Ο Τραβωδάνον (Απόσπασμα)

Έρθα, κόρ’, ’ς σο ψαλάφεμαν κ’ εγώ ο τραβωδάνον,
 π’ έχω μουράτα απλέρωτα, τσεχέλ’κα χαβεσλούκια
και το γλυκόν την καλατσήν πάνταν χαράν και γέλος.
Τα χαβεσούκια μ’ ’ίντανε 'ς σην κάρδα μ’ τσιτσεκόπα
 και τα μουράτα μ’ ’ίντανε δεντρόπα φυλλωμένα
και το γλυκόν η καλατσή μ’ γαϊτάν και τραβωδία'
 κι όθεν δαβαίνω τραβωδώ κι όθεν πατώ συρίζω
 και αν στέκω κι αναπαίουμαι χαράν και κέϊφ’ ευτάω'
κι άλλ’ μαϊσσωμένον λέγ’νε με κι άλλ’ ορωματαγμένον
 κι άλλ’ δαιμονέαν, σεβταλήν, τσεχέλ’ κ’ εξωπαρμένον.
 Εγώ τσεχέλτς και σεβταλής κ’ εξωπαρμένος ’κ’ είμαι,
’κ’ εδαιμονιάστα από βραδής, ’μέραν ’κί ορωματάγα,
μάισσα ’μέν εγέννεσεν, και ’μαϊσσογεννοπλάστα,
όπως σην νύχταν και ’ς σο φεγγοφώς μαϊσσάδες εφουκράστα
και ’ς σο μαϊσσοπέγαδον μαϊσσονερόπον έπα.
Εμέν ρομάνα εγέννεσεν ’ς σα υψηλά παρχάρα
κ’ έν’ το τραγώδι μ’ έμορφον, λαλόπον μαεμένον
 κ’ η κάρδα μ’ έν’ χαράς κλαδίν, το ψόπο μ’ χαρεμένον
και η γαϊτά μ’ απ’ ουρανού θεού δοξολοΐαν.

Ηλίας Τσιρκινίδης