Οι δύο φίλ' επαργόρευαν ο ένας τον άλλον!!!

Έναν χρόνον ο Γιαλαμάς εθέλεσεν να εορτάζ' την Πρωτοχρονιά κάπως διαφορετικά. Το βράδυ εστόλτσεν το τραπέζνατ με πολλά λογιών φαγώσιμα, γύρω , γύρω εκάτσεν η οικογένεια 'τ και ενεμέναν την ευχήν, ντο θα λέε  ο αρχηγός τ’ οσπιτί και να δοκιμάζνε τ’ αγαθά τι τραπεζί.

Ο Γιαλαμάς εποίκεν το σταυρόν ατ, επέρεν έναν βούραν λεφτοκάρα και ετσιάντσενατα απές σο σπίτ’ με το: «Κάλαντα καλώς το νέον έτος» επέρεν και ένα χοντρόν λεφτοκάρ σο χέρνατ και επεκαλέθεν τον Θεόν : Ε!! Θεέμ , όπως εν γομάτο αβούτο το λεφτοκάρ, αέτς γομάτα να είναι οφέτος τ’ αμπάριαμ σιτάρια, τα μαντρία ασά ζα και το πορτοφόλιμ από παράδας... και ετσάκωσεν το λεφτοκάρ, άμα κακοτυχία το λεφτοκάρ εξέβεν τσούφον και εύκαιρον.

Νερόν βραστόν εξύεν απάν' ατ. Ντο εψαλάφεσεν ασόν Θεόν και ντο πουσλούχ εποίκεν ατον το λεφτοκάρ!!! Απελπισμένος εβάρκιξεν με όλεν την δύναμιν τι πνευμονία τ’.

Θεέμ !! να μη ακούς ντο εψαλάφεσα προ ολίγον , σάεψον ατο... σκύλος ήλαξεν.

Το πρωί λυπημένος επίεν σον φίλον ατ τον Ζερζελέν, να λέγια τον το παθεμάνατ να παρηγορεύκεται, να λαφρίν ολίγον την καρδίανατ. Άμα είπαμε το λεφτοκάρ έδειξεν την αναποδίαν και την στραβοχρονίαν..

Επίεν εύρεν τον φίλον ατ σο χειρότερον κατάστασιν, αέτς που να σπάεις-ατον αίμαν κι στάζ.

Ντ’ έπαθες φίλεμ,  ερώτεσεν ατον σαΐκον χάλ' καμίαν κ’ είδασε. Από που να εξέρ και ο φίλοσ ατ πα ντό έπαθεν, καλαντίατκον αναποδίαν.

Ο Ζερζελές εποίεν να προϋπαντά το νέον έτος, κάπως επίσημα έβαλεν ας όλια τα καλά απάν  σ’ έναν τρανόν  πατνόζ και σ’ άλλον παν εθέκεν έναν ψεμένον κοσάρ.

Εμάτσεν την γυναίκαν ατ πως θα εφτάει , ατός θα εβγέν εξ , σα μεσάνυχτα και εκείνε θα κλειδόν την πόρταν, εκείνος το πατνόζ απάν σο κιφάλν ατ , θα κλώσκετε το σπίτ θα έρτε σην πόρταν, θα κούζ: Ανοίξτε με!!

Εκείνε θα ερωτά: Ποίος είσε;

Εκείνος θα λέει , το νέον έτος!

Εκείνε: Και ντο έγκες μας;

Εκείνος: Χίλια καλά, τ’ εφτά ευλογίας τ’ Αβραάμ  και του Ισαάκ.

Εκείνε θα ανοί την πόρταν με το καλώς τον νέον χρόνον και θα υποδέχκιατον σο σπίτ. Είπαν και εποίκαν. Ακριβώς η ώρα 12 σα μεσάνυχτα ο Ζερζελές με το χιλεπλούμιστον πατνόζ απάν σο κιφάλνατ, εξέβεν ασό σπίτ και η πόρτα εκλειδώθεν από πίσατ.

Νύχτα σκοτία ο Ζερζελές σιγά-σιγά εποίνεν τον γύρον το σπιτί. Αναποδία όμως, η κοσάρα που έτον απάν σο πατνόζ, καπ' επέρεν σα κλαδία τι δεντρού και ερούξεν.

Ο Ζερζελές εκλίστεν κατ' και ιλιάεβεν απές σην σκοτίαν να ευρήκιατεν, άμα στραβοτυχία, αντίς να ευρίκ' την κοσάραν , το χέρν  ατ εβάφεν απές σον κόπρον.

Ντο έπαθα είπεν ο άχαρον και έτρεξεν σο σπίτ να πλίν το χέρν  ατ να περ’ φως και να ευρήκ την κοσάραν. 

Επήεν σην πόρταν και εκούξεν: άνοιξον γυναίκα. 

Και εκείνε σύμφωνα με την οδηγίαν που είχεν , ερώτεσεν άτον: Ποίος είσαι; άμα αντί να ακούη «το νέον έτος» έξεν:Γουρζουλάς απέσης, άνοιξον λέγωσε.

Και η γυναίκατ ενόμισεν άτο θα έλεεν και ξαν εδιπλασίασεν: «Και ντο ένκες;»

Και ο Ζερζελές ασό κακόν ατ εκούξεν θυμωμένος : Κόπρον ένγκασε άνοιξον λέγωσε.

Και η γυναίκατ πα ενοιξενατόν άμα εκείνε πα εμαυροφόρεσεν για την ατυχίαν ατούν.

Κι αέτς πα, οι δύο φίλ’ , εκάτσαν  και επαργόρευαν ο ένας τον άλλον..