Δίστιχα του Έρωτα και της αγάπης ( Χαρούμενα ). ΜΕΡΟΣ 1ο

Όντες τερώ σε, πορπατείς απισκέσ’ σα χωράφια, 

τα δόντια μ' ακονώ άτα κι εφτάγ' άτα ξυράφια.

Τ’ έμορφα ν' επουλίουσαν, να είχαν πουλισίαν, 

σιφτιάν εγώ θ’ εγόραζα, ντο ’κ’ είχαν χορτασίαν.

Να σαν τον ήλεν π’ εν ψηλά και κείται απέσ’ σα λίβια, 

ελέπ’ ομμάτια έμορφα, καϊτιανλία οφρύδια.

Τ’ έμορφα ν’ επουλίουσαν, εγώ άλλο ντ’ εθέλνα, 

σιφτιάν εγώ θ’ εγόραζα, θ’ εχώριζα κι επαίρνα.

Μαρία Σισμανίδου (1907-1978)

Και σα παραβραδιάσματα και για τ' εμέν ερώτα,

 ελάδωσον το καρακείδ’, μη ζιρτσιρίζ’  η πόρτα.

Θυμάσαι όντες εκάθουμνες σ’ αχερών από κάθεν;

Έρθεν η μάνα σ’ είδε μας κι ασά γέλτα εχάθεν!

Τα κάλλια σ’ επερίσσεψαν, το αίμαν θα φουρκίει σε,

 κόρη, για πέ τη μάνα σου, ας τερεί και ν’ αντρί’ει σε.

Άι τον Θεόν παρακαλώ και τον Χριστόν δοξάζω, 

που ν’ ευρίκω σε μαναχόν, φιλώ, φιλώ, χορτάζω.

Βραδύν’ κι εγώ παρακαλώ, πότε θα ξημερώνει, 

ν’  ελέπω και τ’ αρνόπο μου, πως πάει και σο νερόν -ι.

Εβγα  οξωκά ας ελέπω σε, έμπα ν’ απέσ’ και κλείδα

 κι  αν  ερωτά σε η μάνα σ’, πέει άτεν, κανάν ’κ’ είδα.

Εναν κορτσόπον  αγαπώ, έν πολλά φωταγμένον,

 απάν’ σο δαχτυλίδν’ άθε τ’ όνομα μ’ έν γραμμένον.

Ρακίν εκράτνα κι έπινα κι είπα κόρη σήν ύα σ’

κι ατέ ν’ εκλώστεν, είπε με, χαλάλ’ και σην καρδία σ’.

Εγώ γιοσμάν παιδίν είμαι, πρέπ’ να παρακαλείς με

 κι ασά τρία τα κορτσόπα σ’ την μικρέσσαν να δεις με.

Ε... μαύρα παλαιά καιρούς, μοθοπωρνά ημέρας, 

εκόμπωνα κι εφίλνα εγώ, θεία μ’, τη θεγατέρα σ’.

Κόρη, με τ’ έναν φίλεμαν, το μάγλο σ’ ’κί τελείται,

 τ' έναν το μάγλο σ’ δός εμέν, τ’ άλλο εσέν κανείται.

Ποίον λόγον να λέγω σε, να ιγεύ’ σο καρδόπο σ’,

ας εμ’ τη σπαλερί σ’ τ’ αστάρ’ κι εκείμ’ απέσ’ σο ψόπο σ’.

Ση ζουπούνα σ’ να γίνουμαι κουμπίν μαλαματένεν,

 να κείμαι σ’ εγκαλόπο σου το μαργαριταρένεν.

Θ’ εφτάω σε κουτνίν σπαλέρ’, κουμάσ’ Χατζαβερίτκον,

 κόψιαν να έχ’ Καπίκιοϊς, ράψιμον Λιβερίτκον.

Άλλαξον το ζουπούνοπο σ’ και βάλεν το καλόν -ι

 και ζώστ’ απάν’ το τραπολούζ’ κι έλα έμπα σο χορόν -ι.

Βάλεν την τάπλαν ζαρωτά κι έβγα απάν’ σο δώμαν

 και πέ με «Καλώς ώρισες» με το γλυκύν το στόμαν.

Γουτνίν σπαλέρ’ που θα φορεί, θέλ’ και κιαζίν ζουπούναν,

 ζώσκετ’ απάν’ και το λαχόρ’, γίνεται άμον χατούνα.

Κόρη τα φοτοδέματα σ’ πιάν’ σ’ αλατοκλάδια,

 τοπλάεψον και έπαρ’ τα, μη γίνταν  απαρδάλια.

Ρίζα μ’ το σπαλερόπο σου και τα σπαλεροδέμια σ’,

όντες απλών’τς να λύν’τς άτα, πως ’κι τρομάζν’ τα χέρια σ’.