Μόλις το 1994 το ελληνικό κοινοβούλιο και μετά από αγώνες πολλών χρόνων θέσπισε την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης των 353000 και πλέον Ποντίων που δολοφονήθηκαν από τους νεότουρκους και κεμαλικούς.
Οι Πόντιοι, ένας λαός με μεγάλη αγάπη στην ελευθερία, την αλήθεια, τη ζωή, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τις ηθικές αξίες, τον άνθρωπο, ήταν αδύνατο να ζήσουν στην απόκρυψη της Ιστορίας, στον εφησυχασμό, στην υποκρισία, στο ψέμα.
Έτσι μία ημέρα διώξεων, παθών, θανάτου, μετατράπηκε σε ημέρα ζωής, αφετηρία ανάστασης και Ποντιακής αναγέννησης. Ο ορισμός, η καθιέρωσης της 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης της γενοκτονίας συμβόλιζε τη νίκη της ζωής επί του θανάτου, της ανάστασης επί της σταύρωσης, της αναγέννησης επί της παρακμής, της Ιστορίας.
Το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων μαρτύρων ανδρών, γυναικών, παιδιών, βρεφών, το αίμα των ανταρτών του Πόντου ζητούσε δικαίωση. Δεν μπορούσε να μείνει χωρίς μια ημέρα απόδοσης τιμής, αλλά και αγωνιστικής κινητοποίησης για την αναγνώριση και τη δικαίωσή του από την ανθρωπότητα.
Τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα του κεμαλικού φασισμού και ρατσισμού, οι βιασμοί, οι διώξεις, οι απελάσεις από την ιστορική πατρίδα των νέων ανθρώπων, γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων, ήταν ένα από τα πιο μεγάλα και συνεχή εγκλήματα που γνώρισε ο κόσμος. Δυστυχώς οι Έλληνες, δεν κατόρθωσαν ν' αναδείξουν πολιτικές, ένα σχέδιο, να προτείνουν και να υλοποιήσουν μία στρατηγική όπως οι Εβραίοι και οι Αρμένιοι, που θα ανάγκαζε το θύτη να αναγνωρίσει το έγκλημα και να ζητήσει συγνώμη.
Αντίθετα, η μακροχρόνια ολιγωρία και η στήριξη μέσω εξωελλαδικών αλλά και μέσα στην Ελλάδα μηχανισμών του φασιστικού τουρκικού καθεστώτος της Τουρκίας μπροστά στο αναμφισβήτητο έγκλημα, ήταν η πολιτική που κυριάρχησε. Από την άλλη οι Πόντιοι για μεγάλο χρονικό διάστημα για την συνέχεια και της ιστορίας και της ταυτότητάς τους περιορίστηκαν σε μια μονομερή πολιτιστική απάντηση.
Οι συνθήκες όμως παραχάραξης, εξέλιξης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι σχέσεις υφισταμένου του ελλαδικού κράτους δεν επέτρεψαν να εκφραστούν οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες των Ποντίων. Παράλληλα έλειψε κάθε ιστορική αναφορά είτε στο σχολείο είτε στο Πανεπιστήμιο που θα ήταν μία μεγάλη συνεισφορά στις νέες γενιές για την γνώση και τη μνήμη. Έλειψε μία Νυρεμβέργη για τους υπεύθυνους της Ποντιακής γενοκτονίας.
Όλα αυτά δεν επέτρεψαν φυσικά τον Ποντιακό Ελληνισμό, να έχει τη δική του ημέρα μνήμης, όπως άλλοι λαοί, η οποία τόσο στο εθνικό και στο διεθνές πεδίο θα συμβόλιζε το δικαίωμα ενός λαού στη μνήμη, την μη παραγραφή του εγκλήματος και την αποτροπή τέλεσης νέων μαζικών δολοφονιών.
Οι Πόντιοι στερήθηκαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το δικαίωμα στη μνήμη της θυσίας των γυναικών της Σάντας, των απαγχονισμών στην Αμάσεια, των δολοφονιών στην ίδια πόλη το 1921 των μαθητών του κολλεγίου Ανατόλια της Μερζιφούντας Ανανιάδη και αδελφών Παυλίδη, τους οποίους οφείλει να τιμήσει το ελληνικό σχολείο , στερήθηκαν τη γνώση σχετικά με το έγκλημα.
Μόλις το 1994 το ελληνικό κοινοβούλιο και μετά από αγώνες δεκαετιών θέσπισε την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης των 353.000 και πλέον ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από τους κεμαλικούς, τους πρώτες διδάξαντες τον φασισμό και το ρατσισμό. Σήμερα όμως υπάρχουν δυνάμεις που αντιστρατεύονται στην αναγνώριση του εγκλήματος της γενοκτονίας, πολεμούν το δικαίωμα στη μνήμη και την αξιοπρέπεια ενός λαού.
Άραγε τι δηλώνει εδώ και μία περίοδο η προσπάθεια να αλλοιωθεί και τελικά να καταργηθεί η 19η Μαΐου; Ποια υποχρέωση είχε ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, να καταθέσει στεφάνι στο μαυσωλείο του Κεμάλ, του ανθρώπου που έχει κατηγορηθεί ως υπεύθυνος οργάνωσης και εκτέλεσης αυτών των εγκλημάτων;
Γιατί η Βουλή των Ελλήνων αρνείται να εκδώσει την ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού και τα στοιχεία που αποδεικνύουν το έγκλημα της γενοκτονίας αθετώντας τις υποχρεώσεις που ανέλαβε με τη ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου;
Από πότε η αλληλεγγύη ως βασικό συστατικό στοιχείο του Έλληνα τσαλακώνεται με την επικείμενη απέλαση των Ποντίων φοιτητών του Παντείου στην Τουρκία, που εμάς μας θυμίζει την απέλαση 13 Ποντίων μαθητών εκ Τραπεζούντας τον Οκτώβριο του 1962;
Οι δυνάμεις που πράττουν ανήθικα και χυδαία, που δεν σέβονται την ημέρα μνήμης είναι πολλές και έχουν διαπαραταξιακή προέλευση. Και όλα αυτά τη στιγμή που στην ίδια την Τουρκία υπάρχουν δημοκρατικές δυνάμεις, που καλούν το τουρκικό καθεστώς να αναγνωρίσει τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Μετά τον άγνωστο διανοούμενο που έγραψε στο περιοδικό Kaldirac (Μοχλός Κωνσταντινούπολη) για τη γενοκτονία των λαών του Εύξεινου Πόντου, τελευταίο δείγμα αποτελεί ο Σύλλογος Αντιπάλων της Γενοκτονίας, εδώ κοντά μας στη Φρανκφούρτη ο οποίος έστειλε 11.247(!) υπογραφές, προς την τουρκική Εθνοσυνέλευση με τίτλο «αναγνωρίστε τη γενοκτονία» και υπότιτλο «αυτός είναι ο αληθινός δρόμος της φιλίας και της ειρήνης».
Με την πολιτική που ακολουθείται την τελευταία περίοδο, θέλουν να επιστρέψουμε στη ρατσιστική λήθη της δεκαετίας του 1950, όταν απαγορευόταν στην Ελλάδα, κάθε ιστορική αναφορά για την Ιωνία, τη Θράκη, τον Πόντο, την Καππαδοκία, χάριν του δόγματος ακεραιότητας και επιβίωσης της Τουρκίας, του τελευταίου ρατσιστικού καθεστώτος στον κόσμο. Το ζητούμενο σήμερα από τα κέντρα αμνησίας και εξασφάλισης της βιωσιμότητας της Τουρκίας, είναι να καταργήσουν την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης.
Κινούνται χωρίς στρατηγική, με τυχοδιωκτισμό υπερασπιζόμενα τους φασίστες, τους Γκρίζους Λύκους με τους οποίους συνδιαλέγονται. Η 19η Μαΐου όμως είναι απαράγραπτη και αναλλοίωτη, η ημέρα αυτή θα αναδειχθεί από όλους τους λαούς της περιοχής, σύμβολο της αντίστασης και του αγώνα ενάντια στο φασισμό και στο ρατσισμό.
Οι Πόντιοι, ένας λαός με μεγάλη αγάπη στην ελευθερία, την αλήθεια, τη ζωή, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τις ηθικές αξίες, τον άνθρωπο, ήταν αδύνατο να ζήσουν στην απόκρυψη της Ιστορίας, στον εφησυχασμό, στην υποκρισία, στο ψέμα.
Έτσι μία ημέρα διώξεων, παθών, θανάτου, μετατράπηκε σε ημέρα ζωής, αφετηρία ανάστασης και Ποντιακής αναγέννησης. Ο ορισμός, η καθιέρωσης της 19ης Μαΐου ως ημέρας μνήμης της γενοκτονίας συμβόλιζε τη νίκη της ζωής επί του θανάτου, της ανάστασης επί της σταύρωσης, της αναγέννησης επί της παρακμής, της Ιστορίας.
Το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων μαρτύρων ανδρών, γυναικών, παιδιών, βρεφών, το αίμα των ανταρτών του Πόντου ζητούσε δικαίωση. Δεν μπορούσε να μείνει χωρίς μια ημέρα απόδοσης τιμής, αλλά και αγωνιστικής κινητοποίησης για την αναγνώριση και τη δικαίωσή του από την ανθρωπότητα.
Τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα του κεμαλικού φασισμού και ρατσισμού, οι βιασμοί, οι διώξεις, οι απελάσεις από την ιστορική πατρίδα των νέων ανθρώπων, γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων, ήταν ένα από τα πιο μεγάλα και συνεχή εγκλήματα που γνώρισε ο κόσμος. Δυστυχώς οι Έλληνες, δεν κατόρθωσαν ν' αναδείξουν πολιτικές, ένα σχέδιο, να προτείνουν και να υλοποιήσουν μία στρατηγική όπως οι Εβραίοι και οι Αρμένιοι, που θα ανάγκαζε το θύτη να αναγνωρίσει το έγκλημα και να ζητήσει συγνώμη.
Αντίθετα, η μακροχρόνια ολιγωρία και η στήριξη μέσω εξωελλαδικών αλλά και μέσα στην Ελλάδα μηχανισμών του φασιστικού τουρκικού καθεστώτος της Τουρκίας μπροστά στο αναμφισβήτητο έγκλημα, ήταν η πολιτική που κυριάρχησε. Από την άλλη οι Πόντιοι για μεγάλο χρονικό διάστημα για την συνέχεια και της ιστορίας και της ταυτότητάς τους περιορίστηκαν σε μια μονομερή πολιτιστική απάντηση.
Οι συνθήκες όμως παραχάραξης, εξέλιξης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, οι σχέσεις υφισταμένου του ελλαδικού κράτους δεν επέτρεψαν να εκφραστούν οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες των Ποντίων. Παράλληλα έλειψε κάθε ιστορική αναφορά είτε στο σχολείο είτε στο Πανεπιστήμιο που θα ήταν μία μεγάλη συνεισφορά στις νέες γενιές για την γνώση και τη μνήμη. Έλειψε μία Νυρεμβέργη για τους υπεύθυνους της Ποντιακής γενοκτονίας.
Όλα αυτά δεν επέτρεψαν φυσικά τον Ποντιακό Ελληνισμό, να έχει τη δική του ημέρα μνήμης, όπως άλλοι λαοί, η οποία τόσο στο εθνικό και στο διεθνές πεδίο θα συμβόλιζε το δικαίωμα ενός λαού στη μνήμη, την μη παραγραφή του εγκλήματος και την αποτροπή τέλεσης νέων μαζικών δολοφονιών.
Οι Πόντιοι στερήθηκαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το δικαίωμα στη μνήμη της θυσίας των γυναικών της Σάντας, των απαγχονισμών στην Αμάσεια, των δολοφονιών στην ίδια πόλη το 1921 των μαθητών του κολλεγίου Ανατόλια της Μερζιφούντας Ανανιάδη και αδελφών Παυλίδη, τους οποίους οφείλει να τιμήσει το ελληνικό σχολείο , στερήθηκαν τη γνώση σχετικά με το έγκλημα.
Μόλις το 1994 το ελληνικό κοινοβούλιο και μετά από αγώνες δεκαετιών θέσπισε την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης των 353.000 και πλέον ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από τους κεμαλικούς, τους πρώτες διδάξαντες τον φασισμό και το ρατσισμό. Σήμερα όμως υπάρχουν δυνάμεις που αντιστρατεύονται στην αναγνώριση του εγκλήματος της γενοκτονίας, πολεμούν το δικαίωμα στη μνήμη και την αξιοπρέπεια ενός λαού.
Άραγε τι δηλώνει εδώ και μία περίοδο η προσπάθεια να αλλοιωθεί και τελικά να καταργηθεί η 19η Μαΐου; Ποια υποχρέωση είχε ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, να καταθέσει στεφάνι στο μαυσωλείο του Κεμάλ, του ανθρώπου που έχει κατηγορηθεί ως υπεύθυνος οργάνωσης και εκτέλεσης αυτών των εγκλημάτων;
Γιατί η Βουλή των Ελλήνων αρνείται να εκδώσει την ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού και τα στοιχεία που αποδεικνύουν το έγκλημα της γενοκτονίας αθετώντας τις υποχρεώσεις που ανέλαβε με τη ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου;
Από πότε η αλληλεγγύη ως βασικό συστατικό στοιχείο του Έλληνα τσαλακώνεται με την επικείμενη απέλαση των Ποντίων φοιτητών του Παντείου στην Τουρκία, που εμάς μας θυμίζει την απέλαση 13 Ποντίων μαθητών εκ Τραπεζούντας τον Οκτώβριο του 1962;
Οι δυνάμεις που πράττουν ανήθικα και χυδαία, που δεν σέβονται την ημέρα μνήμης είναι πολλές και έχουν διαπαραταξιακή προέλευση. Και όλα αυτά τη στιγμή που στην ίδια την Τουρκία υπάρχουν δημοκρατικές δυνάμεις, που καλούν το τουρκικό καθεστώς να αναγνωρίσει τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Μετά τον άγνωστο διανοούμενο που έγραψε στο περιοδικό Kaldirac (Μοχλός Κωνσταντινούπολη) για τη γενοκτονία των λαών του Εύξεινου Πόντου, τελευταίο δείγμα αποτελεί ο Σύλλογος Αντιπάλων της Γενοκτονίας, εδώ κοντά μας στη Φρανκφούρτη ο οποίος έστειλε 11.247(!) υπογραφές, προς την τουρκική Εθνοσυνέλευση με τίτλο «αναγνωρίστε τη γενοκτονία» και υπότιτλο «αυτός είναι ο αληθινός δρόμος της φιλίας και της ειρήνης».
Με την πολιτική που ακολουθείται την τελευταία περίοδο, θέλουν να επιστρέψουμε στη ρατσιστική λήθη της δεκαετίας του 1950, όταν απαγορευόταν στην Ελλάδα, κάθε ιστορική αναφορά για την Ιωνία, τη Θράκη, τον Πόντο, την Καππαδοκία, χάριν του δόγματος ακεραιότητας και επιβίωσης της Τουρκίας, του τελευταίου ρατσιστικού καθεστώτος στον κόσμο. Το ζητούμενο σήμερα από τα κέντρα αμνησίας και εξασφάλισης της βιωσιμότητας της Τουρκίας, είναι να καταργήσουν την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης.
Κινούνται χωρίς στρατηγική, με τυχοδιωκτισμό υπερασπιζόμενα τους φασίστες, τους Γκρίζους Λύκους με τους οποίους συνδιαλέγονται. Η 19η Μαΐου όμως είναι απαράγραπτη και αναλλοίωτη, η ημέρα αυτή θα αναδειχθεί από όλους τους λαούς της περιοχής, σύμβολο της αντίστασης και του αγώνα ενάντια στο φασισμό και στο ρατσισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου