Της ζωής η στράτα

Γεννίεσαι, είσαι άγγελος, είσαι Θεού πουλόπον,
 χουλέν φωλέαν το γλυκύν, τη Μάννας η αγκάλα.
Κ’ επεκεί, όνταν πορπατείς και ίνεσαι παιδόπον, 
όλεν ο κόσμον εν’ τ’ εσόν, όλεν η Πλάσ’ γελά σε, 
θα τρέεις θα παίεις θα χαίρεσαι, τον ήλεν, την ημέραν.
 Και  όνταν θα έρ' ται ο Καιρόν, να εγνωρίεις τον Κόσμον,
 θα 'λέπ’ς ’ς ση στράτα σ’ ταραγά, αχάντα και τσιτσάκια.
 Σασιρεμένος μη τερείς, δέβα και μη φοάσαι.
Δέβα. Μανάχον ας έξέρ’ς, αΐκον εν’ο Κόσμον.
Πατείς τα άθα, χαίρεσαι, πετάς με τα πουλία 
και πλάγκαικα  αναμέν’νε σε, φαρμακερά αχάντα, 
πατείς άτα, αχαντάεσαι, πατείς άτα ματούσαι!

Παραδοσιακή ενδυμασία Σαντάς 

Ο δρόμος της ζωής

Γεννιέσαι, είσαι άγγελος, είσαι ένα Θεοπούλι,
 ζεστή φωλίτσα η αγκαλιά, η γλυκιά της Μανούλας.
 Κι ύστερα, σαν θα περπατάς, ολόκληρο παιδάκι, 
δική σου θάναι όλ’ η γη, θα σου γελά η Πλάση, 
τρέχεις, παίζεις και χαίρεσαι τον ήλιο και τη μέρα.
Κι όταν θα έρθει ο Καιρός, τη ζωή να γνωρίσεις,
 σκόρπια θα δεις στο δρόμο σου αγκάθια και λουλούδια.
 Σαστισμένος μη στέκεσαι, προχώρα μη φοβάσαι. 
Προχώρα! Μόνο ξέρε ’το, έτσι είναι ο Κόσμος.
Πατάς λουλούδια χαίρεσαι, πετάς με τα πουλάκια.
Πιο πέρα όμως καρτερούν, φαρμακερά αγκάθια,
 τα πατάς και πληγώνεσαι, τα πατάς και ματώνεις!

Πόπη Τσακμακίδου-Κωτίδου
Φιλόλογος