Αγαπητοί φίλοι και φίλες, συμπατριώτες και συμπατριώτισσες, θα ισχυριστώ ότι - η έμπρακτη μεταμέλεια και η συγνώμη δεν είναι μόνον μια λυτρωτική πράξη ανάμεσα σε ανθρώπους, δεν είναι πράξη καθαρτήρια για τις ανθρώπινες σχέσεις μόνο, είναι πράξη χρήσιμη πολλαπλώς, μάλιστα, χρήσιμη για τη διαμόρφωση ενός διαφορετικού περιβάλλοντος στις διεθνείς σχέσεις. Αφορά και τον πυρήνα της διπλωματίας, αφορά την οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης, κλίματος συνεργασίας, εμπέδωση της ειρήνης και ανάπτυξη σχέσεων ανάμεσα σε λαούς που η ιστορία μπορεί να τους κατέταξε στην κατηγορία των γειτόνων, απλά η ιστορία όμως δεν τους ένωσε, παρά τις περισσότερες φορές τους χώρισε.
Ισχυρίζομαι, λοιπόν, ότι συγκριτικά από τα ιστορικά δεδομένα που έχουμε και σε αυτά θα αναφερθώ, άλλες χώρες και άλλοι λαοί, που μπορεί στη μακρά ιστορία του κόσμου να υπήρξαν θύτες, αυτές οι χώρες, κατ’ αντιδιαστολή προς το ότι έχει κάνει η Τουρκία με πράξεις τους, πολύ συγκεκριμένες πράξεις τους, που άλλοτε περιεβλήθησαν τον κρατικό τύπο και άλλοτε ήταν δηλώσεις πρωταγωνιστών, κατάφεραν να μεταβάλουν το σε βάρος τους κλίμα, τη σε βάρος τους αρνητική καταγραφή της ιστορίας και βοήθησαν στην επανένταξή τους στο διεθνές περιβάλλον με τρόπο εποικοδομητικό, διευκολύνοντας έτσι και την ανάπτυξη ομαλών σχέσεων και την εμπέδωση της ειρήνης.
Δεν είναι εύκολο να το πράξει αυτό η Τουρκία, ελπίζω όμως ότι θα το πράξει. Και θα είναι μια πράξη λυτρωτική, όχι μόνο για την ίδια την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας, αλλά και πολλαπλώς ωφέλιμη για την ανάπτυξη της ειρήνης στην περιοχή. Αλλά αυτό θα το πω στο τέλος.
Επιτρέψτε μου να επιλέξω δύο παραδείγματα από την ιστορία και μάλιστα όχι την απώτερη, αλλά τη σύγχρονη και στις μέρες μας, για να αποδείξω τον αρχικό μου ισχυρισμό. Θα πάρω την περίπτωση ενός θύτη, που εγκλημάτισε σε βάρος της ανθρωπότητας και την περίπτωση ενός θύματος, που υπέστη τη βάσανο και την κακότητα.
Πριν καταλήξω, δηλαδή, σε μας, θα επιλέξω τους Γερμανούς και τους Αρμένιους. Ας δούμε, λοιπόν, είτε με τον τύπο της κρατικής πράξης είτε και με την προσωπική στάση. Η Γερμανία, παρά το γεγονός ότι υπήρξε θύτης, συνέβαλε στην ομαλή επανένταξη, πρώτα-πρώτα της ίδιας στο διεθνές περιβάλλον και στις διεθνείς σχέσεις και ταυτόχρονα βοήθησε τα μέγιστα στην εμπέδωση κλίματος εμπιστοσύνης με ένα σύνολο χωρών και λαών. Και αυτό μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα. Αν και πάντοτε, σε διάφορες στροφές της δημόσιας ζωής και της διεθνούς ζωής και εξαιτίας ορισμένων αναγνωσμάτων ή αποπειρών ερμηνείας, μπορεί κανείς να ανακαλύψει, , επίσης, ακόμη και σήμερα ευθύνες για παραλείψεις, εννοώ της συγκεκριμένης χώρας.
Η Γερμανία ηττήθηκε. Από το 1953, ουσιαστικά, μέχρι σήμερα, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, μερικώς πάντως, αλλά πάντως το κάνει, η Γερμανία επανορθώνει, ακόμη και στις μέρες μας.
Δεν ενδιαφέρει να αναφερθώ στην επανόρθωση και στις αποζημιώσεις, που ήταν προϊόν περίπου εξαναγκασμού, δηλαδή της ισχυρής βούλησης των Συμμάχων, που επέβαλαν σε συγκεκριμένη περίοδο στη Γερμανία να επανορθώσει.
Από το 1954 μέχρι το 1964 η Γερμανία υπογράφει συνολικά 11 συμφωνίες με ευρωπαϊκές χώρες και με το Ισραήλ, καταβάλλοντας το γερμανικό κράτος, ως επανορθώσεις, συνολικά περίπου 876.000.000 μάρκα εκείνη την εποχή.
Δεν αναφέρομαι στην περίοδο αυτή, την ταραγμένη για τη Γερμανία. Είναι η δεκαετία που ακολουθεί πολύ κοντά στον πόλεμο και συνεπώς η βούληση των νικητριών Δυνάμεων μπορεί να επιβάλει στο ηττημένο γερμανικό κράτος αυτό που τελικά έπραξε με τις 11 συμφωνίες.
Εάν κάτι πρέπει να κάνουμε και αποδεικνύεται ως καθήκον μας, είναι το οφειλόμενο χρέος να πετύχουμε ότι άλλοι έπραξαν, που έχουν στο πάνθεόν τους το όνομα Γ ενοκτονία.
Χάρης Καστανίδης
Επιλεγμένα κομμάτια από την εισήγηση στο Δ' Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού το 1977 (13 -16 Ιούνη 1997 Θεσσαλονίκη)
Ισχυρίζομαι, λοιπόν, ότι συγκριτικά από τα ιστορικά δεδομένα που έχουμε και σε αυτά θα αναφερθώ, άλλες χώρες και άλλοι λαοί, που μπορεί στη μακρά ιστορία του κόσμου να υπήρξαν θύτες, αυτές οι χώρες, κατ’ αντιδιαστολή προς το ότι έχει κάνει η Τουρκία με πράξεις τους, πολύ συγκεκριμένες πράξεις τους, που άλλοτε περιεβλήθησαν τον κρατικό τύπο και άλλοτε ήταν δηλώσεις πρωταγωνιστών, κατάφεραν να μεταβάλουν το σε βάρος τους κλίμα, τη σε βάρος τους αρνητική καταγραφή της ιστορίας και βοήθησαν στην επανένταξή τους στο διεθνές περιβάλλον με τρόπο εποικοδομητικό, διευκολύνοντας έτσι και την ανάπτυξη ομαλών σχέσεων και την εμπέδωση της ειρήνης.
Δεν είναι εύκολο να το πράξει αυτό η Τουρκία, ελπίζω όμως ότι θα το πράξει. Και θα είναι μια πράξη λυτρωτική, όχι μόνο για την ίδια την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας, αλλά και πολλαπλώς ωφέλιμη για την ανάπτυξη της ειρήνης στην περιοχή. Αλλά αυτό θα το πω στο τέλος.
Επιτρέψτε μου να επιλέξω δύο παραδείγματα από την ιστορία και μάλιστα όχι την απώτερη, αλλά τη σύγχρονη και στις μέρες μας, για να αποδείξω τον αρχικό μου ισχυρισμό. Θα πάρω την περίπτωση ενός θύτη, που εγκλημάτισε σε βάρος της ανθρωπότητας και την περίπτωση ενός θύματος, που υπέστη τη βάσανο και την κακότητα.
Πριν καταλήξω, δηλαδή, σε μας, θα επιλέξω τους Γερμανούς και τους Αρμένιους. Ας δούμε, λοιπόν, είτε με τον τύπο της κρατικής πράξης είτε και με την προσωπική στάση. Η Γερμανία, παρά το γεγονός ότι υπήρξε θύτης, συνέβαλε στην ομαλή επανένταξη, πρώτα-πρώτα της ίδιας στο διεθνές περιβάλλον και στις διεθνείς σχέσεις και ταυτόχρονα βοήθησε τα μέγιστα στην εμπέδωση κλίματος εμπιστοσύνης με ένα σύνολο χωρών και λαών. Και αυτό μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα. Αν και πάντοτε, σε διάφορες στροφές της δημόσιας ζωής και της διεθνούς ζωής και εξαιτίας ορισμένων αναγνωσμάτων ή αποπειρών ερμηνείας, μπορεί κανείς να ανακαλύψει, , επίσης, ακόμη και σήμερα ευθύνες για παραλείψεις, εννοώ της συγκεκριμένης χώρας.
Η Γερμανία ηττήθηκε. Από το 1953, ουσιαστικά, μέχρι σήμερα, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, μερικώς πάντως, αλλά πάντως το κάνει, η Γερμανία επανορθώνει, ακόμη και στις μέρες μας.
Δεν ενδιαφέρει να αναφερθώ στην επανόρθωση και στις αποζημιώσεις, που ήταν προϊόν περίπου εξαναγκασμού, δηλαδή της ισχυρής βούλησης των Συμμάχων, που επέβαλαν σε συγκεκριμένη περίοδο στη Γερμανία να επανορθώσει.
Από το 1954 μέχρι το 1964 η Γερμανία υπογράφει συνολικά 11 συμφωνίες με ευρωπαϊκές χώρες και με το Ισραήλ, καταβάλλοντας το γερμανικό κράτος, ως επανορθώσεις, συνολικά περίπου 876.000.000 μάρκα εκείνη την εποχή.
Δεν αναφέρομαι στην περίοδο αυτή, την ταραγμένη για τη Γερμανία. Είναι η δεκαετία που ακολουθεί πολύ κοντά στον πόλεμο και συνεπώς η βούληση των νικητριών Δυνάμεων μπορεί να επιβάλει στο ηττημένο γερμανικό κράτος αυτό που τελικά έπραξε με τις 11 συμφωνίες.
Εάν κάτι πρέπει να κάνουμε και αποδεικνύεται ως καθήκον μας, είναι το οφειλόμενο χρέος να πετύχουμε ότι άλλοι έπραξαν, που έχουν στο πάνθεόν τους το όνομα Γ ενοκτονία.
Χάρης Καστανίδης
Επιλεγμένα κομμάτια από την εισήγηση στο Δ' Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού το 1977 (13 -16 Ιούνη 1997 Θεσσαλονίκη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου