Η Αδριανούπολη ιδρύθηκε το 125 από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό (117- 138) , στη θέση μιας Θρακικής , πόλης η οποία ονομαζόταν Ουσκουσάμα.
Την ίδια εποχή ανακαινίστηκε και εξωραΐστηκε με υδραγωγεία, λουτρά, αγορά κτλ., με δαπάνες του αυτοκράτορα Αδριανού, ο οποίος της έδωσε το όνομά του που το διατήρησε κατά την κατοπινή εποχή, μολονότι κατά τα βυζαντινά χρόνια ξαναπήρε το όνομα Ορεστιάδα. Βρίσκεται σε βασικό κόμβο του δρόμου, ο οποίος ενώνει την κεντρική Ευρώπη με την Κωνσταντινούπολη και στο σημείο όπου κατέληγαν οι δρόμοι από τα παράλια του Αιγαίου, της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου. Ήδη από τα χρόνια της ίδρυσης της εξελίχτηκε σε σπουδαίο συγκοινωνιακό, εμπορικό και στρατιωτικό κέντρο. Κοντά στην Αδριανούπολη έγιναν πολλές ονομαστές μάχες, όπως εκείνη κατά την οποία ο Λικίνιος νίκησε τον Μαξιμίνο το 313, ο Κωνσταντίνος τον Λικίνιο το 314 και το 323, οι Γότθοι τους Ρωμαίους το 378.
Οι Βυζαντινοί, οι οποίοι την ονόμαζαν Ορεστιάδα, νίκησαν τους Σλάβους το 551, ενώ εκδίωξαν, επίσης, τους Αβάρους που την είχαν πολιορκήσει.
Το 1189 την κυρίευσαν οι σταυροφόροι. Το 1346 στέφθηκε εκεί αυτοκράτορας ο Ιωάννης ΣΤ' Καντακουζηνός. Το 1365 την κατέλαβαν οι Τούρκοι και την ανακήρυξαν πρωτεύουσα του οσμανικού κράτους, διάκριση την οποία διατήρησε έως την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1453, εξακολουθώντας, όμως, να αποτελεί κέντρο θερινής διαμονής των μελών της οθωμανικής αυλής.
Το 182 η Αδριανούπολη συνδέθηκε με τη λήξη των ρωσοτουρκικών πολέμων, μέσω της ομώνυμης συνθήκης της Αδριανούπολης.
Κατά τον α' βαλκανικό πόλεμο την κατέλαβαν προσωρινά οι Βούλγαροι. Το καλοκαίρι του 1920 την κατέλαβε ο ελληνικός στρατός, ο οποίος, όμως, υποχρεώθηκε να την εκκενώσει το φθινόπωρο του 1922 μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Την ίδια εποχή αποχώρησε, σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης της Λωζάνης και ο ελληνικός πληθυσμός της Αδριανούπολης περίπου 30.000 κάτοικοι, κατέφυγε στην Ελλάδα.
Η Αδριανούπολη, ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες και επιδρομές που γνώρισε την εποχή των σταυροφοριών έπεσε τελικά στα χέρια του Τούρκου σουλτάνου Μουράτ Α’, το 1361 και το δημοτικό τραγούδι, που πρωτοδημοσίευσε ο Άγγλος Pasley το 1837, όταν το άκουσε στην Κρήτη και επαναδημοσίευσε αργότερα ο Ν. Πολίτης, θεωρείται ότι είναι το αρχαιότερο δημοτικό μας τραγούδι. Έχει τίτλο «Το κούρσος της Αντριανούπολης», και ίσως αναφέρεται στην άλωση αυτή και τη λεηλασία που ακολούθησε, της οποίας, όμως, είχε προηγηθεί κατά το 1353 η άλωση από τους συμμάχους του αυτοκράτορα Καντακουζινούς Τούρκους .
Μέχρι το 1453 ήταν πρωτεύουσα του οθωμανικού κράτους. Από την εποχή αυτή σώζονται διάφορα κτίρια, όπως τεμένη, λουτρά, ανάκτορα, ιδρύματα κ. α. που κτίστηκαν με το υλικό των γκρεμισμένων ρωμαϊκών και βυζαντινών κτιρίων. Οι Τούρκοι ονόμαζαν την Αδριανούπολη κατά παραφθορά Εντρινέ ή Εντιρνέ. Στη διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν κέντρο ελληνισμού, οι κάτοικοί της, όμως, δεινοπάθησαν πολύ από τους αφεντάδες Τούρκους με την κήρυξη της επανάστασης του 1821.
Γεγονός σημαντικό για την ελληνική ιστορία ήταν η υπογραφή της Συνθήκης της Αδριανούπολης το 1829, που έβαλε τέρμα στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828 — 1829. Με τη συνθήκη αυτή, για πρώτη φορά οι Τούρκοι αναγνώριζαν την ύπαρξη ελεύθερου ελληνικού κράτους. Στους βαλκανικούς πολέμους, 1912- 1913, οι Βούλγαροι την κατέλαβαν για λίγο, ενώ από το 1920 - 1922 ανήκε στην Ελλάδα και μάλιστα ήταν κέντρο της Γενικής Διοίκησης Θράκης
Καίτη Μελή Παπαπαναγιώτου
Οικονομολογος-Δημοσιογραφος
Την ίδια εποχή ανακαινίστηκε και εξωραΐστηκε με υδραγωγεία, λουτρά, αγορά κτλ., με δαπάνες του αυτοκράτορα Αδριανού, ο οποίος της έδωσε το όνομά του που το διατήρησε κατά την κατοπινή εποχή, μολονότι κατά τα βυζαντινά χρόνια ξαναπήρε το όνομα Ορεστιάδα. Βρίσκεται σε βασικό κόμβο του δρόμου, ο οποίος ενώνει την κεντρική Ευρώπη με την Κωνσταντινούπολη και στο σημείο όπου κατέληγαν οι δρόμοι από τα παράλια του Αιγαίου, της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου. Ήδη από τα χρόνια της ίδρυσης της εξελίχτηκε σε σπουδαίο συγκοινωνιακό, εμπορικό και στρατιωτικό κέντρο. Κοντά στην Αδριανούπολη έγιναν πολλές ονομαστές μάχες, όπως εκείνη κατά την οποία ο Λικίνιος νίκησε τον Μαξιμίνο το 313, ο Κωνσταντίνος τον Λικίνιο το 314 και το 323, οι Γότθοι τους Ρωμαίους το 378.
 |
| Γέφυρα του Τούντζα πηγή:http://adrianou125.blogspot.gr |
Οι Βυζαντινοί, οι οποίοι την ονόμαζαν Ορεστιάδα, νίκησαν τους Σλάβους το 551, ενώ εκδίωξαν, επίσης, τους Αβάρους που την είχαν πολιορκήσει.
Το 1189 την κυρίευσαν οι σταυροφόροι. Το 1346 στέφθηκε εκεί αυτοκράτορας ο Ιωάννης ΣΤ' Καντακουζηνός. Το 1365 την κατέλαβαν οι Τούρκοι και την ανακήρυξαν πρωτεύουσα του οσμανικού κράτους, διάκριση την οποία διατήρησε έως την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1453, εξακολουθώντας, όμως, να αποτελεί κέντρο θερινής διαμονής των μελών της οθωμανικής αυλής.
Το 182 η Αδριανούπολη συνδέθηκε με τη λήξη των ρωσοτουρκικών πολέμων, μέσω της ομώνυμης συνθήκης της Αδριανούπολης.
Κατά τον α' βαλκανικό πόλεμο την κατέλαβαν προσωρινά οι Βούλγαροι. Το καλοκαίρι του 1920 την κατέλαβε ο ελληνικός στρατός, ο οποίος, όμως, υποχρεώθηκε να την εκκενώσει το φθινόπωρο του 1922 μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Την ίδια εποχή αποχώρησε, σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης της Λωζάνης και ο ελληνικός πληθυσμός της Αδριανούπολης περίπου 30.000 κάτοικοι, κατέφυγε στην Ελλάδα.
Η Αδριανούπολη, ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες και επιδρομές που γνώρισε την εποχή των σταυροφοριών έπεσε τελικά στα χέρια του Τούρκου σουλτάνου Μουράτ Α’, το 1361 και το δημοτικό τραγούδι, που πρωτοδημοσίευσε ο Άγγλος Pasley το 1837, όταν το άκουσε στην Κρήτη και επαναδημοσίευσε αργότερα ο Ν. Πολίτης, θεωρείται ότι είναι το αρχαιότερο δημοτικό μας τραγούδι. Έχει τίτλο «Το κούρσος της Αντριανούπολης», και ίσως αναφέρεται στην άλωση αυτή και τη λεηλασία που ακολούθησε, της οποίας, όμως, είχε προηγηθεί κατά το 1353 η άλωση από τους συμμάχους του αυτοκράτορα Καντακουζινούς Τούρκους .
Τ' αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Λύσης
κλαίγουν αργά, κλαίγουν ταχιά, κλαίγουν το μεσημέρι
κλαίγουν την Αντριανούπολη την πολυκρουσεμένη
όπου τηνε κρουσέψανε τις τρεις γιορτές του χρόνου
του Χριστουγέννου για κηρί και του Βαγιού για βάγια
και της Λαμπρής την Κυριακή για το Χριστός Ανέστη.
 |
| Αριστερά ο Βυζαντινός υδατόπυργος πηγή:http://adrianou125.blogspot.gr |
Μέχρι το 1453 ήταν πρωτεύουσα του οθωμανικού κράτους. Από την εποχή αυτή σώζονται διάφορα κτίρια, όπως τεμένη, λουτρά, ανάκτορα, ιδρύματα κ. α. που κτίστηκαν με το υλικό των γκρεμισμένων ρωμαϊκών και βυζαντινών κτιρίων. Οι Τούρκοι ονόμαζαν την Αδριανούπολη κατά παραφθορά Εντρινέ ή Εντιρνέ. Στη διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν κέντρο ελληνισμού, οι κάτοικοί της, όμως, δεινοπάθησαν πολύ από τους αφεντάδες Τούρκους με την κήρυξη της επανάστασης του 1821.
Γεγονός σημαντικό για την ελληνική ιστορία ήταν η υπογραφή της Συνθήκης της Αδριανούπολης το 1829, που έβαλε τέρμα στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828 — 1829. Με τη συνθήκη αυτή, για πρώτη φορά οι Τούρκοι αναγνώριζαν την ύπαρξη ελεύθερου ελληνικού κράτους. Στους βαλκανικούς πολέμους, 1912- 1913, οι Βούλγαροι την κατέλαβαν για λίγο, ενώ από το 1920 - 1922 ανήκε στην Ελλάδα και μάλιστα ήταν κέντρο της Γενικής Διοίκησης Θράκης
Καίτη Μελή Παπαπαναγιώτου
Οικονομολογος-Δημοσιογραφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου