Ποντιακά Δίστιχα του Έρωτα και της Αγάπης (αγωνιώδη) Μέρος 2ο

Ραχία σκίζω κι έρχουμαι, τo χατήρι σ’ να χτίζω,

 τα στράτας ’κi βαρένουμαι, τ γόνατα μ’ ’κι τζίζω.

Χωρίς εσέν ’κι γίνουμαι, χωρίς εσέν ’κι στέκω, 

χωρίς εσέν σo μαξιλάρ’ τo κιφάλι μ’ 'κι θέκω.

Η εγάπη σ’ εν το κλειδίν, σην κάρδια μ’ τακεμένον,

 έχασα τ’ ανοιγάρν’ άθε κι εχ’ άτο κλειδωμένον.

Τ’ ομμάτια σ’ είναι ολήμαυρα, απέσ’ εγάπ’ γραμμένον, 

άνοιξον ας  ελέπ’ άτα κι η καρδιά μ’ εν καμένον.

Έγώ για τ’ εσέν μόνον ζω και για τ’ εσέν δουλεύω,

 νύχταν-ημέραν ση ζωήν με τον Χάρον παλεύω.

Για τ’ εσέν σύρω βάσανα, γιά τ'εσέν σύρω πόνια,

 για τ’ εσέν τυριαννίουμαι, ρίζα μ’ ατόσα χρόνια.

Ανοιξον, ρίζα μ’, άνοιξον, άνοιξον ας εμπαίνω, 

τσεχέλκον παλληκάρ’ είμαι και τη σεβτάς καμμένον.

Σο κάθα έναν  ορμόπον πίνω κρύον νερόπον, 

ετέρεσα τα στράτας ίσ’, που επέμνες πουλόπο μ’.

Σην πόρτα σ’ βάλεν καρακίδ’, σο παραθύρι σ’ σκάλαν, 

σην πόρτα σ’ δος με φίλεμαν, σο παραθύρ’ εγκάλιαν.

Νύχταν-ημέραν λάσκουμαι, με το φενέρ’ γυρίζω,

 κόρη σον τοπον ντο πατείς, την πόδα σ’ εγνωρίζω.

Κόρη σόν τόπον ντό πατείς, την πόδα σ’ εγνωρίζω, 

γομούται παρχαρί’ νερόν, κλείσκουμαι τσουρουφίζω.

Ασά ’ρδανία σ’ απαγκές διαβαίνω- αντιδιαβαίνω,

’κι λες ασό χατήρν’ άθε, οξωκά ας  εβγαίνω.

Αλλο σην πόρτα σ’ ’κ’ έρχουμαι, σην αύλια σ’ ’κι διαβαίνω,

 διαβάτες κι αν διαβαίνω εγώ, μονήν άλλο ’κι μένω.

Εσέν π’ εποίνεν η μάνα, άλλο να μη εφτάει, 

εκείνε πα άμον εσέν, τίνος κάρδιαν θα κάει.

Και σήν καρδία μ’ ’κ' είχα εγώ έεναν κοκκίν χιλέν -ι 

και τ’ όνομα μ’ εξέγκανε με ούδε και τιδέν -ι.

Όθεν πας, ελ’  αγλήγορα, μ’ αργεύ’ς και τυριανίεις με, 

τ’ εμόν η ψη ολίγον εν, εβγαίν’ κι άλλο ’κ’ ευρίκ’ς με.

Τρία μήνας σόν πρόσωπο μ’ ’κι θά κρούω νερόν -ι, 

ασά χείλια μ’ ’κι θα χάνω το φίλεμαν τ’  εσόν -ι.

Τ' αρνόπο μ’ κείται ν’ άρρωστον, μενεί με θ’  αποθάνω,

 ποίον στράταν να παίρω  εγώ, εκείνο να προφτάνω.

Απόψ’ πουλί μ’ μεσανυχτί, όντες πατεύνε τ’ άστρα, 

πουλόπο μ’ έλα εύρια με, κανείς πα μ’ έρται ριάστια.

Εγώ εσέν εγάπανα κι εσύ εμέν ’κ’ εθέλνες,

εγώ εποίνα παλαλά κι εσύ σεΐρ’ ετέρνες.

Τ’ ομμάτια μ’ αραύνε σε κι η ψή μ’ αρωθυμάσαι,

ολίγον νούντσον γιά τ' εμέν, τη νύχταν ντο κοιμάσαι.

Ψηλά τα παραθύρια σου, συρμένα τα περτέδες,

’κι ξέρω ακόμαν κάθεσαι, ’κι ξέρω ν’ εκοιμέθες.

Νύχταν-ημέραν τραγωδώ αφκά σα παραθύρια σ’,

τη φωλέα μ’ θα χτίζ’ άτο, ανάμεσα σ’ οφρύδια σ’.

Κόρη σον τόπον ντο πατείς, λιθάρ’ να  εν τσακούται,

 ν’ αηλί κι εκείν’ το παλληκάρ’ σ’ εσέναν που κομπούται.

Έλα, πουλί μ’, ας γίνουμες, εμείς σ’ έναν μερέαν,

 σ’ έναν τσατάλ’ καφούλ’ άπάν’ εφτάμ’ έναν φωλέαν.

Εμέρωσεν μικρόν αρνί μ’, σκου ποίσον τη μετάνοια σ’,

 άνοιξον τα ξερόχερια σ’ κι έπαρ’με σην εγκάλια σ’.

Ας έμνε πράσινον χορτάρ’ κι εφύτρωνα σ’ αυλόπο σ’ 

κι εφέρνα κόκκινον τζιτζέκ’ κι έκαιγα το καρδόπο σ’.

Πόσα τραβαγγελίσματα, πόσα παρακαλίας,

μίαν πά ν’ εσύ ’κ' είπες με, ας χτίζω την καρδία σ’.

Τερώ ’γ’ άτο σον πρόσωπον κι άτο τερεί το χώμαν,

’κ’ επόρεσα να εγροικώ την κάρδιαν άτ’ς ακόμαν.

Τον σεβταλήν τον άνθρωπον μη λέτεν καλημέρα, 

ατός τη νύχταν ’κ’ εγνωρίζ’, εθαρρει, εν ημέρα.

Στάμαν Σταυρίτα είδα σε, καλόν να ιν ιδέα σ’,

 να  έπλανε με ο Θεόν απέσ’ σην έμποδέα σ’.

Ανάθεμα και τ' άλογα και τα κατιρτζιλούκια,

 αδά σο χάλ’ έγκανε με, ρίζα μ’, τα σεβταλούκια.

Ανάθεμα και τ’ άλογα, φέκανε μας οβάδες, 

ελέπ’νε και γελούν μας, τοι χώρας οι νυφάδες.

Τα στράτας ντ’ επορπάτεσα, τα γεφύρια ντ’ ελάστα

 τ’ αρνόπο μ’ πουθέν ’κ’ εύρα εγώ, τη κάκου ενεγκάστα.