O πάππο μ’ ο Γιωρίκας ο Μήλογλης (προσωνείδ’) ασ’ σο Ρουσίον, χωρίον τη Κιμισχανάς (Αργυρούπολης) του Πόντου, όλιεν καλλίον ασ’ σα δουλείας, έξερεν να ευτάει το καλαϊτσιλούκ. Ατό την τέχνην έμαθεν ατο ασ’ σον πατέραν ατ’, τον Σάββαν. ’Σ σην Πόλ’ (Κωνσταντινούπολη) αΐκον μαγαζίν είχαν και άναυα ντο εχαλάεναν σκεύα, εποίναν και γενία (καινούργια) καζάνα, τεντζερέδα, πιάτα, παρχάτσα και άλλα πολλά.
Και τη σαράι (παλάτι) τα κουζινικά σκεύα Κιμισχαναλήδες μαστόρ’ εποίναν ατα, πακιρένα και ασημένα.
Και όντες ο πατέρας ατ’ εγέρασεν, εφέκεν ατον το μαγαζίν και εσυνέχιζεν να ευτάει ατό την τέχνην. Υστερνά, ο πάππο μ’ επαντρεύτεν με την γιάγια μ’, έσαν σουμαδεμέν’ ασ’ σο κουνίν μωρά ασ’ σοι γονέοις ατουν. Επούλ’τσεν ατο και ένοιξεν αΐκον μαγαζίν ’ς σην Τραπεζούνταν, ενοίκιασαν οσπίτ’ και εκάθουσαν ’ς σα Εξώτειχα, σ’ έναν Παρτέτεν τον Μολχόν, που έρθεν με την ανταλλαήν, το 1923 ’ς σο Πανόραμαν Θεσσαλονίκης.
Ο πάππο μ’ έρθαν αδά ’ς σο χωρίο μ’, την Ξηρολίμνην Κοζάνης, ο πατέρας ατ’ επέθανεν ’ς σο Σελιμιέν (τουρκικό στρατόπεδο), είχαν ατ’ς εκεί έξ μήνας καραντίναν, εκεί πολλοί επέθαναν ασ’ σον τύφον.
Αδά εδώκαν ατ’ς ολίγα χωράφα, 22 στρέμματα ο κλήρον, έναν βούδ’, έναν χτήνον, ολίγα πρόατα.
Ο πάππο μ’ αδά εποίνεν ολίγον το καλαϊτσιλούκ, έχτιζεν και οσπίτα και εποίκεν και κοπάδ’ πρόατα και με τα ζα επουρεύκουτον.
Τη χωράφι’ τα δουλείας εποίνεν ατα ο πατέρα μ’, έτον ατότε 18 χρόνων.
Έναν καιρόν έλειπεν ο πατέρα μ’ και η γιάγια μ’ η Μήλα (προσωνείδ’ τη Ευμορφύλης) λέει ατον:
—Μέτα, Γιωρίκα, κάτι πας σπέρτς λαζούδ’ (τσουπάδ’) ακείνα τα χωράφα ’ς σο Καράτοπρακ.
Αέτσ’ πα ο πάππο μ’ ετοίμασεν το λαζούδ’, εφόρτωσεν ατο ’ς σην αραπάν και εκόσεψεν τα βούδα. Επήεν ’ς σον κάμπον να σπέρ’ το χωράφ’.
Όντες μετ’ ολίγας ημέρας εφύτρωσαν τα τσουπάδα ’ς σον κάμπον, η γιάγια μ’ επήεν με τα ποδάρα να τερεί το χωράφ’ εφύτρωσεν ’κ’ εφύτρωσεν. Κι όντες πάει τερεί, το χωράφ’ εφύτρωσεν, άμαν τσουπαδοπούλαα κουμούλα κουμούλα. Εκλώστεν ’ς σο χωρίον και λέει τον πάππο μ’:
— Μέτα, Γιώρικα, εκείνο το χωράφ’, ντ’ άγνα έσπειρες ατο;
— Μώσε, λέει ο πάππο μ’, ντο λες, εγώ ατά τογρία έσπειρ’ ατο, βούρας βούρας. Ασ’ ατά ο πάππο μ’ ’κ’ έξερεν και για τ’ ατό την δουλείαν θέλ’ δύο άτομα, είνας να οργών’ κι ο άλλος από πίσ’ να σύρ’ τέκ’ τέκ’ το λαζούδ’, ’ς σην σποράν τη κοκκί’ είνας σπείρ’ και οργών’. Ο πάππο μ’ ασ’ ατά ’κ’ έξερεν, έκ’σεν πως σπέρ’νε με την βούραν, ατό εποίκεν κι ατός.
Αγνοί και θαμαστοί έσαν οι παλαιοί εμουν, λαφρύν’ το χώμαν ντο σκεπάζ’ ατ’ς.
Νίκος Κυριαζίδης
Και τη σαράι (παλάτι) τα κουζινικά σκεύα Κιμισχαναλήδες μαστόρ’ εποίναν ατα, πακιρένα και ασημένα.
 |
| Τραπεζουντα (απο το λοφο του Ποζ τοπε) |
Και όντες ο πατέρας ατ’ εγέρασεν, εφέκεν ατον το μαγαζίν και εσυνέχιζεν να ευτάει ατό την τέχνην. Υστερνά, ο πάππο μ’ επαντρεύτεν με την γιάγια μ’, έσαν σουμαδεμέν’ ασ’ σο κουνίν μωρά ασ’ σοι γονέοις ατουν. Επούλ’τσεν ατο και ένοιξεν αΐκον μαγαζίν ’ς σην Τραπεζούνταν, ενοίκιασαν οσπίτ’ και εκάθουσαν ’ς σα Εξώτειχα, σ’ έναν Παρτέτεν τον Μολχόν, που έρθεν με την ανταλλαήν, το 1923 ’ς σο Πανόραμαν Θεσσαλονίκης.
Ο πάππο μ’ έρθαν αδά ’ς σο χωρίο μ’, την Ξηρολίμνην Κοζάνης, ο πατέρας ατ’ επέθανεν ’ς σο Σελιμιέν (τουρκικό στρατόπεδο), είχαν ατ’ς εκεί έξ μήνας καραντίναν, εκεί πολλοί επέθαναν ασ’ σον τύφον.
Αδά εδώκαν ατ’ς ολίγα χωράφα, 22 στρέμματα ο κλήρον, έναν βούδ’, έναν χτήνον, ολίγα πρόατα.
Ο πάππο μ’ αδά εποίνεν ολίγον το καλαϊτσιλούκ, έχτιζεν και οσπίτα και εποίκεν και κοπάδ’ πρόατα και με τα ζα επουρεύκουτον.
Τη χωράφι’ τα δουλείας εποίνεν ατα ο πατέρα μ’, έτον ατότε 18 χρόνων.
Έναν καιρόν έλειπεν ο πατέρα μ’ και η γιάγια μ’ η Μήλα (προσωνείδ’ τη Ευμορφύλης) λέει ατον:
—Μέτα, Γιωρίκα, κάτι πας σπέρτς λαζούδ’ (τσουπάδ’) ακείνα τα χωράφα ’ς σο Καράτοπρακ.
Αέτσ’ πα ο πάππο μ’ ετοίμασεν το λαζούδ’, εφόρτωσεν ατο ’ς σην αραπάν και εκόσεψεν τα βούδα. Επήεν ’ς σον κάμπον να σπέρ’ το χωράφ’.
Όντες μετ’ ολίγας ημέρας εφύτρωσαν τα τσουπάδα ’ς σον κάμπον, η γιάγια μ’ επήεν με τα ποδάρα να τερεί το χωράφ’ εφύτρωσεν ’κ’ εφύτρωσεν. Κι όντες πάει τερεί, το χωράφ’ εφύτρωσεν, άμαν τσουπαδοπούλαα κουμούλα κουμούλα. Εκλώστεν ’ς σο χωρίον και λέει τον πάππο μ’:
— Μέτα, Γιώρικα, εκείνο το χωράφ’, ντ’ άγνα έσπειρες ατο;
— Μώσε, λέει ο πάππο μ’, ντο λες, εγώ ατά τογρία έσπειρ’ ατο, βούρας βούρας. Ασ’ ατά ο πάππο μ’ ’κ’ έξερεν και για τ’ ατό την δουλείαν θέλ’ δύο άτομα, είνας να οργών’ κι ο άλλος από πίσ’ να σύρ’ τέκ’ τέκ’ το λαζούδ’, ’ς σην σποράν τη κοκκί’ είνας σπείρ’ και οργών’. Ο πάππο μ’ ασ’ ατά ’κ’ έξερεν, έκ’σεν πως σπέρ’νε με την βούραν, ατό εποίκεν κι ατός.
Αγνοί και θαμαστοί έσαν οι παλαιοί εμουν, λαφρύν’ το χώμαν ντο σκεπάζ’ ατ’ς.
Νίκος Κυριαζίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου