ΚΑΣΤΡΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΙ ΑΠΑΡΤΟ ΘΑΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Ο ΠΟΝΤΟΣ!

Πόντε μου, άστρο φωτεινό

κι ελληνική Πατρίδα,

τις δόξες και τα κάλη σου 

που εζήλεψεν η χώρα,

η λύρα μου τραγούδησε 

και χάρηκ' η καρδιά μου!

Πολλά τραγούδια μούλεγε, 

για τα αρχαία χρόνια,

Για την Αργώ μου έλεγε,

και για τους Αργοναύτες,

που κίνησαν απ’ την Ιωλκό,

θαλασσοπόροι πρώτοι,

να φτάσουν στον Ελλήσποντο, 

να φτάσουνε στον Πόντο

το Δέρας το Χρυσόμαλλο 

να πάνε εκεί να βρούνε…

Κι αρμένισαν τις θάλασσες

μέσα σε τρικυμίες, 

παλέψανε με τα νερά 

του άξενου του Πόντου

και φτάσανε στην πλούσια, 

την όμορφη τη Γη του

όπου έχτισαν κι ανάστησαν 

Μια νέα ακόμη Ελλάδα…

Έχτισαν πόλεις όμορφες

ελληνικές, σπουδαίες

κι ανέπτυξαν πολιτισμό 

και γράμματα και τέχνες 

και τιθασεύσαν τα νερά 

του Άξενου του Πόντου 

και γρήγορα τον έκαναν 

Εύξεινος να είναι πάντα…

Μού’ λεγε για τον Στράβωνα 

και για τον Ξενοφώντα,

γι άλλους ακόμη αμέτρητους 

σοφούς και φιλοσόφους

που διάδωσαν τα γράμματα 

απ’ την Αρχαία Ελλάδα,

και δόξασαν τις ρίζες τους, 

στη γη την πατρική τους

Αμάσεια, Σάντα όμορφη, 

Σαμψούντα, Κερασούντα,

αρχαία Σινώπη ξακουστή, 

Μπάφρα και Τραπεζούντα

Όλα αυτά τ’ ατίμητα, 

τ’ άξια χρυσοπούλια,

σαν τις κορώνες λάμπανε, 

σαν φεγγαροδιαμάντια

και έκαναν τον Πόντο μας 

το φωτεινό το άστρο, 

που φώτιζε και φώτιζε 

για τρεις χιλιάδες χρόνια…

Κι είπε

και για τον Κομνηνό 

Αλέξιο τον Μέγα,

τον Μανουήλ τον Κομνηνό, 

αλλά και για την Άννα

που ήσαν όλοι βασιλείς, 

βυζαντινοί μεγάλοι,

που έκαναν τον Πόντο μας

Ελλήνων προμαχώνα, 

και με Ακρίτες Διγενείς

εφύλαγαν την χώρα

από επιθέσεις των εχθρών

κι απ' τις καταστροφές τους!...

Είπε και για την Ιερά Μονή

των Κομνηνών το θάμα,

την Παναγιά τη Σουμελά

ψηλά, στην Τραπεζούντα,

πούναι για κάθε Έλληνα

η ζωντανή ελπίδα,

το ιερό το καύχημα

και η Αγία Σκέπη!...

Μούπε και για τη συμφορά

και τη γενοκτονία

που ήλθε στην Πατρίδα μας

εκεί στα ‘22

κι αφάνισε τ' αδέλφια μας

κι ερήμωσε τη χώρα

κι έστειλ' εμάς στην προσφυγιά,

στου κόσμου την ορφάνια...

Η λύρα μου είν' δαμασκηνιά 

μηλιά ειν’ το δοξάρι μ'

και είδε και τα μάτια μου 

που γέμισαν με δάκρυ,

κι ευθύς μ' ανθρώπινη μιλιά,

παρήγορα μου λέει:

"Παιδί μ' τα μάτια σκούπισε,

και πάψε να δακρύζεις,

κι ένα μονάχα να σκεφτείς

και μες στο νου σου βάλε:

Άμα ενωμένοι σαν γροθιά

και δυνατοί σαν βράχος,

όλη την ιστορία μας

αξέχαστη κρατάμε

και με της λύρας τους σκοπούς

πάντοτε τραγουδάμε...

ΚΑΣΤΡΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΙ ΑΠΑΡΤΟ ΘΑΝΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Ο ΠΟΝΤΟΣ!!!...

Θωμάς Ακριτίδης, Λευκότοπος Σερρών