. Όποιος και να το κατοικήσει, δεν θ’ αποκτήσει ποτέ τους τίτλους αυτούς και θα παραμείνει αιωνίως «καταληψίας». 

Το ακριβώς αντίστοιχο έγινε και στην Τουρκία. Όποιος παρέμεινε μετά την ανταλλαγή στην Τουρκία —πλην συγκεκριμένων και απόλυτα προσδιορισμένων εξαιρέσεων— είναι νόμιμος στη Μικρά Ασία μόνον ως Τούρκος. Όποιος δεν αισθανόταν Τούρκος, έφευγε …και, αν έμενε —σύμφωνα με τη Συνθήκη— κακώς έμενε. Αυτά όλα δεν έγιναν από τύχη ούτε από τις συγκυρίες. Είναι αποτελέσματα συγκεκριμένης στρατηγικής, η οποία εξυπηρετούσε τα συμφέροντα αυτών που τα διαπραγματεύτηκαν.

Το πιο έξυπνο επίτευγμα του Κεμάλ ήταν η ανταλλαγή κεφαλαίου με τους Έλληνες και άρα και η ελληνικότητα της Θράκης. Γιατί; Γιατί με αυτήν τη μικρή αναλογικά έκταση «ξεφορτώθηκε» νόμιμα έναν μεγάλο συνέταιρο και συνιδιοκτήτη από την τεράστια Μικρά Ασία. Εξαιτίας αυτής της νόμιμης αποζημίωσης, που πρόσφερε στον πιο ισχυρό και μορφωμένο από τους συνέταιρους της πολυεθνικής αυτοκρατορίας, μπόρεσε και ξεφορτώθηκε πλήθος άλλων μικρότερων συνεταίρων. Αυτή η νομιμότητα περιγράφεται στη Συνθήκη της Λοζάννης. Η «λογιστική» νομιμότητα μιας μοιρασιάς.

Κανένας ελληνοτουρκικός πόλεμος δεν καθόρισε τα όρια των χωρών μεταξύ νικητών και νικημένων. Δεν υπήρχαν νικητές και νικημένοι, γιατί νομικά δεν έγινε ποτέ ένας τέτοιος πόλεμος. Ακόμα και τα βιβλία των πιο φανατικών Ελλήνων μιλούν για «Μικρασιατική Καταστροφή» και όχι για «Ελληνοτουρκικό Πόλεμο». Νομικά δεν υπήρξε τέτοιος πόλεμος στη συγκεκριμένη εποχή. Υπήρξε μια ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των δύο πλέον ισχυρών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας. Τσακώθηκαν οι συνέταιροι μεταξύ τους και έβγαλαν τα «όπλα». Κανένας δεν κατάκτησε τίποτε, που να ανήκε στον άλλον. Τσακώθηκαν και αποφάσισαν να μοιράσουν την μέχρι τότε κοινή περιουσία. Δεν κατάκτησαν οι Έλληνες τη Θράκη και δεν κατάκτησαν οι Τούρκοι τη Μικρά Ασία.

Δεν κατάκτησαν οι Έλληνες τα νησιά του Αιγαίου …

Τους τα έδωσαν οι Τούρκοι γι′ αυτά που τους έδωσαν οι Έλληνες στη Μικρά Ασία.