Αδά ’ς σο χωρίο μ’, το Σαϊλέρ (Ξηρολίμνη Κοζάνης), όντες επόνεν κανενός το δόντ’ κι άλλο τσαρέν ’κ’ επέρ’νεν, εχαλάεν, επέγ’νεν ατότε ’ς σον Ζαχαρέαν Σπανόπουλο, τον Ινεπολίτεν (Ιωνόπολη Πόντου).
Εμείς παιδόπα ατότε, όλεν εχαλάουσαν τα δόντα, έπρεπε να εβγαίν’νε τα γενία, σ’ ατόν επέγναμε.
Εβάλ’νε μας να κάθουμες σ’ έναν χαμελόν ξυλιένον σκαμνόπον, επαίρνεν ράμαν γερόν (σπάγγο) και με τ’ έναν την άκραν εδένεν το χαλασμένον το δόντ’ και τ’ άλλο την άκραν αθε επέγ’νεν και έδενεν ατο ’ς σο χερούλ’ τη πόρτας τη οτάς.
Ατότε, αναχάπαρα, εσύρνεν δυνατά ν’ ασπαλίζ’ την πόρταν και αέτσ’ εσύρνεν κι έχπανεν ατο. Υστερνά εφέρνεν ρακίν, για αλατισμένον νερόν και εποίναμε γαργάραν να καφτειράεται η γερά, να μη μολύν’!
Αν ’κ’ εβγαίνεν το δόντ’, επαίρνεν την κελπετήν και με τ’ ατό επίανεν και εβγάλ’νεν ατο. Τοι τρανούς, πάντα με την κελπετήν εβγάλνεν το δόντ’, τοι μικρίων τα δόντα ερετία είν’, έβγαιναν εύκολα.
Υστερνά ’ς σα χρόνα και ο πατέρα μ’ με κελπετήν εβγάλ’νεν χαλασμένα δόντα, ώσπου έρθαν ’ς σην πόλ’ και ’ς σ’ οδοντίατρους, όλα ατά εσταμάτσαν.
Ατότε, εμείς οι μικροί επαίρναμε το βγαλμενον το δοντ και επεγναμε οξωκά ας’ σ’ οσπίτα μουν και δυνατά εσύρναμ’ ατα απάν’ ’ς σα κεραμίδα ’ς σο στέβος και έλεαμε αούτα:
- Να, κορώνα, το παλαιόν και νόμα το γαΐνκον (καινούριο), άμαν τ’ αρνίτσας έμορφον κι άμον τοι σκύλ’ καΐμ.
Δηλαδή στα νεοελληνικά «Έλα, κουρούνα, πάρε το παλιό και δος μου το καινούργιο σαν του αρνιού όμορφο και σαν των σκύλων δυνατό».
Νικος Κυριαζιδης
Αρχιτεκτονας-Συγγραφεας
Ξηρολιμνη Κοζανης.
Εμείς παιδόπα ατότε, όλεν εχαλάουσαν τα δόντα, έπρεπε να εβγαίν’νε τα γενία, σ’ ατόν επέγναμε.
Εβάλ’νε μας να κάθουμες σ’ έναν χαμελόν ξυλιένον σκαμνόπον, επαίρνεν ράμαν γερόν (σπάγγο) και με τ’ έναν την άκραν εδένεν το χαλασμένον το δόντ’ και τ’ άλλο την άκραν αθε επέγ’νεν και έδενεν ατο ’ς σο χερούλ’ τη πόρτας τη οτάς.
Ατότε, αναχάπαρα, εσύρνεν δυνατά ν’ ασπαλίζ’ την πόρταν και αέτσ’ εσύρνεν κι έχπανεν ατο. Υστερνά εφέρνεν ρακίν, για αλατισμένον νερόν και εποίναμε γαργάραν να καφτειράεται η γερά, να μη μολύν’!
Αν ’κ’ εβγαίνεν το δόντ’, επαίρνεν την κελπετήν και με τ’ ατό επίανεν και εβγάλ’νεν ατο. Τοι τρανούς, πάντα με την κελπετήν εβγάλνεν το δόντ’, τοι μικρίων τα δόντα ερετία είν’, έβγαιναν εύκολα.
Υστερνά ’ς σα χρόνα και ο πατέρα μ’ με κελπετήν εβγάλ’νεν χαλασμένα δόντα, ώσπου έρθαν ’ς σην πόλ’ και ’ς σ’ οδοντίατρους, όλα ατά εσταμάτσαν.
Ατότε, εμείς οι μικροί επαίρναμε το βγαλμενον το δοντ και επεγναμε οξωκά ας’ σ’ οσπίτα μουν και δυνατά εσύρναμ’ ατα απάν’ ’ς σα κεραμίδα ’ς σο στέβος και έλεαμε αούτα:
- Να, κορώνα, το παλαιόν και νόμα το γαΐνκον (καινούριο), άμαν τ’ αρνίτσας έμορφον κι άμον τοι σκύλ’ καΐμ.
Δηλαδή στα νεοελληνικά «Έλα, κουρούνα, πάρε το παλιό και δος μου το καινούργιο σαν του αρνιού όμορφο και σαν των σκύλων δυνατό».
Αρχιτεκτονας-Συγγραφεας
Ξηρολιμνη Κοζανης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου