Ο ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ ΚΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

Στο υπόμνημά της, που κατέθεσε το 1998 στον ΟΗΕ, μαζί με άλλα αποδεικτικά στοιχεία, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων σημειώνει και τα εξής:
Στις 19 Μαΐου του 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα. Ξεκινά η δεύτερη φάση της γενοκτονίας, με αρχηγό τον αιμοβόρο Λαζό Τοπάλ Οσμάν. Οι τρόποι, οι μέθοδοι και τα μέσα, που χρησιμοποίησαν οι τουρκικές κυβερνήσεις, για να εξοντώσουν τον ποντιακό ελληνισμό, είναι απίστευτα:
 Επιστράτευση και εξόντωση των νέων, τάγματα εργασίας - τάγματα θανάτου, στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, δουλειά 18ωρη και αγγαρείες κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Οι στρατευμένοι και συλληφθέντες ήταν υποχρεωμένοι να σπάζουν πέτρες, να κόβουν ξύλα, να καθαρίζουν χιόνια, να ισοπεδώνουν δρόμους, να πεζοπορούν χιλιάδες χιλιόμετρα, να προωθούν ακόμη και σιδηροδρομικούς συρμούς. Τους έβγαζαν από θερμό λουτρό και τους υποχρέωναν να πεζοπορούν γυμνοί μέσα σε δριμύ χειμωνιάτικο ψύχος. Οι θάνατοι ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Εξορίες, φυλακές, σφαγές, κρεμάλες, πορείες θανάτου, εκτελέσεις εν ψυχρώ. Πυρπολήσεις, λεηλασίες, απελάσεις, βιασμοί, πείνα, ψείρα, κρύο, αρρώστιες, εξισλαμισμοί, παιδομάζωμα, γενιτσαρισμός.

Το 1921, όλοι οι πρόκριτοι, έμποροι, γιατροί, καθηγητές και γενικά οι διανοούμενοι των Ελλήνων του Πόντου οδηγήθηκαν στις φυλακές της Aμάσειας, με προκατασκευασμένες δίκες καταδικάσθηκαν και απαγχονίστηκαν στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Η εξόντωση θα ήταν ολοκληρωτική, αν δεν υπήρχαν ελληνικά ανταρτικά σώματα, που προστάτευσαν ένα μέρος του πληθυσμού, περιφέροντάς το από βουνό σε βουνό, επί ημέρες ολόκληρες.

... Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι οι σφαγές των Πο­ντίων δεν ήταν αποτέλεσμα εξάρσεων του εθνικού ή του θρησκευτικού φανατισμού ανε­ξέλεγκτων τουρκικών μαζών (όπως ισχυρίζεται η σύγχρονη τουρκική ηγεσία), αλλά μία συστηματικά προετοιμασμένη και προσχεδιασμένη ποντιακή γενοκτονία, κυρίως από τις νεοτουρκικές, αλλά και τις κεμαλικές αρχές. Την περίο­δο 1914-1923, 350.000 και πλέον Πόντιοι, σε έναν συνολικό πληθυσμό 750.000 κατοίκων, εξοντώθηκαν δια μέσου μιας πολιτικής διώξεων, εκτοπίσεων και σφαγών.

Οι μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμών, στην πλειοψηφία γυναικών και παιδιών, από τα παράλια του Εύξεινου Πόντου στο εσωτερικό της Ανατολίας, το Κουρδιστάν και μέχρι και τη Συρία, καταστρατήγησαν ακόμη και τις πιο αυστηρές διατάξεις δικαίου του πολέμου. Ιδιαίτερα στη δεύτερη φάση της γενοκτονίας, ελ­ληνικός στρατός δεν υπήρχε στον Πόντο και οι περιοχές στις οποίες έγιναν εκτοπίσεις, δεν είχαν στρατιωτική σπουδαιότητα. 

Τα προμελετημένα και προσχεδιασμένα γεγονότα κα­τέληξαν σε μια επιτυχημένη πολιτική γενοκτονίας. Επρόκειτο για τη δεύτερη, μετά την αρμενική, γενοκτονία του αιώνα μας, με τον ίδιο θύτη, αλλά διαφορετικό θύμα. Οι αποδείξεις για τα γεγονότα των θηριωδιών και των σφα­γών είναι πολυάριθμες και συγκλίνουσες.

 Προκύπτουν ακόμη και από τα ίδια τα οθω­μανικά και τουρκικά αρχεία και εκδόσεις-κυβερνητικές αποφάσεις και νομοσχέδια, από τα αρχεία ευρωπαϊκών χωρών, καθώς και των ΗΠΑ, από αναφορές ξένων διπλωμα­τικών υπαλλήλων και προξένων, ιεραποστόλων και φιλανθρωπι­κών οργανώσεων. Τα κύρια, όμως, στοιχεία της εκτέλεσης του εγκλήματος προκύπτουν από την ίδια την ιστορία των ποντιακών οικογενειών, με τα δικά της θύματα η κάθε μία και τις μαρτυρίες των επιζησάντων των σφαγών.

...Στην περίπτωση της ποντιακής γενοκτονίας έχουμε δολο­φονία μελών της συγκεκριμένης εθνικής ομάδας, σοβαρή προ­σβολή της φυσικής και πνευματικής της ακεραιότητας, υποβολή της σε συνθήκες διαβίωσης που συνεπάγονταν τη μερική ή ολική φυσική της καταστροφή. Έχουμε βίαιη μεταφορά παιδιών σε άλλη εθνική ομάδα. Όλες, δηλαδή, οι πράξεις που, σύμφωνα με τις διατάξεις της σύμβασης για την πρόληψη και την καταστολή του εγκλήματος της γενοκτονίας, που υιοθέτησε η γενική συνέ­λευση των Ηνωμένων Εθνών στις 9-12-1948, στοιχειοθετούν αυτό το μεγάλο έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα, το έγκλημα της γενοκτονίας. 

Οι αρχές για τα δικαιώματα του ανθρώπου, τις ατομικές, πολιτικές και θρησκευτικές ελευθερίες, τη δημοκρατία και τις αρχές της ισότιμης δικαιοσύνης περιφρονήθηκαν και καταπατήθηκαν με τον πιο βάναυσο και βάρβαρο τρόπο. Τα κείμενα για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, από την αρχαιότη­τα μέχρι σήμερα, αγνοήθηκαν από τους νεότουρκους (ιτιχάτ βε τερακί) και τους τουρκιστές-τουρανιστές.... 

Περίπου 350.000 Έλληνες του Πόντου βρήκαν φρικτό θάνατο. Ένα πέπλο σιωπής κάλυψε την περίοδο αυτή της ιστο­ρίας του ποντιακού ελληνισμού. Παραγνω­ρίστηκε από κάθε πλευρά η θεμελιώδης αρχή που απορρέει από το φυσικό δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο «Για τα εγκλήματα της γενοκτονίας δεν υπάρχει παραγραφή» (Καρλ Γιάσπερς).

Το 1994, η βουλή των Ελλήνων ψήφισε νόμο, με τον οποίο η 19η Μαΐου αναγνωρίζεται ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων, δεν αναγνώρισε, όμως, την ίδια τη γενοκτονία. Το 2001 μετέτρεψε η ίδια η βουλή την εκ­δήλωση μνήμης για τη γενοκτονία σε εκδήλωση μνήμης για τα θύματα  της μικρασιατικής καταστροφής