« Το τσιλιδόπον όθεν ρούζ’, κατακαίει», έλεγαν οι παλαιοί εμουν, ατό και πολλά άλλα σοφίας έλεγαν.
Κάποια ας’ ατά εποίναν ατα τραγωδίας, άλλα χαρεμένα και άλλα στενόχωρα, πικρά άμον το φαρμάκ’.
Νασάν εκείνον που αποθάν’ ’ς σον τόπον ντ’ εγεννέθεν,
που ’κι εφέκεν τα χώματα τ’ και που ’κι εξενιτεύτεν.
Ας σην ξενιτείαν έ’εις ομούτα πως κάποτε θα κλώσκεται οπίσ’ ’ς σην πατρίδα σ’, ’ς σο χωρίο σ’, ’ς σ’ ανθρώπ’ς τ’ εσόν, όποτε και όνταν αποφασίεις
Το τσατίν έν’ όντες ξεσπιτούσαι ας σην φωλέα σ’ και διώκνεσαι, δίχως λόγον και δίχως αιτίαν ’ς σην χαμονήν.
Αφήντς οπίσ’ την πατρίδα σ’, το χωρίο σ’ την εγκλεσία σ’, το σχολείο σ’, τ’ οσπιτόπο σ’, το βιός, τα ταφεία, όθεν έθαψες τ’ ανθρώπ’ς τ’ εσόν και λέγ’νε σε έμπρ’ ο θάνατον κι οπίσ’ η χαμονή...
Ατό την στράταν έδεικ’σαν οι Τουρκάντ σ'εμετέρτς, ’ς σ’ ατοίντς π’ εσώθανε ας σο μαχαίρ’ν άτουν.
Κανείς απ’ ατουνούς τοι τρανούς ’κι ερώτεσεν ποίον έν’ το πρέπον και ντο θέλομε κι εμείς. Επέραν αποφάσεις για τ’ εμάς, δίχως εμάς οι τρανοί και οι σοφοί, εθαρρώ... από πολλά εγάπ’.
Αγαπούν ατόσον πολλά τ’ ανθρώπς, πόντες θέλ’νε κρεμάν’νε, σκοτών’νε, ριμάζ’νε μας, πάντα από πολλά εγάπ’!... Και από πολλά ανθρωπίαν!...
Εξεσπίτωσαν όλον έναν έθνος, έδιωξαν εμας άμον τσαρακαλεμένα θερία και άμον τα ζα εφόρτωσαν εμας σα παπόρα για τ’ άγνωστον. Ατό πα εθαρρώ από πολλά εγάπ’.. Και εξεφόρτωσαν εμας, άλλ’τς αδά και άλλ’τς ακεί, αρρώστους, πεινασμέντς και περισάντς. Εμείς έρθαμε ’ς σην Ελλάδαν, ’ς σην πατρίδαν, ’ς σην μάναν εμουν. Αλλά ατέ ’κ’ έτον μάνα, έτον παραμάνα. Έσαν πολλά τα κακά...
Ερίζωσαμ’ αδά, άμαν τα γεράδες τη ψή σ’ επέμ’ναν γεράδες και ’κι λέγ’νε να λαρούνταν. Λέμε, γελούμ’, τραγωδούμ’, χορεύομε τ’ έμορ φα τα χορόντας εμουν, κρατούμ’ τα συνήθειας εμουν, την γλώσσαν εμουν, τ’ ομούτα ’μουν ’κι κόφτομεν. Δουλεύομεν και γουρεύομεν έναν νέον πατρίδαν, έναν νέον ζωήν.
Το τσατίν έν’ όντες αγγεύομε τη πατρίδας τ’ όνεμαν, τ’ ομάτα ’μουν γομούνταν δάκρα. Πονεί και κλαίει η ψή εμουν, τρώει μας η αροθυμία, φουρκίζ’ μας το παράπονον. Γιάτι, γιάτι, Θεέ μ’; γιάτι ερωτάς με, τσοάπ ’κι θα παίρτς. Ο καθαείνας ας εμάς κρύφτ’ ’ς σην ψήν ατ’ έναν τρανόν μυστικόν, έναν αγιάτρευτον γεράν.
Πόντος για τ’ εμάς έν’ έναν όραμαν γλυκύν, φυτεμένον ’ς σην ψυμ' εμουν βαθέα και απ’ εκεί απέσ ’κι αχπάεται καμίαν. Ζεις μετ’ ατο και μετ’ ατό το όραμαν αποθάντς.
Νικος Ταχταλίδης
Ηθοποιός -Σκηνοθέτης του Ποντιακού θεάτρου
Κάποια ας’ ατά εποίναν ατα τραγωδίας, άλλα χαρεμένα και άλλα στενόχωρα, πικρά άμον το φαρμάκ’.
Νασάν εκείνον που αποθάν’ ’ς σον τόπον ντ’ εγεννέθεν,
που ’κι εφέκεν τα χώματα τ’ και που ’κι εξενιτεύτεν.
Ας σην ξενιτείαν έ’εις ομούτα πως κάποτε θα κλώσκεται οπίσ’ ’ς σην πατρίδα σ’, ’ς σο χωρίο σ’, ’ς σ’ ανθρώπ’ς τ’ εσόν, όποτε και όνταν αποφασίεις
Το τσατίν έν’ όντες ξεσπιτούσαι ας σην φωλέα σ’ και διώκνεσαι, δίχως λόγον και δίχως αιτίαν ’ς σην χαμονήν.
Αφήντς οπίσ’ την πατρίδα σ’, το χωρίο σ’ την εγκλεσία σ’, το σχολείο σ’, τ’ οσπιτόπο σ’, το βιός, τα ταφεία, όθεν έθαψες τ’ ανθρώπ’ς τ’ εσόν και λέγ’νε σε έμπρ’ ο θάνατον κι οπίσ’ η χαμονή...
Ατό την στράταν έδεικ’σαν οι Τουρκάντ σ'εμετέρτς, ’ς σ’ ατοίντς π’ εσώθανε ας σο μαχαίρ’ν άτουν.
 |
| Σανταίοι πρώτης γενιάς |
Αγαπούν ατόσον πολλά τ’ ανθρώπς, πόντες θέλ’νε κρεμάν’νε, σκοτών’νε, ριμάζ’νε μας, πάντα από πολλά εγάπ’!... Και από πολλά ανθρωπίαν!...
Εξεσπίτωσαν όλον έναν έθνος, έδιωξαν εμας άμον τσαρακαλεμένα θερία και άμον τα ζα εφόρτωσαν εμας σα παπόρα για τ’ άγνωστον. Ατό πα εθαρρώ από πολλά εγάπ’.. Και εξεφόρτωσαν εμας, άλλ’τς αδά και άλλ’τς ακεί, αρρώστους, πεινασμέντς και περισάντς. Εμείς έρθαμε ’ς σην Ελλάδαν, ’ς σην πατρίδαν, ’ς σην μάναν εμουν. Αλλά ατέ ’κ’ έτον μάνα, έτον παραμάνα. Έσαν πολλά τα κακά...
Ερίζωσαμ’ αδά, άμαν τα γεράδες τη ψή σ’ επέμ’ναν γεράδες και ’κι λέγ’νε να λαρούνταν. Λέμε, γελούμ’, τραγωδούμ’, χορεύομε τ’ έμορ φα τα χορόντας εμουν, κρατούμ’ τα συνήθειας εμουν, την γλώσσαν εμουν, τ’ ομούτα ’μουν ’κι κόφτομεν. Δουλεύομεν και γουρεύομεν έναν νέον πατρίδαν, έναν νέον ζωήν.
Το τσατίν έν’ όντες αγγεύομε τη πατρίδας τ’ όνεμαν, τ’ ομάτα ’μουν γομούνταν δάκρα. Πονεί και κλαίει η ψή εμουν, τρώει μας η αροθυμία, φουρκίζ’ μας το παράπονον. Γιάτι, γιάτι, Θεέ μ’; γιάτι ερωτάς με, τσοάπ ’κι θα παίρτς. Ο καθαείνας ας εμάς κρύφτ’ ’ς σην ψήν ατ’ έναν τρανόν μυστικόν, έναν αγιάτρευτον γεράν.
Πόντος για τ’ εμάς έν’ έναν όραμαν γλυκύν, φυτεμένον ’ς σην ψυμ' εμουν βαθέα και απ’ εκεί απέσ ’κι αχπάεται καμίαν. Ζεις μετ’ ατο και μετ’ ατό το όραμαν αποθάντς.
Νικος Ταχταλίδης
Ηθοποιός -Σκηνοθέτης του Ποντιακού θεάτρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου