Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

Ο καθηγητής του Πάντειου πανεπιστημίου Νεοκλής Σαρρής τόνισε ότι η μοίρα του ελληνισμού δεν κρίθηκε ούτε στις σκιές της Ιωνίας ούτε πουθενά αλλού. Η μοίρα του ελληνισμού κρίθηκε στον Πόντο.

Ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου 1919 και έρ­χεται απεσταλμένος του ίδιου του σουλτάνου. Ο ίδιος ο σουλτάνος, του οποίου είχε υπάρξει και υπασπιστής, του αναθέτει ένα συγκεκριμένο καθήκον, μια αποστολή και η αποστολή αυτή ενισχύεται από τις βρετανικές υπηρεσίες.
Από τα βρετανικά αρχεία γίνεται γνωστό ότι οι Βρετανοί, πολύ πριν από τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, πολύ πριν από το 1919, είχαν έρθει σε συνεννόηση με τον Κεμάλ και τον ενίσχυαν, ενώ, υποτίθεται ότι το Φόρεϊν Όφις υποστήριζε την Ελλάδα.
Ο Μουσταφά Κεμάλ πηγαίνει στη Σαμψούντα με μια συγκεκριμένη αποστολή: να καταστείλει το κίνημα ανεξαρτησίας του Πόντου. Το σχέδιο ήθελε να προλάβει μία εξέλιξη, που θα δημιουργούσε, πέρα από τη λεγάμενη ομοσπονδία του Καυκάσου - Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν μέχρι την Αρμενία - μια άλλη ομοσπονδία. Γιαυτό είχε τεθεί το θέμα της ομοσπονδία Αρμενίας και Πόντου. Τότε υπήρχε μεγάλη αντιμαχία για την Τραπεζούντα μεταξύ Ποντίων και Αρμενίων, που κράτησε αιώνες.
Ήθελαν οι δυτικοί ένα ενδιάμεσο κράτος, μια περιοχή κάτω από τον βρετανικό ή τον δυτικό έλεγχο, μπροστά στις προελαύνουσες δυνάμεις του κόκκινου στρατού. Η γραμμή έπεσε πιο πέρα από τον Καύκασο, επειδή ήταν δύσκολο να συγκροτηθεί ένα κράτος Ποντίων και Αρμενίων - το κουρδικό είναι μια άλλη περίπτωση.
Έτσι εφάρμοσαν την πολιτική, που χαράχθηκε το 1906, πεντακόσια μέτρα μακριά από εδώ που βρισκόμαστε, από τον κουρδικής καταγωγής δάσκαλο του λυκείου Θεσσαλονίκης Ζία Γιογκάρι, τον πατέρα του τουρκικού εθνικισμού ή ορθότερα, τον εφευρέτη του τουρανισμού και πρώτο, μέγιστο κοινωνιολόγο της Τουρκίας. Πρόκειται για μια περίεργη συγκυρία της ιστορίας.
Το ότι το κυρίαρχο θέμα ήταν ο Πόντος αποδεικνύεται και από τα πρακτικά των μυστικών συνεδριάσεων της μεγάλης τουρκικής εθνοσυνέλευσης, που συνήλθε στην Άγκυρα στις 23 Απριλίου του 1920. Στους πέντε ογκώδεις τόμους των πρακτικών διαπιστώνει κανείς ότι περισσότερες αριθμητικά συνεδριάσεις έχουν γίνει από το 1920 μέχρι το 1934 για το ποντιακό από ότι για τον ελληνοτουρκικό πόλεμο στη Μ. Ασία και για την κύρωση της Συνθήκης της Λωζάνης.
 Είναι μια αλήθεια, η οποία κρύβεται από τον ελληνικό λαό και η επίσημη ιστοριογραφία την αποκρύπτει και τη διαστρέφει, πάντοτε όμως με καλή πρόθεση.
Η δομή εξουσίας στην Τουρκία παραμένει η ίδια. Είτε πανισλαμισμός είναι είτε παντουρκισμός είναι είτε εξευρωπαϊσμός είναι, οι τρεις εναλλακτικές λύσεις δεν είναι εναλλακτικές καν. Είναι όχημα δια του οποίου προωθούνται οι ίδιες δομές εξουσίας, η ίδια στοχοθεσία, η ίδια λογική, η οποία υποτάσσει την κοινωνία στις υπέρτερες κρατικές δυνάμεις.

Νεοκλής Σαρρής


Από την εισήγηση του στο Γ' Παγκόσμιο Συνέδριο Ποντιακού Ελληνισμού
Θεσσαλονίκη  Μάης 1992