Όταν, τρεις μέρες αργότερα, η πυρκαγιά καταλάγιασε από μόνη της, 100.000 άνθρωποι άφησαν την προκυμαία για να χωθούν σε κελάρια που θύμιζαν τα ασφυκτικά γεμάτα καταφύγια του Παρισιού την περίοδο των αεροπορικών επιδρομών. Στο μεταξύ, έξω συνεχίζονταν οι εκρήξεις, που έμοιαζαν με μικρούς βομβαρδισμούς, δημιουργώντας σύννεφα καπνού που σαν μπαλόνια ανέβαιναν στον ουρανό πάνω από τα ανατιναγμένα με δυναμίτη κτίρια.
Για μία ακόμα βδομάδα οι υπόλοιποι 200.000 πρόσφυγες συνέχισαν να ζουν, να πεθαίνουν και να γεννούν μωρά πάνω σ’ εκείνη την αξέχαστη προκυμαία. Αφού οι φούρνοι είχαν καεί ή δεν λειτουργούσαν εξαιτίας της έλλειψης νερού, προσπαθούσαν να χορτάσουν την πείνα τους είτε με ωμό κρέας από τα ψοφίμια των ζώων είτε με γαλέτες που οι Αμερικανοί ναύτες έφερναν σε κονσέρβες.
Όλα τα νοσοκομεία είχαν, επίσης, καεί μαζί με τους ενοίκους τους. Επόμενο ήταν, λοιπόν, μέσα σ’ όλο αυτό το πλήθος -το συνωστισμένο τόσο ασφυκτικά, που οποιοσδήποτε έπεφτε κάτω κινδύνευε να ποδοπατηθεί μέχρι θανάτου- να υπάρχουν γυναίκες οι οποίες γεννούσαν νεκρά μωρά, και τα κρατούσαν πάνω στα στεγνά στήθη τους. Άλλωστε, δεν είχαν πού να τα θάψουν. Περίμεναν κάποια νέα έφοδο -με την εμφάνιση, ίσως, ενός κουβά νερού- που θα άνοιγε προσωρινές διόδους γι’ αυτές, επιτρέποντάς τους να εναποθέσουν το «φορτίο» τους στη σπλαχνική αγκαλιά της θάλασσας.
Τώρα πια ο βυθός της σμαραγδένιας θάλασσας ήταν γεμάτος πνιγμένους. Συμμορίες ιερόσυλων ψάρευαν με αγκίστρια δεμένα σε τηλεγραφικό σύρμα τα πτώματα από το νερό, αναζητώντας δαχτυλίδια και αδειάζοντας τις τσέπες τους.
Πώς να το σκάσει κανείς από ένα λιμάνι όπου τα μόνα διαθέσιμα πλεούμενα ήταν τα θωρηκτά των ουδέτερων δυνάμεων; Όταν νύχτωνε, ωστόσο, τα σκάφη αυτά πρόσφεραν τουλάχιστον την προστασία των προβολέων τους. Διότι από κάθε σκοτεινό σημείο της προκυμαίας σηκώνονταν πλήθος κραυγές που ο αέρας τις μετέφερε προς τη θάλασσα, μαρτυρώντας την παρουσία των συμμοριών της νύχτας ανάμεσα στα θύματά τους. Τότε το εκτυφλωτικό φως των προβολέων στρεφόταν προς το σημείο αυτό και αμέσως οι οιμωγές σταματούσαν.
Μόνο μία φορά εμφανίστηκε στο λιμάνι εμπορικό πλοίο, αλλά και απ’ αυτό αποβιβάστηκαν αξιωματικοί με κόκκινα φέσια. Αφού έκοψαν το λαιμό δώδεκα κριαριών, γονάτισαν δίπλα στο αιμάτινο ρυάκι για να ευχαριστήσουν τον Αλλάχ που χάρισε τη νίκη στο έθνος τους.
 |
| Σμύρνη |
Για μία ακόμα βδομάδα οι υπόλοιποι 200.000 πρόσφυγες συνέχισαν να ζουν, να πεθαίνουν και να γεννούν μωρά πάνω σ’ εκείνη την αξέχαστη προκυμαία. Αφού οι φούρνοι είχαν καεί ή δεν λειτουργούσαν εξαιτίας της έλλειψης νερού, προσπαθούσαν να χορτάσουν την πείνα τους είτε με ωμό κρέας από τα ψοφίμια των ζώων είτε με γαλέτες που οι Αμερικανοί ναύτες έφερναν σε κονσέρβες.
Όλα τα νοσοκομεία είχαν, επίσης, καεί μαζί με τους ενοίκους τους. Επόμενο ήταν, λοιπόν, μέσα σ’ όλο αυτό το πλήθος -το συνωστισμένο τόσο ασφυκτικά, που οποιοσδήποτε έπεφτε κάτω κινδύνευε να ποδοπατηθεί μέχρι θανάτου- να υπάρχουν γυναίκες οι οποίες γεννούσαν νεκρά μωρά, και τα κρατούσαν πάνω στα στεγνά στήθη τους. Άλλωστε, δεν είχαν πού να τα θάψουν. Περίμεναν κάποια νέα έφοδο -με την εμφάνιση, ίσως, ενός κουβά νερού- που θα άνοιγε προσωρινές διόδους γι’ αυτές, επιτρέποντάς τους να εναποθέσουν το «φορτίο» τους στη σπλαχνική αγκαλιά της θάλασσας.
Τώρα πια ο βυθός της σμαραγδένιας θάλασσας ήταν γεμάτος πνιγμένους. Συμμορίες ιερόσυλων ψάρευαν με αγκίστρια δεμένα σε τηλεγραφικό σύρμα τα πτώματα από το νερό, αναζητώντας δαχτυλίδια και αδειάζοντας τις τσέπες τους.
Πώς να το σκάσει κανείς από ένα λιμάνι όπου τα μόνα διαθέσιμα πλεούμενα ήταν τα θωρηκτά των ουδέτερων δυνάμεων; Όταν νύχτωνε, ωστόσο, τα σκάφη αυτά πρόσφεραν τουλάχιστον την προστασία των προβολέων τους. Διότι από κάθε σκοτεινό σημείο της προκυμαίας σηκώνονταν πλήθος κραυγές που ο αέρας τις μετέφερε προς τη θάλασσα, μαρτυρώντας την παρουσία των συμμοριών της νύχτας ανάμεσα στα θύματά τους. Τότε το εκτυφλωτικό φως των προβολέων στρεφόταν προς το σημείο αυτό και αμέσως οι οιμωγές σταματούσαν.
 |
| Σμύρνη |
Μόνο μία φορά εμφανίστηκε στο λιμάνι εμπορικό πλοίο, αλλά και απ’ αυτό αποβιβάστηκαν αξιωματικοί με κόκκινα φέσια. Αφού έκοψαν το λαιμό δώδεκα κριαριών, γονάτισαν δίπλα στο αιμάτινο ρυάκι για να ευχαριστήσουν τον Αλλάχ που χάρισε τη νίκη στο έθνος τους.
National Geographic magazine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου