Έτσι, το μόνο που έμενε στην Ελλάδα ήταν να βολιδοσκοπήσει άτυπα μέσω του Καθενιώτη το Βρετανικό υπουργείο Στρατιωτικών, αν θα επέτρεπε τη μεταφορά των Ποντιακών ταγμάτων στο Βατούμ, που τελούσε ακόμη υπό Αγγλική κατοχή. Τα τάγματα αυτά, με την επιτόπια στρατολόγηση Ποντίων προσφύγων, θα αναπτύσσονταν σε μεγαλύτερες μονάδες που θα βοηθούσαν τους Βρετανούς. Ο στόχος ήταν διπλός.
Ο Καθενιώτης έγινε δεκτός από τον πρεσβευτή της Βρετανίας στις 24 Νοεμβρίου 1919 και έθεσε στη διάθεσή του τα Ποντιακά τάγματα, ζητώντας και πάλι να αναλάβει η Βρετανία την τήρηση της τάξης στον Πόντο. Δύο εβδομάδες αργότερα ελήφθη η αρνητική απάντηση. Φαίνεται μάλιστα από το λιτό τηλεγράφημα ότι οι Βρετανοί μάλλον ενοχλήθηκαν από την πρόταση. Θορυβημένος ελαφρά από τις πρωτοβουλίες του Καθενιώτη, ο υπουργός Εξωτερικών Νικόλαος Πολίτης (1872 - 1942) του συνέστησε να μην κάνει τίποτε χωρίς να συμβουλευτεί το μητροπολίτη Χρύσανθο και οπωσδήποτε να μη συντελέσει σε καμία ενέργεια «εναντίον της γνώμης» των Βρετανών, διότι αυτό θα έθετε σε κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα.
Στο μεταξύ, ο μητροπολίτης Χρύσανθος πραγματοποίησε στην Κωνσταντινούπολη τη συνάντηση με τους Τούρκους επισήμους στην οποία ήδη αναφερθήκαμε (Οκτώβριος 1919). Η συζήτηση έλαβε γενικότερο χαρακτήρα και περιέλαβε ένα ευρύτερο σχέδιο ανασύστασης του Οθωμανικού κράτους με δύο ισότιμες κοινότητες, τη Μουσουλμανική και τη Χριστιανική. Για τις συνεννοήσεις κρατήθηκε πρακτικό, το οποίο πολύ αργότερα δημοσίευσε ο Χρύσανθος. Φαίνεται ότι οι δύο πλευρές προχώρησαν σε λεπτομέρειες και αυτό δεν θα έγινε μέσα σε ένα απόγευμα. Η έμφαση που ο Χρύσανθος έδωσε στα απομνημονεύματά του στις συζητήσεις αυτές δείχνει ότι πίστευε στη συνεννόηση.
Ας σημειωθεί ότι στην Τραπεζούντα αναπλήρωνε το μητροπολίτη στα μη εκκλησιαστικά καθήκοντά του ο βουλευτής Ματθαίος Κωφίδης, ο πιο κατάλληλος για να διατηρήσει ανοικτές τις θύρες για συνεννοήσεις με τους Μουσουλμάνους του Πόντου. Στις Οθωμανικές κοινοβουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου 1919 εκλέχτηκαν κατά πλειοψηφία οπαδοί του κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ. Το Κοινοβούλιο αυτό επρόκειτο να διαλυθεί κατ’ εντολή των Συμμάχων τον Απρίλιο του 1920. Αλλά έως τότε, οι επαναστάτες έλεγχαν σημαντικό τμήμα της χώρας, με έδρα την Άγκυρα όπου εγκαταστάθηκαν οι βουλευτές. Η δύναμη της κυβέρνησης της Κωνσταντινούπολης ήταν ισχνή.
Παρά την επιδείνωση του διεθνούς κλίματος, στο Ποντιακό στρατόπεδο υπήρχε έντονη αισιοδοξία. Στις 12 / 11 / 1919 ο γιατρός Γεώργιος Θωίδης, επικεφαλής της οργάνωσης των Ποντίων στην Κωνσταντινούπολη, σχεδίασε τη σημαία του ανεξάρτητου Ποντιακού κράτους. Τον Δεκέμβριο συγκλήθηκε στο υπό Βρετανικό έλεγχο Βατούμ της Γεωργίας το Εθνικό Συμβούλιο Πόντου, από Ποντίους που κατοικούσαν στην περιοχή αυτή. Στις συνεδριάσεις συμμετείχε και ο Χρύσανθος, ο οποίος «παραδόξως, καίτοι είχε λάβει γνώσιν όλων των τηλεγραφημάτων, επέμενε ότι η υπόθεσις ευρίσκεται εις καλόν σημείον», όπως σημείωνε θυμωμένος ο Καθενιώτης.
Οι ελπίδες που οι ποντιακές οργανώσεις έτρεφαν για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους τις αποπροσανατόλιζαν από -αν δεν τις καθιστούσαν εχθρικές προς- τη μόνη διαφαινόμενη διέξοδο, τη σύνδεση με το Αρμενικό ζήτημα.
πηγή: http://greekworldhistory.blogspot.gr/
- Πρώτον, να επιτρέψει η Βρετανία να σχηματισθεί ένας μικρός Ποντιακός στρατός.
- Δεύτερον, ο στρατός αυτός να είναι έτοιμος να επέμβει όταν έπρεπε στον Πόντο, αφού προηγουμένως είχε αποδειχθεί χρήσιμος για τους Άγγλους.
 |
| Δ. Καθενιώτης |
Ο Καθενιώτης έγινε δεκτός από τον πρεσβευτή της Βρετανίας στις 24 Νοεμβρίου 1919 και έθεσε στη διάθεσή του τα Ποντιακά τάγματα, ζητώντας και πάλι να αναλάβει η Βρετανία την τήρηση της τάξης στον Πόντο. Δύο εβδομάδες αργότερα ελήφθη η αρνητική απάντηση. Φαίνεται μάλιστα από το λιτό τηλεγράφημα ότι οι Βρετανοί μάλλον ενοχλήθηκαν από την πρόταση. Θορυβημένος ελαφρά από τις πρωτοβουλίες του Καθενιώτη, ο υπουργός Εξωτερικών Νικόλαος Πολίτης (1872 - 1942) του συνέστησε να μην κάνει τίποτε χωρίς να συμβουλευτεί το μητροπολίτη Χρύσανθο και οπωσδήποτε να μη συντελέσει σε καμία ενέργεια «εναντίον της γνώμης» των Βρετανών, διότι αυτό θα έθετε σε κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα.
Στο μεταξύ, ο μητροπολίτης Χρύσανθος πραγματοποίησε στην Κωνσταντινούπολη τη συνάντηση με τους Τούρκους επισήμους στην οποία ήδη αναφερθήκαμε (Οκτώβριος 1919). Η συζήτηση έλαβε γενικότερο χαρακτήρα και περιέλαβε ένα ευρύτερο σχέδιο ανασύστασης του Οθωμανικού κράτους με δύο ισότιμες κοινότητες, τη Μουσουλμανική και τη Χριστιανική. Για τις συνεννοήσεις κρατήθηκε πρακτικό, το οποίο πολύ αργότερα δημοσίευσε ο Χρύσανθος. Φαίνεται ότι οι δύο πλευρές προχώρησαν σε λεπτομέρειες και αυτό δεν θα έγινε μέσα σε ένα απόγευμα. Η έμφαση που ο Χρύσανθος έδωσε στα απομνημονεύματά του στις συζητήσεις αυτές δείχνει ότι πίστευε στη συνεννόηση.
Ας σημειωθεί ότι στην Τραπεζούντα αναπλήρωνε το μητροπολίτη στα μη εκκλησιαστικά καθήκοντά του ο βουλευτής Ματθαίος Κωφίδης, ο πιο κατάλληλος για να διατηρήσει ανοικτές τις θύρες για συνεννοήσεις με τους Μουσουλμάνους του Πόντου. Στις Οθωμανικές κοινοβουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου 1919 εκλέχτηκαν κατά πλειοψηφία οπαδοί του κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ. Το Κοινοβούλιο αυτό επρόκειτο να διαλυθεί κατ’ εντολή των Συμμάχων τον Απρίλιο του 1920. Αλλά έως τότε, οι επαναστάτες έλεγχαν σημαντικό τμήμα της χώρας, με έδρα την Άγκυρα όπου εγκαταστάθηκαν οι βουλευτές. Η δύναμη της κυβέρνησης της Κωνσταντινούπολης ήταν ισχνή.
Παρά την επιδείνωση του διεθνούς κλίματος, στο Ποντιακό στρατόπεδο υπήρχε έντονη αισιοδοξία. Στις 12 / 11 / 1919 ο γιατρός Γεώργιος Θωίδης, επικεφαλής της οργάνωσης των Ποντίων στην Κωνσταντινούπολη, σχεδίασε τη σημαία του ανεξάρτητου Ποντιακού κράτους. Τον Δεκέμβριο συγκλήθηκε στο υπό Βρετανικό έλεγχο Βατούμ της Γεωργίας το Εθνικό Συμβούλιο Πόντου, από Ποντίους που κατοικούσαν στην περιοχή αυτή. Στις συνεδριάσεις συμμετείχε και ο Χρύσανθος, ο οποίος «παραδόξως, καίτοι είχε λάβει γνώσιν όλων των τηλεγραφημάτων, επέμενε ότι η υπόθεσις ευρίσκεται εις καλόν σημείον», όπως σημείωνε θυμωμένος ο Καθενιώτης.
Οι ελπίδες που οι ποντιακές οργανώσεις έτρεφαν για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους τις αποπροσανατόλιζαν από -αν δεν τις καθιστούσαν εχθρικές προς- τη μόνη διαφαινόμενη διέξοδο, τη σύνδεση με το Αρμενικό ζήτημα.
πηγή: http://greekworldhistory.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου