Στις 12 Σεπτέμβρη του 1921, η Σαντά έπαψε να ζει... Γυναίκες, γέροι και παιδιά, πήραν τον δρόμο προς την εξορία.
Το βράδι της μέρας εκείνης, για πρώτη φορά ύστερα από εκατοντάδες χρόνια, δεν σήμαναν οι καμπάνες σε κανένα, από τα εφτά χωριά της εσπερινό, και το ξημέρωμα της Κυριακής την βρήκε θαμμένη κάτω από τους καπνούς των σπιτιών της, που είχαν παραδοθεί στη φωτιά μετά την λεηλασία τους, ενώ τα γυναικόπαιδα συνέχιζαν με σφιγμένη ψυχή και δακρυσμένα μάτια, την πορεία προς το άγνωστο. Για πού;
Την αγωνία και τη συμπυκνωμένη θλίψη όλων μας (ο γράφων, νέος τότε μόλις δεκαοχτώ χρονών, έζησε μαζί με τους συγχωριανούς του ολόκληρο το δράμα και ήπιε χορταστικό το πικρό ποτήρι της εξορίας) — τη συμπυκνωμένη θλίψη όλων μας εξέφρασε με μια μόνη φράση του, με μια φράση "βιβλικής" τραγικότητας, ο υπέργηρος παπάς, όταν από το τελευταίο ύψωμα γύρισε και είδε για ύστατη φορά τον τόπο όπου περίμενε να βρει την αιώνια γαλήνη, κοντά στα πρόσωπα που τον είχαν αγαπήσει και τα είχε αγαπήσει:
"Η εξορία του Αδάμ!".
Κι’ ενώ τα δάκρυα της ματωμένης ψυχής του κυλούσαν στα κατάλευκα γένια του, συνέχισε τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά, με γόνατα που έτρεμαν, σκυμμένος κάτω από το φορτίο των ογδόντα χρόνων του, αμίλητος — όπως όλοι μας. Και μόνο το ραβδί του, με άρρυθμα χτυπήματα πάνω στις πέτρες του κατάξερου δρόμου, ακούγονταν σα να χτυπούσε μια μοναδική καρδιά για όλη εκείνην την συνοδεία των ανθρώπινων κουρελιών.
Ήταν ο παπα - Θόδωρος Δρεπανίδης, εφημέριος στην ενορία ΙΙιστοφάντων — ο τελευταίος. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκέπασε τα βασανισμένα γηρατειά του, στα βάθη του Κουρδιστάν. . .
Φίλιππος παπα Απ. Χειμωνίδης
Καθηγητής του Φροντιστηρίου Τραπεζούντας
Α' Ιστοριογράφος της Σαντάς
Ο Φίλιππος Χειμωνίδης πέθανε στην Κωνσταντινούπολη, στο περιβόητο στρατόπεδο "ΣΕΛΗΜΙΕ" τον Μάρτη του 1923, θύμα των κακουχιών και των στερήσεων από την προηγηθείσα εξορία του στο Ερζερούμ και την αμέσως στη συνέχεια νέας ταλαιπωρίας της μετανάστευσης στην Ελλάδα....
Το βράδι της μέρας εκείνης, για πρώτη φορά ύστερα από εκατοντάδες χρόνια, δεν σήμαναν οι καμπάνες σε κανένα, από τα εφτά χωριά της εσπερινό, και το ξημέρωμα της Κυριακής την βρήκε θαμμένη κάτω από τους καπνούς των σπιτιών της, που είχαν παραδοθεί στη φωτιά μετά την λεηλασία τους, ενώ τα γυναικόπαιδα συνέχιζαν με σφιγμένη ψυχή και δακρυσμένα μάτια, την πορεία προς το άγνωστο. Για πού;
 |
| Εκτοπισμός (εξορία) Σανταίων στο Ερζερούμ και το Χουνούζ |
Την αγωνία και τη συμπυκνωμένη θλίψη όλων μας (ο γράφων, νέος τότε μόλις δεκαοχτώ χρονών, έζησε μαζί με τους συγχωριανούς του ολόκληρο το δράμα και ήπιε χορταστικό το πικρό ποτήρι της εξορίας) — τη συμπυκνωμένη θλίψη όλων μας εξέφρασε με μια μόνη φράση του, με μια φράση "βιβλικής" τραγικότητας, ο υπέργηρος παπάς, όταν από το τελευταίο ύψωμα γύρισε και είδε για ύστατη φορά τον τόπο όπου περίμενε να βρει την αιώνια γαλήνη, κοντά στα πρόσωπα που τον είχαν αγαπήσει και τα είχε αγαπήσει:
"Η εξορία του Αδάμ!".
Κι’ ενώ τα δάκρυα της ματωμένης ψυχής του κυλούσαν στα κατάλευκα γένια του, συνέχισε τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά, με γόνατα που έτρεμαν, σκυμμένος κάτω από το φορτίο των ογδόντα χρόνων του, αμίλητος — όπως όλοι μας. Και μόνο το ραβδί του, με άρρυθμα χτυπήματα πάνω στις πέτρες του κατάξερου δρόμου, ακούγονταν σα να χτυπούσε μια μοναδική καρδιά για όλη εκείνην την συνοδεία των ανθρώπινων κουρελιών.
Ήταν ο παπα - Θόδωρος Δρεπανίδης, εφημέριος στην ενορία ΙΙιστοφάντων — ο τελευταίος. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκέπασε τα βασανισμένα γηρατειά του, στα βάθη του Κουρδιστάν. . .
Φίλιππος παπα Απ. Χειμωνίδης
Καθηγητής του Φροντιστηρίου Τραπεζούντας
Α' Ιστοριογράφος της Σαντάς
Ο Φίλιππος Χειμωνίδης πέθανε στην Κωνσταντινούπολη, στο περιβόητο στρατόπεδο "ΣΕΛΗΜΙΕ" τον Μάρτη του 1923, θύμα των κακουχιών και των στερήσεων από την προηγηθείσα εξορία του στο Ερζερούμ και την αμέσως στη συνέχεια νέας ταλαιπωρίας της μετανάστευσης στην Ελλάδα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου