Στην Τουρκία ζούμε 2 εκατομμύρια κρυπτοχριστιανοί

Η συνταρακτική εξομολόγηση του 25χρονου Αχμέτ

Άγιος Γιώργης-Κουδουνά

Ποταμός ήταν ο εικοσιπεντάχρονος Αχμέτ, που ζει στην Πόλη, αλλά κατάγεται από μια κωμόπολη της πόλης Αρτβίν, της ανατολικής Τουρκίας. Τον συνάντησα στο Μο­ναστήρι του Αγίου Γεωργίου Κουδουνά, στην Πρίγκιπο της Κωνστα­ντινούπολης, κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, της εορτής της Αγίας Θέκλας.

Επισκέφθηκε το Μοναστήρι, όπως τόσοι άλλοι χιλιάδες προ­σκυνητές. Όταν τον πλησίασα για να τον ρωτήσω πώς ένας μουσουλ­μάνος επισκέπτεται έναν ορθόδο­ξο ναό και προσκυνά μια εικόνα, με κοίταξε περίεργα. Δεν απάντησε αμέσως στην ερώτηση μου, αλλά μου είπε:

- Από που είσαι;

- Από την Ελλάδα.

- Είσαι χριστιανός Ορθόδο­ξος;

- Ναι.

- Να δω το διαβατήριο σου;

- Ορίστε. Και του το έδειξα.

Όταν είδε ότι είμαι από την Ελλάδα και το όνομα μου, μου απο­κάλυψε ότι είναι κρυπτοχριστιανός και βαφτισμένος με το όνομα Ιορδάνης. Επίσης, συμπλήρωσε ό­τι μέσα στο σύνολο των προσκυνη­τών είναι αρκετοί πιστοί Ορθόδο­ξοι, κρυπτοχριστιανοί, οι οποίοι ζουν «διπλή ζωή». Από τη μια, εξω­τερικά, του μουσουλμάνου και, α­πό την άλλη, την πραγματική, του Ορθοδόξου.

Τον άφησα να μονολογήσει και άλλοτε με ύφος πονεμένο και άλ­λοτε με τα μάτια να λάμπουν, άρχι­σε να λέει:

«Λυπάμαι για την κατάσταση αυτή. Ποια Θα είναι η κατάσταση μας είναι άγνωστο. Όλοι στην οι­κογένεια μου είμαστε κρυπτοχρι­στιανοί.

Δεν γνωρίζουμε πώς πρέπει να λύσουμε το πρόβλημα μας. Θα ζήσουμε σε όλη μας τη ζωή σαν κρυπτοχριστιανοί;

 Όχι, κύριε, αυτή δεν είναι ζωή. Εάν ο άνθρωπος αρνηθεί την ύπαρξη του, τότε δεν μπορεί να ζει ευτυ­χισμένος. Έχω μιλήσει πολλές φορές για το πρόβλημα με τους γονείς μου, οι οποίοι συμμερίζο­νται τον προβληματισμό μου.

Αναρωτιόμαστε πώς θα διορ­θώσουμε την κατάσταση. Όλοι οι γείτονες μας θεωρούν Τούρκους και μουσουλμάνους.

Εάν τους α­ποκαλύψουμε ότι είμαστε χρι­στιανοί, σίγουρα θα μας αντιμε­τωπίσουν διαφορετικά. Επιθυμώ να λυθεί το θέμα πολύ σύντομα, γιατί διαφορετικά δεν πιστεύω ότι θα συνεχίσω να ζω για πολύ.

Ο άν­θρωπος είναι ό,τι είναι. Δεν μπο­ρεί να αρνηθεί τον εαυτό του. Α­πευθυνόμενος στους μουσουλμά­νους, τους λέμε ότι είμαστε μου­σουλμάνοι. Στους χριστιανούς, λέμε ότι είμαστε χριστιανοί.

 Όταν χρησιμοποιώ αυτούς τους όρους, νευριάζω.

Πρίγκηπος

Και αυτό γιατί ξεγελάμε τον εαυτό μας και λέμε ψέματα. Διε­ρωτώμαι, όταν, αύριο, θα πεθά­νουμε, ποιος θα μας θάψει;

Ο πα­πάς ή ο χότζας; Φυσικά και σαν χριστιανός θέλω να με θάψει ο παπάς. Είμαι χριστιανός και γι' αυτό αισθάνομαι υπερήφανος. Δεν γνωρίζω την εθνοτική μου κα­ταγωγή. Δεν γνωρίζω τα ήθη και τα έθιμα. Δεν γνωρίζω ελληνικά, δεν γνωρίζω προσευχές. Η μητέ­ρα μου γνωρίζει λίγα ελληνικά, ί­σως επειδή γεννήθηκε στη Γερμανία.

 Σκέφτομαι να παντρευτώ με Ελληνίδα. Αυτό είναι το σωστό, να παντρεύεσαι με ομόθρησκη σου. Αυτό σε κάνει ευτυχισμένο. Ναι κύριε μου, εύχομαι στο μέλλον η κατάσταση αυτή να διορθωθεί.  Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο. Θα προσπαθήσω».

Με άφησε άφωνο και δεν ήθελα να διακόψω τον ποταμό των λέξεών του, που έβγαιναν από το στόμα, αλλά άγγιζαν την ψυχή του. Ήταν μια εξομολόγηση, ένα κατηγορώ κατά πάντων.

Αυτούς που τους οδήγησαν να αλλαξοπιστήσουν και αυτούς που ίσως δεν ερ­γάστηκαν για να τους πουν οε ποια εθνοτική ομάδα ανήκουν.

0 Αχμέτ πληρώνει τα λάθη  του παρελθόντος. Και δεν είναι ο μοναδικός. Είναι άλλα δύο εκατομμύρια, όπως υποστήριξε, κρυπτοχριστιανοί στην Τουρκία. Είναι δύσκο­λο πρόβλημα. Ίσως όχι άλυτο.

Όταν απομακρύνθηκε και χάθηκε μέσα στο εκκλησίασμα και έ­μεινα για λίγο μόνος, για να συναισθανθώ τα λεγόμενα του, τον πόνο της ψυχής του, την καρτερικότητα και την πίστη του.

 Ήταν ένας από τους πολλούς. Είχα ακούσει την περίπτωση των κρυπτοχριστιανών. Τώρα τον είχα μπροστά μου. Για λίγο και μετά την «εξομολόγηση-χείμαρρο» του Αχμέτ, έστρεψα τα μάτια μου προς τον ορί­ζοντα.

 Έβλεπα τα δύο άλλα νησιά  των Πριγκιπονήσων: Την Οξειά και την Πλάτη. Κοιτάζοντας τον ορίζο­ντα, άκουγα ξανά τα λόγια:

«Είμαι κρυπτοχριστιανός... θα ζήσουμε σε όλη μας τη ζωή σαν κρυπτοχρι­στιανοί; Όχι, κύριε, αυτή δεν είναι ζωή. Εάν ο άνθρωπος αρνηθεί την ύπαρξη του, τότε δεν μπορεί να ζει ευτυχισμένος...».

Συμεών Σολταρίδης

(εφημ. «Ελευθεροτυπία»)