Παράπονον

Εγώ είμαι εκείνο το δεντρόν το παραγερασμένον, 

στέκω ας σ’ άλλα  απόχωρα, αγρανεμοδαρμένον.

Είδα κι εδέβασα πολλά, βρεχία και αντάρας,

 βροντέματα, στραψίματα, φουρτούνας, χαλαρδίας.

 Τα κλαδία μ ’ ετσάλωσαν, ερρούξανε τα φύλλα μ ’

 και να αθώ και να πονώ και τιδέν κι αναμένω.

Τερώ την Πλάσ’ ολόερα, στοχάσκουμαι, νουνίζω:

Να εν’ ’ς σον Κόσμον άθρωπος, π’ εποίκεν όλα όσα

 η καρδία ’τ’ εθέλεσεν, όσα ορωματάστεν;

Άλλα ο άθρωπον νουνίζ’, άλλα έρχουν ’ς σο κιφάλ’ν  άτ’.

 Δυο φοράς αν χαίρεται, δέκα θα εν’ κλαιμένος. 

Τυραννισία το πολλά, η χαρά μετρεμένον.

Η καρδία, το ήσυχον, όλον τ’ ευλοημένον.

Παράπονο

Εγώ είμαι εκείνο το δεντρί το παραγερασμένο, 

στέκω απ’ τ’ άλλα χωριστά, αγριοανεμοδαρμένο.

Είδα και πέρασα πολλά, αντάρες και φουρτούνες,

 είδα βροντές και αστραπές, βροχές και καταιγίδες.

Τα κλαδιά μου σαπίσανε, μου πέσανε τα φύλλα

 κι ούτε ανθώ, ούτε πονώ, τίποτα δεν ελπίζω.

Βλέπω την Πλάση γύρω μου, σκέπτομαι, συλλογιέμαι: 

Υπάρχει τάχα άνθρωπος, που έκανε όλα όσα 

η καρδιά του ’πεθύμησε, όλα όσα ονειρεύτηκε;

Άλλα σκέπτεται ο άνθρωπος, άλλα η ζωή του φέρνει. 

Δυο φορές αν θα χαρεί, δέκα θα ’ναι κλαμένος. 

Τυράννια περισσότερο και η χαρά του λίγη.

Η ηρεμία της ψυχής, η πιο ευλογημένη.

Πόπη Τσακμακίδου- Κωτίδου

Φιλόλογος-Συγγραφέας