Ο ΓΛΑΔΣΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΘΗΡΙΩΔΙΕΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ

Στον κατάλογο των σφαγών που προηγήθηκαν απ' τα τεράστια εγκλήματα που παρακολούθησα εγώ προσωπι­κώς περιέχεται η θανάτωση 14.700 Βουλγάρων στα 1876. Η σφαγή αυτή ενός συγκριτικώς μικρού από την Τουρ­κική άποψη — αριθμού Βουλγάρων πριν από 50 περίπου χρόνια, προκάλεσε μια περίφημη, κραυγή αγανακτήσεως εκ μέρους του Γλάδστωνος. 

Επειδή η διήγηση μου εξελίσσεται και φτάνει μέχρι των σκοτεινών ημερών των ετών 1915-1922, κατά την διάρκεια των οποίων ολόκληρα έθνη είχαν εξοντωθεί με το τσεκούρι, το ρόπαλο και το μα­χαίρι και στο τέλος οι Τούρκοι βρήκαν την ευκαιρία να ικανοποιήσουν ολότελα τα σατανικά τους πάθη, θα γίνει φανερό ότι καμιά διαμαρτυρία με παρόμοια αποτελέσματα δεν βγήκε απ' τα χείλη οποιουδήποτε Ευρωπαίου ή Αμερικάνου πολιτικού ανδρός.

Και το παράδοξο είναι ότι εξ αιτίας της προπαγάνδας που διενήργησαν εκείνοι που ήθελαν να επιτύχουν απ' τους Τούρκους ορισμένες παραχωρήσεις, δημιουργήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες μια αντιχριστιανική και φιλότουρκη προπαγάνδα.

Στο βιβλίο του «Μια σύντομη ιστορία της Εγγύς Ανατολής» ο καθηγητής  William   Stearns Davis του Πανεπι­στημίου της Minnesota, σχετικά με τις θηριωδίες εις βάρος των Βουλγάρων του 1876 λέγει:

Benjamin Disraeli

«Αυτό που επακολούθησε φαίνεται μια σφαγή μικράς κλίμακας όταν συγκριθεί με τις σφαγές των Αρμενίων του 1915-16, ήταν όμως αρκετό ώστε να παραλύσει τη δύναμη του Disraeli σχετικά με την προστασία των Τούρ­κων. Συνολικά φαίνεται πώς εσφάγησαν περίπου δώδεκα χιλιάδες Χριστιανοί. Στην ευημερούσα πόλη του Batal φαίνεται πώς σκοτώθηκαν απ' τις επτά χιλιάδες των κατοίκων οι πέντε χιλιάδες.

Οι σφαγείς δεν φείσθηκαν βέβαια ούτε ηλικία, ούτε φύλο σημειώθηκαν μάλιστα και βιασμοί και αλλαξοπιστίες εκτός από τις άλλες σατανικές πρά­ξεις. Και πρέπει να χαρακτηρίσει κανείς σαν θλιβερή την τότε φάση της Βρετανικής πολιτικής κατά την οποία ο Disraeli και οι σύντροφοι του στο συντηρητικό κόμμα των Tories κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για να μειώσουν τη σημασία των εκθέσεων σχετικά με τις θηριωδίες αυτές, οι οποίες δεν έγιναν γνωστές στον κόσμο απ' τις επίσημες προξενικές εκθέσεις, αλλά από ιδιώτες Άγγλους δημοσιογράφους».

Τα παραπάνω είναι ενδιαφέροντα γιατί παρου­σιάζουν μια αρκετά γνωστή μέθοδο συμπεριφοράς κυβερνήσεων σε παρόμοιες περιπτώσεις. Οι Tories δεν φαίνεται να είναι το μοναδικό προϊόν της Βρετανικής πολιτικής.

Σε ένα τελευταίο ταξίδι μου στην Ευρώπη μίλησα με έναν κύριο πού ήταν στη διπλωματική υπηρεσία μιας Μεγάλης Δυνάμεως και ήταν μαζί μου στη Σμύρνη τον καιρό πού κάηκε η πόλη απ' τον Τουρκικό στρατό. Ο κύ­ριος αυτός συμφωνούσε απόλυτα μαζί μου για όλες τις λεπτομέρειες τις σχετικές με το ζήτημα αυτό, και με βεβαί­ωσε ότι το Υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του τον είχε προειδοποιήσει να σιωπήσει σχετικά με τα πραγματικά γεγονότα της Σμύρνης, αλλ' ότι αυτός είχε γράψει ένα πλήρες υπόμνημα για τα γεγονότα, το όποιο και σκόπευε να δημοσιεύσει.

Είναι πολύ σπουδαίο το ότι οι Τούρκοι στα 1876 παρακινούνται απ' τους Εβραίους, ενώ σήμερα Εβραίοι σαν τον Henry Margenthau, τον Max Nordau και  τον Rabbi   Wise   διακρίνονται ανάμεσα στην ομάδα των ανδρών που υψώνουν τη φωνή τους για την υποστήριξη των Χριστιανών που καταπιέζονται. Στην επιρροή των ανδρών αυτών και στις ψήφους γερουσιαστών, σαν τον King Of Utah και τον Swanson από την Βιργινία, οφείλεται το ότι η επι­κύρωση της Συνθήκης της Λωζάννης αναβλήθηκε ωσότου στεγνώσει κάπως το αίμα απ' τις λόγχες και τα τσεκού­ρια των Τούρκων.

Μιλώντας για τον Disraeli ο Γλάδστων έγραφε στον Δούκα του Argyle: «Δεν είναι τόσο φιλότουρκος όσο νό­μιζα. Εκείνο που μισεί είναι η ελευθερία και ανασυγκρότηση των Χριστιανών».

Οι σφαγές της Βουλγαρίας έγιναν γνωστές από έναν Αμερικανό προξενικό υπάλληλο και καταγγέλθηκαν από τον Gladstone με ένα περίφημο φυλλάδιο. Είχαν σαν αποτέλεσμα την κήρυξη του πολέμου απ' τη Ρωσία, τη συν­θήκη του  Αγίου Στεφάνου και την έναρξη της ελευθερώσεως της Βουλγαρίας.

Σε ένα λόγο του στο Blackheath στα 1876 ο Gladstone είπε: «Θα διατηρήσετε την ονομαστική κυριαρχία σας και δεν θα γίνει εισβολή στην αυτοκρατορία σας, αλλά ποτέ ποιά όσο περνούν τα χρόνια και όσο θα εξαρτάται από τη δύναμη μας, ποτέ ποιά δεν θα σηκώσετε χέρι για βιαιότητες, ποτέ ποιά δεν θ' ανοίξουν για σας οι πύλες της ακολασίας».

Στο περίφημο φυλλάδιο του  «Bulgarian   Horrors   and the Question of the East» («Οι φρικαλεότητες στη Βουλ­γαρία και το Ανατολικό ζήτημα») διαβάζαμε τα εξής που είναι χίλιες φορές πιο αληθινά σήμερα απ' όσο ήταν τότε που γράφηκαν:

"Ας απομακρύνουν τώρα οι Τούρκοι τις ασχήμιες τους με τον μόνο δυνατό τρόπο, δηλ. με το να φύγουν οι ί­διοι. Οι Ζαπτιέδες τους και οι Μουντίρηδές τους, οι Μπιμπασίδες και οι Γιούζμπασίδες τους, οι Καϊμακάμηδες και οι Πασάδες τους πρέπει να φύγουν, όπως έλπιζα, μια για πάντα με όλες τους τις αποσκευές έξω απ' την επαρχία που κατέστρεψαν και βεβήλωσαν. 

Η απόλυτη αυτή ανακούφιση και η ευλογημένη αυτή απελευθέρωση είναι η μό­νη επανόρθωση που μπορούμε να κάμωμε στους τόσους σωρούς των νεκρών και για τους βιασμούς πού διαπράχτηκαν αδιάκριτα σε βάρος παντρεμένων γυναικών, παρθένων και παιδιών για την περιφρόνηση και τον εξευτε­λισμό του πολιτισμού για την παραβίαση των νόμων του Θεού ή αν προτιμάτε του Αλλάχ, και της αντιλήψεως περί ηθικής όλου του ανθρωπίνου γένους. 

Δεν υπάρχει κανείς εγκληματίας μέσα σε φυλακή της Ευρώπης, δεν υπάρχει κακούργος μέσα στα νησιά της Νοτίου θαλάσσης, που δεν θα ξεσηκωνόταν και δεν θα ξεχείλιζε από αγανάκτηση, όταν άκουγε αυτά που διαπράχτηκαν, που εξακριβώθηκαν πολύ αργά, που θα μείνουν όμως ατιμώρητα και θ' αφή­σουν πίσω τους όλα τα χαμερπή και θηριώδη πάθη που τα προκάλεσαν, και που μπορούν πάλι να ξεπηδήσουν σε μια άλλη δολοφονική συγκομιδή απ' το έδαφος που είναι μουσκεμένο και βγάζει αναθυμιάσεις από αίμα και μέσα σε μια ατμόσφαιρα μολυσμένη από εγκληματικές επαίσχυντες πράξεις κάθε είδους, πού θα μπορούσε να φανταστεί κανείς".

 Ότι τέτοια πράγματα μπόρεσαν να γίνουν κάποτε, αποτελεί έναν τρομερό εξευτελισμό για το τμήμα του ανθρωπίνου γένους που τα διέπραξε· ότι θα μπορούσε να μείνει ανοιχτή η θύρα σε μια έστω και απλώς δυνατή ε­πανάληψη τους, θα σκόρπιζε τη ντροπή αυτή σε όλο τον κόσμο.

William Ewart Gladstone

«Μπορούμε να ερευνήσουμε τα χρονικά του κόσμου, αλλά δεν ξέρω ποια έρευνα θα μπορούσε να μας δώσει ένα τόσο χτυπητό παράδειγμα σατανικής καταχρήσεως των εξουσιών που ο Θεός ίδρυσε για την τιμωρία των αδικοπραγούντων και για την ενθάρρυνση εκείνων που κάμνουν το καλό. Καμιά κυβέρνηση δεν αμάρτησε με τέτοιο τρόπο και καμιά δεν αποδείχτηκε τόση αδιόρθωτη σχετικά με την αμαρτία, ή, πράγμα πού είναι το ίδιο, τόσο ανί­κανη για αναμόρφωση».

Ποτέ δεν θα 'ρθει καιρός πού τα λόγια του Γλάδστωνος, ενός απ' τους σοφότερους Άγγλους Πολιτικούς άν­δρες, θα θεωρηθούν ανάξια σοβαρής προσοχής. Ο ακόλουθος χαρακτηρισμός των Τούρκων απ' τον ίδιο επαληθεύ­θηκε πληρέστερα απ' τα γεγονότα πού συνέβησαν μετά τον θάνατο του, παρ' όσο απ' εκείνα πού έγιναν πρωτύτερα:

«Θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω πολύ σύντομα με αδρότατες γραμμές τι ήταν η Τουρκική φυλή και τι είναι σήμερα. Δεν πρόκειται μόνο για Μωαμεθανισμό, αλλά για Μωαμεθανισμό συνδυασμένο με τον ιδιόρρυθμο χαρα­κτήρα μιας φυλής. Δεν είναι οι πράοι Μωαμεθανοί των Ινδιών, ούτε οι ιπποτικοί Σαλαδίνοι της Συρίας, ούτε οι πολιτισμένοι Μαυριτανοί της Ισπανίας. 

Ήσαν στο σύνολο τους, απ' την πρώτη μαύρη μέρα πού μπήκαν στην Ευ­ρώπη, το μόνο δείγμα της ανθρωπότητας πού έδειξε τη μεγαλύτερη έλλειψη ανθρωπισμού. Οπουδήποτε και αν πήγαν, μια πλατειά κηλίδα αίματος έδειχνε τα ίχνη της διαβάσεως τους και σ' όλη την έκταση της κυριαρχίας τους ο πολιτισμός εξαφανιζόταν. Παντού αντιπροσώπευαν μια διακυβέρνηση βίας σε αντίθεση με την διακυβέρνηση δικαίου. Μια διακυβέρνηση βίας όμως δεν ημπορεί να διατηρηθεί χωρίς την βοήθεια ενός τμήματος διανοουμένων. 

Γι' αυτόν τον λόγο αναπτύχθηκε, πράγμα σπάνιο στην ιστορία του κόσμου, ένα είδος ανεκτικότητας στη μέση της σκληρότητας, της τυραννίας και της αρπακτικότητας. Πολλοί Χριστιανοί αφέθηκαν περιφρονητικά να ζήσουν ή­συχοι και μια ομάδα Ελλήνων προσελκύσθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, γεγονός πού συνετέλεσε με τον καιρό στην αναπλήρωση των ελλείψεων του Τούρκικου Ισλαμισμού σχετικά με το στοιχείο της διανοητικότητας».

Στα λόγια αυτά του Γλάδστωνος ημπορεί να προσθέσει κανείς τον χαρακτηρισμό που έδωσε για τους Τούρ­κους ο περίφημος καρδινάλιος Newman:

«Η βάρβαρη εξουσία, που επί αιώνες είχε εγκαθιδρυθεί μέσα στην καρδιά του Παλαιού Κόσμου και που είχε κάτω από την κτηνώδη πυγμή της τις περιφημότερες χώρες της κλασικής και θρησκευτικής αρχαιότητας και πολ­λές απ' τις ευφορώτερες και ωραιότερες περιοχές της γης και που ακόμα, μη έχοντας η ίδια ιστορία, είναι κληρο­νόμος των ιστορικών ονομάτων της Κωνσταντινουπόλεως και της Νίκαιας, της Νικομήδειας και της Καισαρείας, της  Ιερουσαλήμ και της Δαμασκός, της Νινευΐ και της Βαβυλώνας, της Μέκκας και της Βαγδάτης, της Αντιόχειας και της Αλεξανδρείας, και κρατεί χωρίς επίγνωση του πράγματος, στην κατοχή της το ήμισυ της ιστορίας όλου του κόσμου».

Σε ένα άλλο σημείο του βιβλίου του ο Newman περιγράφει τους Τούρκους ως τον «μεγαλύτερο Αντίχριστο ανάμεσα στις φυλές του κόσμου».

Τζορτζ Χορτον