Ο Ισχανανταίος Παπά Χαράλαμπος Μερτσιάν (χατσήποπας) απ την πολλή του ευλάβεια προς τα θεία έφτιαξε με δικά του έξοδα κοντά στο σπίτι του ένα ξωκλήσι μικρών διαστάσεων χωρίς να τον εμποδίσει κανείς και αφιέρωσε το ξωκλήσι αυτό στη μνήμη του Άη Γιώργη.
Το ξωκλήσι αυτό ήταν να το ζηλέψει κανείς· βρισκόταν πάνω σε λόφο στη ρίζα κάποιου πελώριου σφένδαμου και το περιστοίχιζαν έλατα αιωνόβια. Είχε τόση χάρη και τόση γοητεία το ξωκλήσι αυτό, ώστε έβαλε στον πειρασμό τους κατοίκους Πινατάντων να ζητήσουν να το καταλάβουν με την πρόφαση πως βρίσκεται μέσα σε δικό τους έδαφος. Έγιναν σωστοί καυγάδες για το ξωκλήσι αυτό, έπεσε μάλιστα και ξύλο, και στο τέλος το Ηγουμενοσυμβούλιο του Μοναστηριού Σουμελά στην εποχή της Ηγουμενίας του Μελέτιου (1856—1860) έδωσε την λύση να διαχειριστούν από κοινού το ξωκλήσι και οι δύο ενορίες. Κατά το 1860 έγινε και το σχετικό πρακτικό που το υπόγραψαν οι αντιπρόσωποι και των δύο ενοριών. Συμφώνησαν οι αντιπρόσωποι να παραδώσουν το πρακτικό στον Παπά Γεώργιο Οράχ και νόμιζε κανείς πως τέλειωσε πια ο καυγάς.
Το 1892 ανακίνησαν οι Πινατανταίοι το ζήτημα. Δήλωσαν πώς δεν θα επιτρέψουν την 3η του Νοέμβρη, ημέρα της γιορτής του Άη Γιώργη, να συλλειτουργήσουν οι παπάδες των Ισχανανταίων με τον δικό τους τον παπά, και ότι δεν αναγνωρίζουν στους Ισχανανταίους κανένα δικαίωμα κυριότητας επί του εξωκλησίου εφ’ όσον βρίσκεται μεσ' στα δικά τους σύνορα.
Οι Ισχανανταίοι δήλωσαν με την σειρά τους κι' αυτοί πως δεν είναι ευχαριστημένοι με την λύση που έδωσε το Μοναστήρι και θα αποκλείσουν τους Πινατανταίους γιατί τόφτιαξαν αυτοί το ξωκλήσι και γιατί βρίσκεται κολλημένο στα σπίτια του χωριού τους. Προβλεπόταν λοιπόν σοβαρός καυγάς και από πολύ πρωί μαζεύτηκε πολύς κόσμος στο ξωκλήσι, Oι Ισχανανταίοι περίμεναν κλειστοί μέσ’ στο σπίτι του Παπά Χαράλαμπου και για να μην δώσουν αφορμή σε παρεξηγήσεις δεν επέτρεψαν στους παπάδες τους να παν να λειτουργήσουν στο ξωκλήσι, και τους κράτησαν μαζί τους περιμένοντας να δουν τις ενέργειες των Πινατανταίων.
Μόλις ανέτειλε ο ήλιος φάνηκαν οι Πινατανταίοι με τον παπά τους, πήραν την κατεύθυνση προς το ξωκλήσι και άνοιξαν την πόρτα, μα δεν πρόφτασαν να δρασκελίσουν, την πόρτα του ξωκλησιού και χίμηξαν καταπάνω τους οι Ισχανανταίοι, οι οποίοι τους κατρακύλησαν στον κατήφορο.
Ύστερα απ' αυτόν τον καυγά το ζήτημα μεγάλωσε, Τα δύο μέρη αναφέρθηκαν και στις Αρχές και στο Οικουμενικά Πατριαρχείο. Οι Τούρκικες Αρχές έκριναν περιττό να επέμβουν γιατί το ζήτημα ήταν θρησκευτικό, μόνο έστελναν την 3η του Νοέμβρη κάθε χρόνο λίγους χωροφύλακες για την τήρηση της τάξης.
Το Οικουμενικό πατριαρχείο όμως διέταξε όπως το Ηγουμενοσυμβούλιο εξετάσει την υπόθεση και αναφέρει το πόρισμα. Έτσι μια μέρα κλήθηκαν στο Μοναστήρι και οι δύο μερίδες και ζήτησε το Ηγουμενοσυμβούλιο να συμβιβάσει τα πράγματα. Οι Ισχανανταίοι παρουσίασαν τότε το πρακτικό του 1860, μα οι Πινατανταίοι ήσαν αμετάπειστοι, και το Ηγουμενοσυμβούλιο ανάφερε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο πως βρίσκεται σε αδυναμία να απονέμει το δίκαιο. 'Εξοδα από δω, έξοδα από κει. Mόvoι οι Ισχανανταίοι ξόδεψαν 120 χρυσές λίρες! Οι Πινατανταίοι ξόδεψαν περισσότερα, γιατί αυτοί ήσαν οι ενάγοντες. Τα πνεύματα και των δυο παρατάξεων ερεθίζονταν, και ήρθε μέρα πού δεν χαιρετίζονταν οι Ισχανανταίοι με τους Πινατανταίους.
Στο τέλος ο ηγούμενος του Σουμελά παρουσίασε στο Πατριαρχείο πώς οξύνθηκαν οι σχέσεις των κατοίκων των δύο ενοριών και πώς προβλέπονταν μεγάλα δεινά, και τότε το Πατριαρχείο αναγκάστηκε να στείλει στη Σάντα ως Έξαρχο τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας Κωνστάντιο τον Ιούλιο του 1896, και να του συστήσει να μελετήσει το ζήτημα επί τόπου και να εκφέρει δίκαιη και αμερόληπτη γνώμη.
Ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας εξέφερε γνώμη ευνοϊκή για τους Ισχανανταίους, μα το Πατριαρχείο έχοντας ύπ’ όψη την επιμονή των Πινατανταίων στις απόψεις τους διέταξε να μείνει το ξωκλήσι κλειστό. ‘Ετσι έκλεισε το ξωκλήσι ώσπου η επέμβαση των Μητροπολιτών Ροδοπόλεως έπεισε τούς Ισχανανταίους να φανούν λογικότεροι των αντιπάλων των, και τότε οι Ισχανανταίοι δήλωσαν στους Πινατανταίους ότι αποσύρουν τις διεκδικήσεις τους επί του εξωκλησίου.
Στην υπόθεση αυτή και αυτά τα παιδιά των Ισχανανταίων δεν έμειναν πίσω. Συγκεντρώνονταν σε ομάδες, έπαιρναν τον κατήφορο του Άη Γιώργη κι από κει ψηλά βρίζανε τους Πινατανταίους και κυλούσαν πέτρες κατά τον κατήφορο του Άη Λια. Κάποια φθινοπωρινή μέρα του 1895 μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά μαθητούδια Ισχαναντέϊκα και σχεδιάσαμε να πειράξουμε πάλι τους Πινατανταίους.
Κατεβήκαμε τον λόφο του Άη Γιώργη και σταματήσαμε στον κατήφορο σε απόσταση 100 μέτρων από την Εκκλησία του Άη Λια. Εκεί που σταματήσαμε πετροβολήσαμε 3 παιδιά Πιναταντέϊκα που μάζευαν ξερά καυσόξυλα από τους θάμνους και κυλούσαμε πέτρες στον κατήφορο βρίζοντας αδιάντροπα τους Πινατανταίους. Ξαφνικά φάνηκαν τότε στα νώτα μας δύο άντρες Πινατανταίοι σαν απειλητικοί δαίμονες με μαγκούρες αρκουδίσιες, κι άρχισαν να μας ψάλουν τον αναβαλλόμενο! Κατέβαζαν τις χοντρές μαγκούρες αλύπητα στην καμπούρα μας. Μας έσπασαν κυριολεκτικά στο ξύλο! Τίποτε δεν μας άφησαν γερό εκτός απ' το αγύριστο κεφάλι μας! Είμαστε όλοι εμείς οι συνωμότες τόσο ηλίθιοι, ώστε δεν κατορθώσαμε να φύγουμε ούτε ένας από τους δέκα. Σταματήσαμε ή καλύτερα καρφωθήκαμε ασυναίσθητα στον ελεεινό εκείνο κατήφορο και τις φάγαμε όλοι μας παρά μίαν τεσσαράκοντα!
Μιλτιαδης Νυμφοπουλος
Εκπαιδευτικος
Το ξωκλήσι αυτό ήταν να το ζηλέψει κανείς· βρισκόταν πάνω σε λόφο στη ρίζα κάποιου πελώριου σφένδαμου και το περιστοίχιζαν έλατα αιωνόβια. Είχε τόση χάρη και τόση γοητεία το ξωκλήσι αυτό, ώστε έβαλε στον πειρασμό τους κατοίκους Πινατάντων να ζητήσουν να το καταλάβουν με την πρόφαση πως βρίσκεται μέσα σε δικό τους έδαφος. Έγιναν σωστοί καυγάδες για το ξωκλήσι αυτό, έπεσε μάλιστα και ξύλο, και στο τέλος το Ηγουμενοσυμβούλιο του Μοναστηριού Σουμελά στην εποχή της Ηγουμενίας του Μελέτιου (1856—1860) έδωσε την λύση να διαχειριστούν από κοινού το ξωκλήσι και οι δύο ενορίες. Κατά το 1860 έγινε και το σχετικό πρακτικό που το υπόγραψαν οι αντιπρόσωποι και των δύο ενοριών. Συμφώνησαν οι αντιπρόσωποι να παραδώσουν το πρακτικό στον Παπά Γεώργιο Οράχ και νόμιζε κανείς πως τέλειωσε πια ο καυγάς.
Το 1892 ανακίνησαν οι Πινατανταίοι το ζήτημα. Δήλωσαν πώς δεν θα επιτρέψουν την 3η του Νοέμβρη, ημέρα της γιορτής του Άη Γιώργη, να συλλειτουργήσουν οι παπάδες των Ισχανανταίων με τον δικό τους τον παπά, και ότι δεν αναγνωρίζουν στους Ισχανανταίους κανένα δικαίωμα κυριότητας επί του εξωκλησίου εφ’ όσον βρίσκεται μεσ' στα δικά τους σύνορα.
Οι Ισχανανταίοι δήλωσαν με την σειρά τους κι' αυτοί πως δεν είναι ευχαριστημένοι με την λύση που έδωσε το Μοναστήρι και θα αποκλείσουν τους Πινατανταίους γιατί τόφτιαξαν αυτοί το ξωκλήσι και γιατί βρίσκεται κολλημένο στα σπίτια του χωριού τους. Προβλεπόταν λοιπόν σοβαρός καυγάς και από πολύ πρωί μαζεύτηκε πολύς κόσμος στο ξωκλήσι, Oι Ισχανανταίοι περίμεναν κλειστοί μέσ’ στο σπίτι του Παπά Χαράλαμπου και για να μην δώσουν αφορμή σε παρεξηγήσεις δεν επέτρεψαν στους παπάδες τους να παν να λειτουργήσουν στο ξωκλήσι, και τους κράτησαν μαζί τους περιμένοντας να δουν τις ενέργειες των Πινατανταίων.
Μόλις ανέτειλε ο ήλιος φάνηκαν οι Πινατανταίοι με τον παπά τους, πήραν την κατεύθυνση προς το ξωκλήσι και άνοιξαν την πόρτα, μα δεν πρόφτασαν να δρασκελίσουν, την πόρτα του ξωκλησιού και χίμηξαν καταπάνω τους οι Ισχανανταίοι, οι οποίοι τους κατρακύλησαν στον κατήφορο.
Ύστερα απ' αυτόν τον καυγά το ζήτημα μεγάλωσε, Τα δύο μέρη αναφέρθηκαν και στις Αρχές και στο Οικουμενικά Πατριαρχείο. Οι Τούρκικες Αρχές έκριναν περιττό να επέμβουν γιατί το ζήτημα ήταν θρησκευτικό, μόνο έστελναν την 3η του Νοέμβρη κάθε χρόνο λίγους χωροφύλακες για την τήρηση της τάξης.
Το Οικουμενικό πατριαρχείο όμως διέταξε όπως το Ηγουμενοσυμβούλιο εξετάσει την υπόθεση και αναφέρει το πόρισμα. Έτσι μια μέρα κλήθηκαν στο Μοναστήρι και οι δύο μερίδες και ζήτησε το Ηγουμενοσυμβούλιο να συμβιβάσει τα πράγματα. Οι Ισχανανταίοι παρουσίασαν τότε το πρακτικό του 1860, μα οι Πινατανταίοι ήσαν αμετάπειστοι, και το Ηγουμενοσυμβούλιο ανάφερε στο Οικουμενικό Πατριαρχείο πως βρίσκεται σε αδυναμία να απονέμει το δίκαιο. 'Εξοδα από δω, έξοδα από κει. Mόvoι οι Ισχανανταίοι ξόδεψαν 120 χρυσές λίρες! Οι Πινατανταίοι ξόδεψαν περισσότερα, γιατί αυτοί ήσαν οι ενάγοντες. Τα πνεύματα και των δυο παρατάξεων ερεθίζονταν, και ήρθε μέρα πού δεν χαιρετίζονταν οι Ισχανανταίοι με τους Πινατανταίους.
Στο τέλος ο ηγούμενος του Σουμελά παρουσίασε στο Πατριαρχείο πώς οξύνθηκαν οι σχέσεις των κατοίκων των δύο ενοριών και πώς προβλέπονταν μεγάλα δεινά, και τότε το Πατριαρχείο αναγκάστηκε να στείλει στη Σάντα ως Έξαρχο τον Μητροπολίτη Τραπεζούντας Κωνστάντιο τον Ιούλιο του 1896, και να του συστήσει να μελετήσει το ζήτημα επί τόπου και να εκφέρει δίκαιη και αμερόληπτη γνώμη.
Ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας εξέφερε γνώμη ευνοϊκή για τους Ισχανανταίους, μα το Πατριαρχείο έχοντας ύπ’ όψη την επιμονή των Πινατανταίων στις απόψεις τους διέταξε να μείνει το ξωκλήσι κλειστό. ‘Ετσι έκλεισε το ξωκλήσι ώσπου η επέμβαση των Μητροπολιτών Ροδοπόλεως έπεισε τούς Ισχανανταίους να φανούν λογικότεροι των αντιπάλων των, και τότε οι Ισχανανταίοι δήλωσαν στους Πινατανταίους ότι αποσύρουν τις διεκδικήσεις τους επί του εξωκλησίου.
 |
| Αγια Κυριακη -Ισχαναντων |
Στην υπόθεση αυτή και αυτά τα παιδιά των Ισχανανταίων δεν έμειναν πίσω. Συγκεντρώνονταν σε ομάδες, έπαιρναν τον κατήφορο του Άη Γιώργη κι από κει ψηλά βρίζανε τους Πινατανταίους και κυλούσαν πέτρες κατά τον κατήφορο του Άη Λια. Κάποια φθινοπωρινή μέρα του 1895 μαζευτήκαμε καμιά δεκαριά μαθητούδια Ισχαναντέϊκα και σχεδιάσαμε να πειράξουμε πάλι τους Πινατανταίους.
Κατεβήκαμε τον λόφο του Άη Γιώργη και σταματήσαμε στον κατήφορο σε απόσταση 100 μέτρων από την Εκκλησία του Άη Λια. Εκεί που σταματήσαμε πετροβολήσαμε 3 παιδιά Πιναταντέϊκα που μάζευαν ξερά καυσόξυλα από τους θάμνους και κυλούσαμε πέτρες στον κατήφορο βρίζοντας αδιάντροπα τους Πινατανταίους. Ξαφνικά φάνηκαν τότε στα νώτα μας δύο άντρες Πινατανταίοι σαν απειλητικοί δαίμονες με μαγκούρες αρκουδίσιες, κι άρχισαν να μας ψάλουν τον αναβαλλόμενο! Κατέβαζαν τις χοντρές μαγκούρες αλύπητα στην καμπούρα μας. Μας έσπασαν κυριολεκτικά στο ξύλο! Τίποτε δεν μας άφησαν γερό εκτός απ' το αγύριστο κεφάλι μας! Είμαστε όλοι εμείς οι συνωμότες τόσο ηλίθιοι, ώστε δεν κατορθώσαμε να φύγουμε ούτε ένας από τους δέκα. Σταματήσαμε ή καλύτερα καρφωθήκαμε ασυναίσθητα στον ελεεινό εκείνο κατήφορο και τις φάγαμε όλοι μας παρά μίαν τεσσαράκοντα!
Μιλτιαδης Νυμφοπουλος
Εκπαιδευτικος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου