Χαμόμηλον

- Και ντ’ έπαθες, χαμόμηλον  και στέκεις μαραιμένον;

 Γιάμ’ η ρίζα σ’ εδίψασεν, γιάμ’ ο καρπός σ’ ελλάεν,

 γιάμ’ ασά χαμηλόκλαδα σ’ κανέναν εζαλίεν;

- Νιά η ρίζα μ’ εδίψασεν, νιά ο καρπό μ’ ελλάεν,

 νιά ασά χαμηλόκλαδα μ’ κανέναν εζαλίεν.

Έναν κορίτσ’ κι έναν παιδίν σή ρίζα μ’ εφιλέθαν

κι εποίκαν όρκον κι όμνισμαν, να μη εφτάν’ χωρισίαν, 

ατώρα εχωρίγανε, γιάμ’ έχω ασό κρίμαν;

εζαλίεν = πειράχτηκε, τσακίστηκε.

όμνισμαν = όρκο.

κρίμαν = αμαρτία, ευθύνη.

—Τι έπαθες, κοντομηλιά  και στέκεις μαραμένη;

Μη δίψασε η ρίζα σου, μην έπαθε ο καρπός σου;

Μήπως σου σπάσανε, δεντρί  κανένα απ’ τα κλαδιά σου;

—Η ρίζα μου δεν δίψασε κι ούτε έπαθε ο καρπός μου,

 κανένα δεν μου σπάσανε κλωνάρι οι διαβάτες.

Φιλήθηκαν στη ρίζα μου ο νέος με τη νέα

κι οι δυο τους όρκο πήρανε, ποτέ να μη χωρίσουν,

 μα τώρα χωριστήκανε! Μην έχω απ’ την ευθύνη;...

Η ομορφιά της φύσης προκαλεί πάντα ιδιαίτερη ερωτική συγκίνηση. Μια τέτοια συγκίνηση δοκιμάζουν ο νέος με τη νέα. Το ειδύλλιο πλέκεται κάτω από το δέντρο της κοντομηλιάς. Εκεί δίνουν τον όρκο για παντοτινή ένωση και αγάπη. Το δέντρο είναι μάρτυρας.

Μα, η άλλοτε ανθοστόλιστη κοντομηλιά ξαφνικά μαραίνεται. Ο μαρασμός της συμβολίζει τη θλίψη της φύσης για την αρνητική εξέλιξη του ερωτικού αισθήματος. Χώρισαν ο νέος με τη νέα.

Το άψυχο δέντρο, που προσωποποιεί τον ανθρώπινο πόνο και την πίστη στον αληθινό έρωτα, αισθάνεται τύψη για τον χωρισμό. Φοβάται, μήπως έχει κι αυτό ευθύνη για το γεγονός και μόνο, ότι ήταν μάρτυρας την ώρα της ιερής υπόσχεσης για παντοτινό έρωτα.