Μνήμη Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού.

Παραλίμνι,Κύπρος Αύγουστος  1996.  

Ο Τάσος Ισαάκ αφού έχει δολοφονηθεί από τους φασίστες κατακτητές κηδεύεται, ενώ ο ξάδελφός του, Σολωμός Σολωμού, δολοφονείται από τρεις σφαίρες του κατακτητή, στην αναζήτηση «μιας ώρας ελεύθερη ζωή».

 Ποιος είναι αυτός ο κατακτητής; Ενδιαφέρεται κανείς;

 Οι δήθεν πολιτικές και πνευματικές  ηγεσίες προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τα βαθύτερα διδάγματα της θυσίας των δύο Ελλήνων ηρώων.

Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού είχαν άλλα όνειρα, άλλα σχέδια στο μυαλό τους. Τόλμησαν να δουν αυτό, που οι Έλληνες της Κύπρου αρνούνται σήμερα να κοιτάξουν. Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού, οι σύγχρονοι ήρωες της Κύπρου, τόλμησαν να δουν μια Κύπρο ελεύθερη, χωρίς στρατούς κατοχής και οδοφράγματα να τους φράσσουν το δρόμο προς την κατεχόμενη πατρίδα τους. Τόλμησαν να δουν έναν Πενταδάκτυλο χωρίς τη σημαία του κατακτητή. 

Ένα λιμάνι της Κερύνειας, γεμάτο Ελληνόπουλα να βολτάρουν στην προκυμαία, χωρίς την τουρκική σημαία να κυματίζει επάνω στο κάστρο. 

Μιαν Αμμόχωστο, έναν Καραβά, μια Μόρφου και ένα Καρπάσι να σφύζουν ξανά από ζωή, από τους κατοίκους τους, που ξεριζώθηκαν βίαια το 1974. 

Τόλμησαν να ακούσουν καμπάνες να ηχούν σε κάποιο Απόστολο Ανδρέα και κάποιο Απόστολο Βαρνάβα, τον Εθνικό Ύμνο να ψέλνεται σε ολόκληρη τη Λευκωσία. Αυτά τόλμησαν να δουν οι σύγχρονοι «Γρηγόρηδες» και «Ευαγόρες», που το πλήρωσαν με τη ζωή τους, και όχι μια Κύπρο χωρισμένη σε φυλετικές ζώνες και κρατίδια. 

Αυτό που δεν θα τολμούσε ούτε να σκεφτεί ο Τάσος Ισαάκ είναι την παραμονή πενήντα χιλιάδων Τούρκων εποίκων, οι οποίοι τον χτυπούσαν μέχρι να ξεψυχήσει. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ο Σολωμός Σολωμού, όταν ανέβηκε στον ιστό να κατεβάσει την τουρκική σημαία, είναι να ζητούμε εμείς σήμερα εκ περιτροπής Πρόεδρο το διάδοχο του Ραούφ Ντενκτάς, ο οποίος διέταξε την δολοφονία του. 

Τα δύο παλληκάρια από το  Παραλίμνι, δεν μπορούσαν ούτε να φανταστούν ότι η μειοψηφία του 18% θα καταδυναστεύει την πλειοψηφία του 82%, μέσω της σταθμισμένης ψήφου, και ότι οι περιουσίες των προσφύγων θα κατηγοριοποιούνταν. Τρίζουν, σίγουρα, τα κόκαλά τους να βλέπουν σήμερα, τους αγώνες τους και τα όνειρά τους να γίνονται έρμαιο στις ορέξεις της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας.

Εμείς δεν συμμεριζόμαστε διχοτομικά, φιλοδιζωνικά όνειρα. Εμείς μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα με τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, που τόλμησαν, το καλοκαίρι του 1996, να δουν μια Κύπρο ελεύθερη. Ονειρευόμαστε τους πρόσφυγες να επιστρέφουν στον τόπο που «έπαιζαν μιτσιοί», τις μάνες των αγνοουμένων να μάθουν επιτέλους την τύχη των παιδιών τους, τα πολιτιστικά μας μνημεία να αναστυλωθούν και οι εκκλησίες μας να ξαναλειτουργήσουν.

Ο Αύγουστος του 1996,  ήταν ένας διαφορετικός μήνας, μήνας  που οι Έλληνες της Κύπρου έγιναν μάρτυρες μιας θυσίας στον σύγχρονο βωμό της ελευθερίας. Μια μέρα που ίσως να μην υπάρξει παρόμοια. Τα μηνύματά της ήταν τόσα πολλά. Η μορφή του Σολωμού Σολωμού, με το τσιγάρο στο στόμα, συνοδεύει τα όνειρα και τους αγώνες μας για ελευθερία, επιστροφή και δικαίωση. Η εικόνα του Τάσου Ισαάκ στο έδαφος, κάτω από τα γκλομπς των εντεταλμένων δολοφόνων του ψευδοκράτους, θα μας γίνεται εφιάλτης κάθε φορά που ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, θα προσφωνεί «φίλο» και «σύντροφο» του, τον εκάστοτε φασίστα κατακτητή. Θα μας γίνεται εφιάλτης, κάθε φορά που ο αρχηγός της αντιπολίτευσης θα ποζάρει με τη σημαία του κατακτητή και να χαμογελά. Αυτά τα δύο παλληκάρια, αυτοί οι δύο ήρωες, αποτελούν και πρέπει να αποτελούν για όλους τους νέους της Κύπρου, φάρο για μόνιμη  αντίσταση στα σχέδια του Τουρκικού φασισμού.

Μέχρι την απελευθέρωση.  

Θεοφάνης Μαλκίδης