Θυμούμαι όντες έφευαμ' - εμείς ασσά πατρίδας
με τσακωμένα τα φτερά - και με βζημένα ελπίδας.
Σην Καλαμαρίαν εκατήβαμε - εκείν' τα μαύρα χρόνα,
ατώρα ξαν έρθαν σον νού μ' - και τρώγνε με τα πόνα.
Ξαν σην σειράν εσέβαμε - λες κ' είμες χαϊβάνα
και εχάσαμε ντο είχαμε - εκείν' την περηφάνα.
Ετοπλαεύταν οι τρανοί - μοιράζ'νε κι όλον τάζ'νε
και τ' εμετέρ' από μακρά - βαρέα αναστενάζ'νε.
Μοιρολογούν, πυκνά κουρτούν - και σύρ'νε τα μαλλία
τον Πόντον εχάσανε ατείν' - πάει και η Ρωμανία.
Τριγύλ' τριγύλ' παντού ελέπ'ς - τσατήρα γουρεμένα
εκεί όλ' θα στοιβάγουμες - ναϊλί, ρίζα μ', σε μέναν.
Και ο παρπέρτς με το ψαλίδ' - επίασεν δουλείαν,
ερχίνεσεν να κόφτ' ατός - μαλλία και μαλλία.
Θα πάγ'νε και θα λούζ'νε μας - ύστερ' ασσό κουρείον
κι ερχίνεσαμ' να πλύσκουμες - με το νερόν το κρύον.
Σειράν είχεν το ντιτιτί - τα φτείρας να ψωφίζ'νε,
εφέκανε μας τσάτσαλους - εμάς να ξευτελίζ'νε.
Ερχίνεσαν υβρίζ'νε μας - τουρκόσπορους τσαΐιζ'νε
κι εμείς ντο είμες Τραντέλλενοι - ατό ξάι 'κι γνωρίζ'νε.
Καταραμένον προσφυγιά - χέζω τ' εσόν τον νόμον,
επέρες ήνταν είχαμε - κι επέμναμε σον δρόμον.
Βασίλης Νικολαΐδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου