Συλλογή ποιημάτων Γιώργου Πατσιάκου

Λίγα χρόνια ύστερα από τη δημοσίευση της Συλλογής του Φ. Χειμωνίδη, δημοσιεύει περισσότερα και εκτενέστερα ποιήματα ο Πατσιάκον ο Γιωρίκας. Η συλλογή του Πατσιάκου είναι η σπουδαιότερη απ’ όλες, το περιεχόμενο αυτής ποικίλο: ερωτικά, σατιρικά, της ξενιτιάς κ.λ.π.

 Παραθέτω μερικά ποιήματα του:

Απεγάνευτος

Μάνα ’κι παίρω ποπάν, πάντα δεβάζ σήν οτάν.

Μάνα ’κι παίρω ποκάλ, όβεν θέλτς εμέν αγκάλ.

Μάνα ’κι παίρω σαράφ, απάν άτ ξαϊ ’κ εχχ  ινσάφ,

τοπλαέυ τα λίρας όλια και κλώσσκεται ατός πόλια.

’Κι παίρω μεϊχανετζζήν ρακίν απάν ατ να ξξύν.

’Κι παίρω ’γω απατζζήν αγαπά την καλατσσήν.

’Κι παίρω κουντουρατζζήν δεν ’κ ευτάει χωρίς ελτσσήν.

’Κι παίρω και καβετζζήν, σα σαχτάρια ’τ ημψόν ξξύν.

Μάνα ’κι παίρω ταχτζζήν, σα μέσα 'τ φυλάττ αρσσίν.

Μάνα ’κι παίρω τιλκιάρ, κρούει τ’ αξινάρ με τ’ εφκιάρ.

Κι παίρω ’γώ τιαμιρτζζήν, έχχ ατός σίδερον ψψήν.

Μάνα φουρουντζζήν ’κι παίρω, πάντα ξύλα ’γω να φέρω.

Μάν’ αραπατζζήν ’κι παίρω, πάει πότε θάρται ’κι ξέρω.

’Κι θέλω να παίρω τσσιοπάνον, βραγμένος νάρται το βράδον

’Κι παίρ’ αλισβεριττζήν, άλλο να μ’ εβγαίν η ψψή 'μ.

Τον ουστάπασσην ’κι παίρω, μαστόρτς να κλαινίζ ’κι θέλω.

Ογ’ αγαπώ τον λυριτζζήν, το ζουρνατζζήν τον Γιάννεν,

και ας  ολτς πιλέεν αγαπώ, ατόν τον τραβωδιάνον

Γυναίκα χωρίς ανατροφήν

Ντο εν αβούτο ντο σύρω τα μαύρα τα ημέρας,

πάντα άντρας, ιμ θα ερται φορτωμένος τα λέρας.

Πάντα ογώ πλύν’ άτον θα τερώ κι αφήν’ άτον.

Την πελιάν ατ ποίος συρ εποίκεν εμέν γιασίρ.

Αραεύω, κουζ' άτον κάθαν βραδήν λούζ άτον.

Τον πουρνόν αχπάσσκεται τσ’ εξέρ’ που πάει λάσσκεται.

Πουρνά ’κι θα φάζ’ άτον θα πάγω ωριάζ, άτον.

Θα τερώ άτον που πάει και ντο δουλείαν ευτάει.

Επήγα και είδ’ άτον σα καρβόνια πες έτον,

σ’ οσπίτ έρται αλήγορα;  ορωτούνε με η χώρα.

Παιδία, το χαλκόν φέρτε ο πατέρας ουν έχχ κ’ έρται.

Βάλλνε κι ογώ λουζ' άτον η ράχχια 'τ έτον ανοιχτόν,

Με το νερόν έκαψα ’τον να μη έτον και χασσευτόν.

Ξηραντέρ

Ο Κωσταντίνον

Έχνε με, ρίζα μ έχνε με, έχνε  με άμον χτήνον,

κάνεις ’κι ξέρ ντο έπαθα και με τον Κωσταντίνον.

’Μώ σε, νέπαι, Κωσταντίνε η μάνα 'σ εσέν ντ’ εποίννεν

αμώ την στραβήν εκείνεν εσέν γυναίκαν π’ εδίννεν.

Έβλαψαν εμέν την μάρσαν να στραβούσαν και να ’χάσαν.

Εσέβαν σ’ εμόν το κρίμαν ’κ εγροικάς να τρως και τρίμαν.

Μίαν ’κι  αχπαράεσαι σ’ αρθώψ' να ταράεσαι.

Δεν ’κι ξερτς ας σην χαράν, ’κι εγνωρίεις και την παράν

σο γορόσσ δις το πεντάρ ’κι έεις αποθεδέν χαπάρ.

Αμώ σε κι ας σον ιαρί'φς την κοιλία 'σ πάντα τρίφς.

Έρχουνταν ελέπνε σε κ’ εσύ ξάϊ ’κ εντρέπεσαι.

Απάθανον και γλύτωσον μη γίνεσαι γιασίρι,

κ’ εγώ παίρω άντραν άλλον έχ’ άτονε χαζίρι.

Καθαρίζ'νε τα σκεύα

Ο Θόδωρον

Το γιοσμαλούχς που θα τερεί θαρρεί εσύ κάτ' είσαι,

το πόϊ  'σ και τη θωρέα 'σ και ντ’ άναλος πα είσαι.

 ’Μώσε νέπρε Θόδωρε  ολ' εσέν λέγν’ άπορε.

 Πατείς τρως την γαβουρμάν και ταράεσαι σ' ορμάν.

 Πας και ’κ ευτάς ευλοΐαν εέντζ γέλος, μασχαρίαν.

 Νιάφιλιαν άλλο ντο πας ξύλα ας σου ’κι θα ’φτας.

 Κείσαι την ημέραν όλεν σ’ εινός καφουλί τον κόλον.

 Τρως και την μαντζούραν στύπον τεσσιαεύκεσαι σον ύπνον. 

Μώσε εύρα την πελιά 'μ λέγ’ άτο την πεθερά 'μ.

 Τερέστεν καπ στείλτε άτον ’κ επορώ να σύρ’ άτον.

 Έδεσα ’τον σο ζώσσκοινον κ’ επεκαικά ελύεν.

 Γειτόνοι 'μ ποδεδίζω σας εθαρρείς εζαλίεν.